Kartka 28

Jayden

Autobus wywiózł mnie na jakieś zadupie. Moja pamięć nieco szwankowała, bo zapomniałem gdzie tak właściwie mieści się dom Bezimiennej. Przez parę chwil kluczyłem uliczkami, starając się za wszelką cenę unikać ludzi. Byli jednak dosłownie wszędzie! Wręcz pojawiali się z nikąd, jakby wyrastali spod ziemi. Każdy patrzył na mnie uważnie. Celował swój wzrok we mnie.

Żeby uniknąć obłędu i oczopląsu przez odwzajemnianie ich spojrzeń, wbiłem oczy w chodnik. Jednak bez przerwy czułem przebiegające po karku dreszcze, pod wpływem ich niemiłych spojrzeń.

Moment, zaraz... podniosłem głowę i uważnie nadstawiłem uszu, doszukując się źródła dźwięku. Coś w najbliższej okolicy wrzeszczało i płakało na przemian, a samo słuchanie tak ogromnej ludzkiej rozpaczy wręcz rozdzierało serce. Jednak czyżby tylko moje?

Rozejrzałem się uważnie po przechodniach. Wydawali się niczego nie słyszeć. Nikt się nie rozglądał, nikt nie próbował wzywać policji.

Intuicyjnie czułem, że to dzieje się naprawdę. Słyszałem dźwięki! Raniły moje uszy i wbijały się sztyletem w serce, jakby sam dźwięk mógł wpłynąć na całą moją świadomość.

Chwilę zajęło mi zlokalizowanie dźwięku. Mistrzem to w tego typu zadaniach nie byłem, zwłaszcza jeśli po głowie tłukło mi się tysiąc innych szmerów. Mój wzrok padł w końcu na mały, niepozorny domek i w tej chwili miałem wręcz pewność o prawdziwości ryku rozpaczy.

- To znowu ta Brzoska, niezdara się oparzyła – stwierdziła otyła baba o siwych zaroślach na czerpie. Kołysała się niczym pingwin na prawo i lewo, a jej nadmierny tłuszcz wręcz wylewał się z kusej kurteczki, którą założyła. Mówiła do swojej, wcale nie lepszej, towarzyszki o urodzie kaczki, a w jej głosie pobrzmiewała nutka politowania. – Głupie dziewczę, ten świat schodzi na psy!

Miałem dość. Ruszyłem szybko w stronę małego budynku, czując jak wszystko się we mnie gotuje z wściekłości. Oparzyła się? Oparzyła? Czy ta durna baba nie ma za grosz rozumu i zdolności kojarzenia faktów? Czy wszystkich dookoła kompletnie popierdoliło, że są głusi i ślepi na to, co dzieje się w domu obok?!

Nie mając czasu na żadne uprzejmości otworzyłem z hukiem drzwi, mając jeszcze w sobie tyle samokontroli, że nawet je zamknąłem po sobie. Ruszyłem małym korytarzykiem, czując jak ucisk w brzuchu narasta, a fala gorąca uderza w mózg i zaślepia logiczne myślenie swoją narwaną wściekłością.

Te dźwięki brzmią jak...

Otworzyłem drzwi jednego z pokoi i aż mnie wmurowało. Nie tylko mnie, a wszystkich zebranych.

...brzmią jak gwałt.

Straciłem kontrolę nad sobą. Wrzasnąłem coś o skurwielu i nie myśląc za wiele ruszyłem na opasłego mężczyznę, który zabawiał się swoją własną, kurwa, córką. Jeszcze nigdy w życiu nie poczułem tak silnej chęci rozwalenia czegoś.

- Zajebie cię gnoju na kawałki! – wrzasnąłem, odciągając go od Eweliny i odpychając na ścianę. Zatoczył się i podciągnął spodnie z lekko głupawą miną. Ten pierdolony frajer był pijany. – Na kawałki!

Ruszyłem na niego, zaciskając mocno pięść, ale w porę zorientował się o moich zamiarach. Mimo jego obniżonego refleksu i koncentracji, zdołał mnie strzelić sierpowym w nos. Siła uderzenia odrzuciła mi głowę w tył, ale szybko wróciłem do wyjściowej pozycji i oddałem mu równo w szczękę. Dodatkowo do akcji wkroczył mój glan, który wylądował na przyrodzeniu kolesia.

- Wykastruję cię ty pierdolona gnido!

Oberwał raz, a mocno i skulił się z niezadowoleniem, pojękując cicho. Po chwili zwymiotował i spojrzał na mnie z nienawiścią.

- Cwelu gówniany... – wydyszał. Nie miałem ochoty tego słuchać. Chwyciłem leżący opodal na podłodze pogrzebacz i walnąłem go w zgięte plecy. Wpadł w swoje wymiociny z głuchym jękiem i już więcej się nie poruszył.

