Kartka 29

Bianca

Czułam się jakbym lunatykowała. Teoretycznie widziałam cały otaczający mnie świat, ale nie byłam w stanie naruszyć jego przestrzeni. Istniałam, ale tak, jakbym oglądała dobrej jakości film, uwięziona na jakimś krześle i przepasana pasami.

Krok po kroku zbliżałam się do tych drzwi. Nie czułam, że idę, ale obraz bez przerwy się przybliżał. To było chore. Chore uczucie.

- Scalmy się w jedno – powiedział jakiś bliżej nieokreślony głos, który wydobywał się jakby z moich ust. Chyba nawet ja to powiedziałam. Nie! Nie ja, a coś, co odebrało kontrolę nad moim ciałem i pomału także dobierało się do mózgu.

Drzwi stanęły przede mną otworem, a w momencie, w którym wkroczyłam do pokoju, zielona poświata zniknęła całkowicie. Coś natomiast zaczęło buczeć w pomieszczeniu obok. Nie chciałam tam wchodzić. Błagam, nie karzcie mi tam wchodzić!

A jednak. Nadeszło to, co było nieuniknione. Spotkanie z cieniem, który upatrzył mnie sobie za cel.

Drzwi od pokoju z wizjerem stanęły przede mną otworem. Obraz, który widziałam zaczął powoli się zniekształcać, kiedy mimowolnie wbiłam wzrok w... to.

Czarną, bezkształtną masę, po której przebiegały zielone promienie, skrzące się niebezpiecznie jakby były pod napięciem. Unosiła się tuż pod sklepieniem pośrodku pokoju i wydawała się patrzeć na mnie, chociaż w rzeczywistości nie miała czym.

A ja mogłam tylko patrzeć, jak nagle zbliża się ku ziemi i leci prosto we mnie. Nie mogłam postąpić choćby kroku, nie potrafiłam drgnąć najmniejszym mięśniem. Mogłam stać.

W tej burzy kształtów, jakim był cień dostrzegłam samą siebie gdy byłam mała. Widziałam poszczególne obrazy z mojego życia. Z początku niewinne, przepełnione radością, aż w końcu w to wszystko wkradło się zło. Widziałam drzewo, widziałam pierwsze zejście do piwnicy.

Miałam dość.

Cień w końcu dotknął mojej skóry. Całe czucie w ciele nagle do mnie wróciło, a ból który się przy tym pojawił zamroczył wszystkie inne zmysły. Cofnęłam się o krok i zawyłam z rozpaczy. On jednak dążył dalej. To już nie była ta niewielka macka, która zaszczepiła we mnie zalążek zła, a pełny bezkształt, pragnący dorwać mnie całą.

Czułam jak odpływam. Ból był zbyt silny, bym mogła skupić się na czymkolwiek innym. Mimowolnie skierowałam wzrok na swoją rękę. Cała była we krwi. Cień rozrywał każdy najmniejszy mięsień, pustoszył żyły i wżerał się dalej, z każdą chwilą pozbawiając mnie coraz większych płat ciała.

Zaczęłam kaszleć i pluć krwią. Czerwona maź była wręcz wszędzie. I ten ból. Ten bezbrzeżny, okrutny ból, którego nie potrafiłam porównać z niczym. Nie było na świecie większego męczeństwa, jakie dane mi było poczuć.

Poddałam się. Odchyliłam głowę w tył, zaślepiona cierpieniem. Zaczęłam się krztusić i dławić krwią, która spływała mi po gardle. Nawet gdybym próbowała, nie mogłam już unieść twarzy.

Kaszlnęłam, starając się złapać powietrze i przy okazji nie zwymiotować.

Jednak nie miałam już sił na cokolwiek.

Po prostu odpłynęłam.

I ogarnęła mnie ciemność, tak gęsta jak Cień.

~***~

Obudziłam się w miejscu skąpanym słońcem. Leżałam na piasku, a szum fal rozbijających się o brzeg był jedynym hałasem, który docierał do moich uszu. Otworzyłam powoli oczy i napotkałam bezbrzeżny błękit, roztaczający się nad moją głową. Patrzyłam na sunącą po nim pojedynczą, puchową chmurkę, dopóki nie zniknęła z zasięgu mojego wzroku.

Wtedy dopiero uniosłam się na łokciach, nie czując żadnego bólu. Wszędzie, gdzie okiem sięgnąć rozciągała się plaża. Dopiero parę metrów za mną wyrastała znikąd ziemista ściana, piętrząca się w górę aż do samego nieba.

