Kartka 27

Jayden

Zacząłem się cholernie bać. Nie miałem pojęcia, czy powiedzieć o tym Biance. W końcu miała prawo wiedzieć, to też i jej dotyczyło. W dużej mierze. Nie potrafiłem się skupić, czy choćby wysiedzieć w jednym miejscu. Chciałem uciekać. Biec, biec, biec. Biec w nieskończoność. Zapomnieć o całym tym chorym świecie, który postanowił stroić sobie ze mnie takie idiotyczne żarty.

Miałem ochotę rozwalić wszystko po drodze, ale zamiast tego hardo zachowywałem pozory. Siedziałem grzecznie na swoim miejscu w tej idiotycznej ławce i zaciskałem pod nią pięści. Nie pozwalałem, by choćby grymas przebiegł po mojej twarzy.

Mimo że byłem w ostatnim rzędzie, to bez przerwy czułem wzrok uczniów skierowany na mnie. Jakbym był jakimś pierdolonym okazem w zoo. Rozejrzałem się uważnie po klasie i parę głów szybko zwróciło się w innym kierunku. Co jest? Mam coś na twarzy? Wymalowane kolorowym markerem „jestem kurwa skin”, że się na mnie tak gapią?

Przejechałem po głowie ręką, z niezadowoleniem nie znajdując tam ukochanego irokeza. Bianca powiedziała, że szybko odrośnie. Ale jakoś kurwa nie rosło.

Już pół dnia szukałem po całej szkole Bezimiennej, ale albo się przede mną chowała, albo została w domu. Z tym, że ta druga opcja wcale mnie nie pocieszała. Ten chory sukinsyn, który uważał się za jej ojca, powinien już dawno gnić za kratami. Nie pierwszy raz męczył mnie ten temat. Właściwie miałem go wciąż w głowie i zastanawiałem się co zrobić, żeby frajer zostawił swoją córkę w spokoju.

Nagle wróciłem na ziemię, zdając sobie sprawę z ciągłego wahania nastrojów mojej siostry. Wbiłem w nią uważne spojrzenie i z niezadowoleniem zauważyłem, jak jej wzrok bez przerwy ucieka do siedzącego w środkowym rzędzie Piotrka. A i on nie pozostawał dłużny jej spojrzeniom i kiedy te się krzyżowały, oboje uśmiechali się nieśmiało.

Założyłem ręce na pierś i odchyliłem się w tył na krześle. Co się tu dzieje w takim razie? Aria pozostawała ślepa na ich dziwactwa, wbijając znudzony wzrok na podwórko za oknem. Tak właściwie nikt w tej klasie nie skupiał się na jakże interesującej lekcji fizyki, wykładanej przez znudzonego życiem nauczyciela. To była taka zasada, on miał w dupie nas, my mieliśmy go. I wszyscy byli szczęśliwi.

Z upragnieniem wyczekiwałem końca lekcji. Musiałem koniecznie pogadać z Bezimienną, a jak na razie w szkole się nie pojawiła i chyba nie miała zbytniego zamiaru. Sęk w tym, że od jutra zaczynał się weekend, a ta rozmowa nie miała prawa być odwleczona.

Kiedy w końcu rozbrzmiał dzwonek obwieszczający koniec zajęć na ten tydzień, zerwałem się do pionu z zadowoloną miną. Już zmierzałem w kierunku wyjścia ze szkoły, kiedy ktoś złapał mnie za ramię i pociągnął w tył. Obejrzałem się z niezadowoleniem i wyrwałem rękę z uścisku.

- Spieszę się – rzuciłem, widząc swoją siostrę.

- Ja też, nie martw się – fuknęła, zakładając ręce na piersi i mierząc mnie spojrzeniem. – Jay... wiem, że to dość delikatna sprawa, ale czy ty pamiętasz cokolwiek z pobytu, no wiesz...

- Co ci do tego – warknąłem, zaciskając pięści.

- Musisz mi o tym powiedzieć! Musisz mi wszystko powiedzieć – naciskała.

- Nie będę ci się spowiadał – zdenerwowałem się. – Możemy o tym pogadać kiedy indziej? Akurat mam ważniejsze sprawy na głowie.

- Nie, zaczekaj. Czekaj mówię! – syknęła, znów łapiąc mnie za łokieć. – Powiedz mi co opowiadałeś Sophie.

- Słucham? – zdziwiłem się, nie bardzo wiedząc co ma na myśli.

- Co jej mówiłeś? Wtedy w szpitalu.

- Nie pamiętam... – skłamałem, wyszarpując rękę z uścisku. Wszystko zaczęło się we mnie kotłować i przepychać, wrzeszczeć, szarpać i rozrywać narządy.

Powinienem jej powiedzieć. Od początku do końca to, co wiedziałem.

Może gdybym to zrobił wszystko potoczyłoby się zupełnie innym torem.

Zamiast tego jedynie machnąłem ręką i wyszedłem z budynku, poprawiając zsuwający się z ramion plecak. Byłem pieprzonym tchórzem.

~***~

Bianca

To było do przewidzenia. Z Jaydenem po prostu nie idzie się dogadać. Tak jak Sophie sądziła, on nic nie pamięta. Została mi teraz jedynie rozmowa z siostrą. Wątpiłam, by powiedziała mi cokolwiek sensownego, jednak obiecałam Piotrkowi.