- Frajer – splunąłem na niego i kopnąłem butem w bok, tak na wszelki wypadek, gdyby nie dostał dosyć mocno.

Dopiero po długiej chwili, w której oceniałem sytuację, przypomniałem sobie o istnieniu jeszcze kogoś w tym pokoju. Odwróciłem się do Eweliny i obrzuciłem ją szybkim spojrzeniem. Odwróciłem jednak wzrok, speszony jej nagością i ściągnąłem z siebie bluzę. Podałem jej szybko, wciąż trzęsącą się z emocji ręką i poczekałem, aż się ubierze.

- Nie chcę – wyszeptała tak cicho, że ledwie to dosłyszałem.

Odrzuciłem bluzę na bok i sięgnąłem po koc leżący na kanapie opodal. Przykryłem nim ją i wtedy dopiero odważyłem się zatrzymać na niej wzrok dłużej.

- Przepraszam, że musiałeś to widzieć – powiedziała łamiącym się głosem. Do jej oczu napłynęły kolejne łzy, które żłobiły w jej brudnych policzkach swoje ścieżki. Trzęsła się bardziej niż człowiek w bieliźnie wystawiony na mróz. Nie odpowiedziałem na to nic, tylko chwyciłem jej dłoń i delikatnie pociągnąłem.

- Musisz się umyć – stwierdziłem najłagodniej, jak tylko mogłem. To było tak chore! Cała ta sytuacja... jeszcze nie potrafiłem ochłonąć. Bez przerwy przed oczami miałem widok tego bestialskiego gwałtu. Gdyby ten idiota nie był pijany, cała ta sytuacja wypadłaby na moją niekorzyść. Kurwa, jak człowiek jest zdolny do czegoś takiego...

Bezimienna powoli podniosła się ze stołu i opatuliwszy się szczelnie kocem, łypnęła na mnie z lekkim strachem.

- Nie jestem jak on – powiedziałem cicho, wciąż trzymając ją za rękę, widząc jej obawy.

- Masz rację – szepnęła. – Nie jesteś.

Poprowadziłem ją do samych drzwi łazienki i pomogłem wejść pod prysznic, ale zanim zrzuciła z siebie koc, już mnie tam nie było. Od kiedy tak boję się dziewczęcej nagości?

Podszedłem do leżącego na ziemi mężczyzny i butem odwróciłem mu głowę na bok. Wyglądał nawet nieźle, chociaż twarz umazaną miał własnymi wymiocinami. Chrapał. Ten głupi, spity dziwkarz po prostu zasnął...

W tym momencie z łazienki dobiegł głośny hałas, jakby coś, lub ktoś, wylądował ciężko na brodziku.

- Ewelina? – zapukałem do drzwi, a kiedy nikt mi nie odpowiedział, szybko wsunąłem się do środka. – Co jest?

Głupie pytanie. Siedziała w brodziku, podsunąwszy nogi pod brodę. Na szczęście zakrywała wszystkie swoje intymne miejsca. Na nieszczęście w ręce trzymała żyletkę, a jeden z jej nadgarstków krwawił obficie i mieszał się z gorącą wodą.

Szybko pozbawiłem ją okaleczającego narzędzie, przy okazji rozcinając sobie skórę na palcach.

- Przestań. Błagam, przestań! – jęknąłem, czując że powoli sam wysiadam. Najchętniej i ja naznaczyłbym skórę linią bólu, poczuł chociaż na chwilę fizyczne cierpienie, a nie tylko te psychiczne męki, jakimi obdarzał mnie mózg. Pieczenie w palcach zaogniło to pragnienie, jednak szybko się mu oparłem, pamiętając o Bezimiennej.

- Popatrz na mnie. Co innego mi zostało? – szepnęła, a szumiąca woda z prysznica zagłuszyła część słów.

Usiadłem na muszli klozetowej i położywszy żyletkę na parapecie, schowałem twarz w dłonie. Niech mnie ktoś zastrzeli, błagam. Piekło jest tutaj, a niebo po śmierci wysoko w górze. To prawda, że piekłem rządzi diabeł, tyle że nie jeden, a wielu, którzy kryją się pod człowieczą maską i wtapiają w tłum. Nigdy nie wiesz, kiedy na takiego trafisz, lub kiedy ten ześle na ciebie okropieństwa pod postacią choroby...

- Przepraszam – jęknęła, rozcierając nadgarstek i rozsmarowując tym samym krew po ręce. Wbiła spojrzenie w moje oczy i hardo utrzymywała kontakt wzrokowy.