Czułam się niesamowicie spokojna, jakby wraz z bólem uleciały ze mnie wszelkie troski. Patrzyłam na horyzont z zamyśleniem, zupełnie nie zastanawiając się skąd się tu wzięłam. Jak tu trafiłam. Byłam, wystarczyło mi.

- Bianco? – czyjś głos przywołał mnie do porządku. Rozejrzałam się wkoło, zastanawiając się ile mogło minąć czasu od wydarzeń w piwnicy. Dzień? Może dwa? Albo i cały rok. Może nawet wieczność, kto wie?

- Witaj – szepnęłam na widok kroczącego w moją stronę Piotrka. Jego widok nawet mnie nie zdziwił, podświadomie czułam, że właśnie tutaj powinien być. – Ciekawe miejsce, prawda?

- Spokojne – powiedział, chwytając mnie za rękę. Uśmiechnęłam się lekko i odgarnęłam mu pojedyncze, brązowe włosy sprzed oczu. – Może usiądziemy?

Oboje zajęliśmy miejsce tuż przy samym brzegu, a co większe fale obmywały nam nogi. Nie czułam jednak ich chłodu. Odbierałam je raczej jako lekkie łaskotanie.

- Co to za miejsce? – spytałam w końcu, opierając głowę na jego ramieniu. Byłam lekka jak piórko, unosiłam się.

- To jest chyba ostatni przystanek – stwierdził, oplatając mnie w pasie. – Miejsce, do którego wchodzisz tylko raz, a nie wychodzisz już nigdy.

- Skąd więc się tu wziąłeś?

- Nie wiem. A ty?

- Nie wiem – szepnęłam. Po dłuższym namyśle ułożyłam się wygodnie na plecach i pociągnęłam Piotrka w dół tak, żebyśmy razem leżeli. – Podoba mi się tu.

- Masz świadomość, że nigdy więcej nie będziesz mogła wrócić, prawda? – upewnił się, opierając głowę na ręce i przekręcając się bokiem w moją stronę. Spojrzałam na błękitne niebo i uśmiechnęłam się lekko, kreśląc w piasku małe koła.

- Nie muszę. Póki jesteś tutaj ty.

- A co z cieniem? Co z Jaydenem i Arią? – zapytał.

- Nie mogę wrócić i im pomóc. Nie mogę też się tu zamartwiać. Mamy wieczność, tylko ty i ja. Odstawmy na bok smutne tematy – powiedziałam, uparcie wpatrując się w błękit. Na mojej twarzy majaczył lekki uśmiech.

Nie chciałam wiedzieć. Prawda była taka, że zostawiłam już wszystko za sobą. To nie miało prawa nękać mnie nawet po śmierci. Bo to była śmierć, prawda? Słoneczna plaża i szum fal rozbijających się na piasku. I on. I tak na zawsze.

- Wieczność – powtórzył, łapiąc mnie za rękę.

Oddałam uścisk i zerknęłam na niego. Uśmiechał się wesoło i wpatrywał we mnie jak w obrazek. Nie byłam w stanie odpowiedzieć mu inaczej.

- Wiesz, zawsze myślałem o przyszłości. Niepotrzebnie. Przyszłość jest niepotrzebna – powiedział. – Wszystko było tylko po to, by móc odnaleźć ciebie. By móc położyć się na tej pięknej plaży, spojrzeć w niebo i szczerze powiedzieć, że jestem naprawdę szczęśliwy. Że nie potrzebuję niczego innego.

Zamknęłam oczy i wtuliłam głowę w jego klatkę piersiową.

Tak. Dokładnie tak powinno być.

- Co gdybym ci powiedział, że to jedynie iluzja? – spytał w końcu Piotrek, a kiedy obróciłam głowę w jego stronę, nie zobaczyłam nikogo. Przestraszona poderwałam się do pionu i rozejrzałam wkoło.

- Piotrek? – spytałam, kręcąc dookoła głową. Do mojego spokoju wkradł się strach, ból i niedowierzanie. To nie może być iluzja! Błagam, nie może!

Nikt mi nie odpowiedział, jedynie zewsząd zaczął dobiegać mnie śmiech. Plaża zaczęła się rozmywać, szum fal ustał, a błękitne niebo ustąpiło miejsca ciemnemu sklepieniu. Wszystko okrył mrok, a znikąd napłynęła wszechogarniająca mgła.

- Gdzie ja jestem? – spytałam, a mój głos potoczył się echem.