Otuliłam się szczelniej kurtką i wyszłam na zewnątrz, wyciągając telefon z kieszeni.

Październik szalał ostatnio z deszczowymi zamieciami i silnym wiatrem. Tego dnia było jednak sucho i stosunkowo ciepło. Słońce nie pokazało się na niebie od paru dni i pochmurna pogoda podchodziła pod jesienną depresję.

Przystanęłam niedaleko internatu i wykręciłam numer do Sophie. Mała powinna już dawno skończyć zajęcia, o ile się nie myliłam. Nie musiałam jednak długo czekać. Po chwili usłyszałam mamę w słuchawce.

- Dasz mi Sophie? – wypaliłam na sam początek, zdenerwowana z noszącej mnie niecierpliwości. Chciałam wiedzieć wszystko, już, teraz!

- Coś się stało? – spytała podejrzliwie.

- Nic! Chcę z nią pogadać, nie można? – fuknęłam, nie panując nad swoimi słowami. Zdążyłam jednak ugryźć się w język, zanim zaczęłam paplać niemiłe rzeczy do słuchawki. To już bywa męczące. Minęły tylko dwa dni, a ja z każdą minutą coraz mniej panowałam nad swoim ciałem, a nawet nad swoimi myślami! Byłam jednym, wielkim kłębkiem plątaniny czegoś, co przypominało myśli i uczucia.

- Sophie! Twoja nerwowa siostra w telefonie – krzyknęła mama w głąb mieszkania i zaczęła prawić morały na temat dobrego zachowania, ale wyłączyłam słuch, wędrując spojrzeniem po mijających mnie uczniach.

- Bianca? – upewniła się mała po odebraniu telefonu od mamy.

- Musisz mi wszystko powiedzieć, Phi – zarządziłam głosem nie znoszącym sprzeciwu. – Wszystko co ci mówił Jayden.

- Ale ja nie mogę...

- Musisz! – jęknęłam zrozpaczona, zaciskając dłoń w pięść. – Nikt ci nie broni!

- Oni mi bronią – powiedziała mała bez krzty emocji w głosie. – Zabiją mnie jeśli ci powiem. Nie mogę...

- Kto? Kto cię zabije?

- Tego też nie mogę powiedzieć.

- Słuchaj. Muszę to wiedzieć, nie wygłupiaj się Phi!

- Straszne rzeczy, Bianco – pisnęła Sophie. – Bardzo straszne.

Nagle rozmowa telefoniczna wygasła, a w słuchawce rozległ się głośny skrzek, po chwili przypominający śmiech. Wdarł mi się do głowy i zmroził wszystkie mięśnie. Nie byłam w stanie się poruszyć, nawet mrugnąć. Czułam jak śmiech mnie hipnotyzuje, jak coraz bardziej się oddalam od chodnika przy internacie. Jak dryfuję daleko w przestrzeń.

Nie miałam siły walczyć, poddałam się. Z ręki wypadł mi telefon, a w momencie, w którym zetknął się z twardym podłożem w mojej głowie rozległ się huk eksplozji.

Mimowolnie poruszałam nogami, jak zaczarowana idąc w stronę budynku, w którym odbywały się zajęcia „talentów”.

Jedna noga, druga. Idę jak na skazanie. Jak więzień na ścięcie, który nie czuje już nic, nie słyszy nic, nie widzi. Po prostu idzie jak zahipnotyzowany. Idzie i błaga o koniec tej udręki na Ziemi.

Zamknęłam oczy i upajałam się tym dziwnym uczuciem. Nie czułam swoich mięśni, nie mogłam poruszyć własnym ciałem. Do mojego mózgu wdzierały się jakieś zakłócenia, przez co nawet i samodzielnie myśleć nie było mi dane.

„Decyzja do ciebie należy – gdzie twoje ciało wieczność przeleży.” Te słowa wciąż tłukły mi się po głowie. Gdybym mogła, wybuchłabym głośnym, pełnym żalu śmiechem. To wszystko było ukartowane już od samego początku. Każda moja decyzja była niczym. Nic nie warte, puste słowa, przesycone kłamstwem.

To wszystko miało jedynie na celu odwrócenia mojej uwagi. Odciągnięcia myśli od najważniejszego, które bez przerwy czaiło się gdzieś za moimi plecami.

Wróciłam wspomnieniem do momentu, w którym ciemna macka wbiła się w moją klatkę piersiową. Co się wtedy stało? Czemu od tego czasu dzieją się ze mną dziwne rzeczy? Potrzebowałam wyjaśnień, choć na ten moment przed śmiercią. Potrzebowałam ich, by móc spocząć w pokoju.

Zeszłam ze schodów i szarpnęłam za klamkę od piwnicy. Chciałam wrzasnąć, że chcę wrócić. Ten natłok emocji powodował mgłę, która zasnuwała cały umysł. Nie potrafiłam z niej wyjść.

Kim byłam, skoro w całym tym zamieszaniu zgubiłam gdzieś siebie?

~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~

A to już taki prolog zakończenia...

Najgorsze jest, że nie wiem które opowiadanie jako następne dodać do blogosfery ;_;

Oh, no i Kwasiątko zawiedzione, konkursu na opowiadanie nie wygrało ;'c

Idę się pociąć masłem ;'C

Indżoj!