- Nie masz za co. Czy to był pierwszy raz, jak on...

- Nie.

- O to posądzała mnie Natalia?

- Tak... ona o niczym nie wie. Błagam, nie mów jej o tym – zatrzęsła się i odgarnęła sprzed oczu mokry kosmyk włosów.

- Mam jej nie mówić? Żeby ten skurwiel znowu cię dopadł?

- Nie mów tak! On jest po prostu pijany.

- Po prostu pijany? – znów poczułem narastającą złość, którą starałem się poskromić, ale po niedawnym upuście emocji łatwo mną zawładnęła. – Cholera, on cię zgwałcił! Nie rozumiesz tego? To nie jest normalne!

- Wiem, co on zrobił Jaydenie – powiedziała oschle, mrużąc niebezpiecznie oczy. – Ale to nie jego wina.

- Kurwa! Po tym wszystkim, co ci zrobił, ty jeszcze go bronisz?! – poderwałem się do pionu i przyłożyłem pięści do głowy. – Tak po prostu?!

- A mam inny wybór?

- Masz! – zgarnąłem dłonią krew z nosa, która popłynęła mi podczas walki i wytarłem ją niedbale o spodnie. – Nie pozwól, by jakiś bydlak rządził twoim życiem.

Czemu tak garnęło mnie do Bezimiennej? W tej chwili całkowicie to zrozumiałem. Od końca mojego wariactwa marzyłem o zostaniu psychologiem. Pragnąłem zmagać się z cierpieniem ludzi, którzy nie byli w stanie odnaleźć własnej ścieżki w życiu i gubili się pomiędzy konarami ogromnych drzew, lub plątali w sidła drapieżnika. Chciałem być gajowym ich umysłów, w końcu bez problemów rozgryzałem większość otaczających mnie ludzi przez samą obserwację.

Bezimienna była natomiast osobą potrzebującą pomocy bardziej niż ja, chociaż żadne z nas o tym nie wiedziało. Ciągnęła mnie do niej opieka, mimo że brzmi to tak mętnie i nieprawdziwie, jakbym rzucał na wiatr puste słowa.

Jednak psychologia nie jest dla ludzi słabych psychicznie z własnymi problemami. Trzeba potrafić pomóc sobie samemu, by pieczętować czyjeś życie.

Byłem furiatem.

Byłem zapadnią.

Byłem strzępem.

Chciałem pomagać, sam pragnąc pomocy.

- Co będzie, jak się obudzi? – spytała niechętnie.

- Coś wymyślę – zapewniłem, nie wiedząc za bardzo co poradzić.

No właśnie, co wtedy będzie? Czy jak mnie tu zastanie, to rzuci się z pięściami? Przecież jeśli Ewelina tu mieszka, to prędzej czy później jej się za to oberwie. A sytuacja się powtórzy, znowu i znowu, dopóki stąd nie odejdzie.

- Ubierz się – rozkazałem i wyszedłem z łazienki. Otworzyłem najbliższe drzwi i wetknąłem za nie głowę, ale kiedy zobaczyłem tam śpiącego smacznie psa, szybko je zatrzasnąłem. To nie tu. Zaglądałem kolejno do każdego pomieszczenia i kiedy w końcu znalazłem pokój Eweliny, zacząłem poważnie czuć presję czasu.

Może się zaraz obudzić.

Zgarnąłem jakieś jej ubrania z ledwo trzymającej się w pionie szafy i wróciłem do łazienki. Stała przed lustrem w ręczniku i wpatrywała się oczami bez wyrazu w swoją twarz.

- Musisz stąd wyjechać – powiedziałem. – Nic cię tu nie trzyma.

Potrząsnęła lekko głową na te słowa, zupełnie nie zwracając na mnie uwagi. Wepchnąłem w jej dłonie ubrania i zamknąłem za sobą drzwi.

Niech tu zostanie. To tylko obciążenie.

Masz zamiar ją niańczyć?

Idiota.

- Zamknijcie się – mruknąłem pod nosem, kręcąc wolno głową. Świat wokół mnie znów zaczął nabierać dziwnych barw, jakby ktoś wylał na niego całą paletę kolorów. Wszystko zaczynało być zupełnie nie tak. Neonowo żółte ściany? Czarne ręce?

Mamy cię w garści, Jaydenie. Po tylu latach nareszcie możemy się znów połączyć.

Byłeś taki ulotny, taki niedostępny.

Próbowaliśmy złapać ciebie, a wystarczyło tylko schwytać przynętę.

Gdzie jest twoja zguba, Jay?

Potrząsnąłem głową, opierając się barkiem o ścianę. O co chodzi?

- Wszystko okej? – głos Bezimiennej wydawał się taki odległy i nieuchwytny, jakby przemawiał do mnie z zupełnie innego świata.