- Witaj Bianco w Świecie Bez Zasad. W naszym świecie – nie widziałam nic. Byłam jak ślepiec prowadzony przez znienawidzony głos.

- W jakim znowu świecie – prychnęłam, pragnąc jedynie wrócić do mojej pięknej plaży. Do piasku, do fal i do mojego Piotrka.

- Cztery kierunki, w tym cztery światy. Gdzie jeden właściwy, jeden twą zgubą, jeden chlubą, choć niekoniecznie pragnieniem. Ostatni koniecznością, choć kogo innego własnością. I jedna szansa na potępienie, lub od zmor uwolnienie. Decyzja do ciebie należy – gdzie twoje ciało wieczność przeleży

- A co ja wybrałam? – spytałam niepewnie, wciąż szukając źródła głosu.

- Co ty wybrałaś? – śmiech potoczył się echem. Gdzie ja byłam? Nie widziałam nic, prócz własnego ciała. Chociaż nie do końca, bo moje nogi ginęły już w gęstej mgle.

- Właściwym był twój dawny świat, w którym dorastałaś, wychowywałaś się. Zgubny był śmiercią, której nie doświadczysz – głos ucichł, jakby się namyślał, co powiedzieć.

- Tego akurat mogłam się domyślić – syknęłam. – A dalej?

- Chlubą było wstąpienie do nas. Dawaliśmy ci dużo szans, ale nigdy nie zdołałaś do końca wyeliminować naszego pana. Dlaczego?

- Kogo? Kto jest waszym panem? – spytałam niepewnie. Znudziło mi się już przekręcanie głową na wszystkie strony. Miałam ochotę usiąść i pójść spać.

- Ten świat jest koniecznością, ale nie należy ani do ciebie, ani do nas.

- Do kogo należy?

- Do naszego pana – głos umilkł. Jakiego znowu pana?

- Kim jest wasz pan? Muszę koniecznie z nim porozmawiać!

- Rozmawiałaś z nim, nie jeden już raz. Nie sądzę jednak, żeby było to tutaj możliwe – prychnął.

- W takim razie mnie wypuśćcie! – warknęłam, zniechęcona ich tajemniczością. Głośny śmiech wypełnił moje uszy i stał się niemal namacalny.

- Nie, Bianco, nie wypuścimy cię. Jesteś jedynym sposobem na ponowne spotkanie z naszym panem. Widzisz Bianco, próbowaliśmy już dużo razy, na wiele sposobów. Wasz powrót do Polski umożliwił nam w końcu atak. Mimo tego, że byliśmy wciąż z naszym panem, nie dawał nam prawa do głosu. Wzięliśmy cię więc jako przynętę. Całe to zamieszanie prowadzi tylko do jednego. Chcemy by znów nasz pan dołączył do nas jak przed wielu laty. Chcemy aby znów bawił się z nami, karmił nas swoją wiedzą. Widzimy, że się łamie. Gdy znów zwariuje, będzie cały nasz. Tak, Bianco, to Jayden stworzył nas i wzmocnił na tyle, że staliśmy się potężniejsi. Jesteśmy jego upiorami. Jesteśmy jego koszmarem, który stał się rzeczywistością.

- Nieprawda – szepnęłam. Czułam jak do oczu napływają mi łzy, a serce na chwilę przestaje bić, by wsłuchać się w echo tych skalanych złem słów. – Nie on...

- „A kiedy sny stawały się jawą, wymykały się spod władzy śniącego i nabierały mocy do niezależnego działania. Mocy, która mogła być zabójcza”* – Cień zaśmiał się głośno.

- Co ze mną zrobicie, gdy Jayden do was dołączy? – spytałam, zaczynając pomału wierzyć w całe to szaleństwo. To wszystko było zbyt realne, zbyt namacalne...

- To, co zrobiliśmy z twoim ciałem – odparł spokojnie. – Rozpłyniesz się.

Mgła opadła, głos ucichł. Jedynie w moim mózgu myśli kotłowały się i wrzeszczały jedna przez drugą.

To po prostu nie mógł być on.

* Stephen King "TO" - właśnie on mnie natchnął do całego tego rozgardiaszu :)

~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~

Naprawdę bardzo chciałam przerwać to wszystko na wątku z plażą.

Jeden rozdział i epilog.

Kolejny blog podam pod następną kartką, która pojawi się gdzieś w połowie tego tygodnia.

W kolejną niedzielę mam zamiar zamknąć całą historię :')

Dziękuję Wam za komentarze, dajecie mi niezłego kopa do pracy!

Indżoj ;>