- Jasne – mruknąłem zachrypniętym głosem. W rzeczywistości nic nie było okej. Moja głowa stawała się coraz cięższa, jakby obrazy, które do niej napływały ważyły co najmniej tonę. Próbowałem je odepchnąć, nie chciałem ich widzieć. One jednak bez przerwy wracały, nasuwały się same, mimo mojej walki.

- Co się dzieje? Jayden? – czyjaś chłodna dłoń dotknęła mojego czoła. Poczułem, jak obsuwam się na podłogę.

Gdzie ja jestem?

W mojej głowie rozległ się głos Bianci. Jednocześnie realny, jak i zupełnie nieprawdopodobny. Każde słowo bolało mnie dotkliwie w tył czaszki, jakby ktoś ogromnym młotem wystukiwał mi w głowie ich rytm.

Serce dudniło mi w klatce piersiowej, a w uszach wręcz szumiało jak w nie nastawionym na żadną stację radiu. Czułem się odrętwiały, jakby sparaliżowany. Przerażony tym, co działo się we mnie, bo wszystko nagle zaczęło układać się w jedną całość. Od dawna było na wyciągnięcie ręki, tylko mnie zaślepiała własna duma.

Wszystko mogło być inaczej.

- Boże, Jayden! Ty nie oddychasz! – pisnęła Bezimienna i gdzieś wokół mnie rozległo się szuranie.

Nie oddychałem? Jak to nie oddychałem?

Zabieramy cię.

W końcu do nas dołączysz, Jay.

I dołączysz do Bianci. Nie żal ci twoich decyzji? To wszystko twoja wina.

Chciałem wrzeszczeć, ale nie potrafiłem z siebie wykrzesać choćby słowa. Mogłem tylko leżeć i pozwolić, by wspomnienia zawładnęły moim umysłem.

Nie było nic trudniejszego, niż walka z samym sobą.

~***~

Aria

Wypełniłam ostatnią rubrykę i przeciągnęłam się. Nareszcie skończyłam. Te głupie zadania są czasem strasznie wyczerpujące.

Rozglądnęłam się po pokoju i ze zdziwieniem zauważyłam kompletny brak rodzeństwa Easay.

- Gdzie jest Bianca? – spytałam niby bez zainteresowania, wyglądając uważnie za okno. W odpowiedzi uzyskałam jedynie pełne dezaprobaty, uciszające syknięcie.

Zaczęłam się wiercić niecierpliwie. Nigdy nie umiałam usiedzieć w jednym miejscu, bo energia wręcz mnie rozpierała. Tym bardziej teraz, kiedy przez ostatnie dwa miesiące wszystko fiknęło koziołka, wprowadzając do mojego życia zamęt. A to wszystko przez ten jeden, głupi grosz.

- Co ty tam tak czytasz, hę? – mruknęłam do Piotrka, który leżał na moim łóżku i uważnie wpatrywał się w jakąś książkę.

- Uczę się – mruknął niechętnie. Opadłam na łóżko Bianci i zaczęłam machać nogami w powietrzu, zniecierpliwiona tą bezczynnością.

- Poszłabym na spacer – stwierdziłam, bawiąc się idealnie złożoną pościelą.

- Mhm.

- Ładna pogoda, co nie?

- Możesz się zamknąć? – parsknął, rzucając mi pogardliwe spojrzenie. Zacisnęłam wargi w cienką kreskę i ułożyłam głowę na poduszkę.

- No jasne. Zamknij się, Ario, nikt nie chce cię słuchać – burknęłam, próbując się jakoś wygodnie ułożyć. Jednak coś bez przerwy wbijało mi się  głowę i powodowało straszny dyskomfort.

Sięgnęłam ręką pod poduszkę i wyciągnęłam stamtąd zeszyt. Na pierwszy rzut oka niczym konkretnym się nie wyróżniał. Miał ciemną okładkę i dość dużo kartek. Otworzyłam na pierwszej lepszej stronie i rzuciłam okiem na treść. Od góry do dołu, każda kartka była zapisana drobnym, jak mak pismem. Zmarszczyłam brwi, widząc w górnych rogach daty i godziny.

„Mam mętlik w głowie. Sama już nie wiem czy przez te cienie, czy przez Piotrka.”

Zmrużyłam oczy i zerknęłam szybko na datę. Przedwczorajsza.

„Aria wydaje mi się być podejrzana, nie wiem czy to przez moje głupie urojenia, czy serio jest z nią nie tak. Piotrek też w pewnych momentach zachowuje się wręcz dziwnie. To przez słowa Sophie, stałam się strasznie nadwrażliwa.”

Słucham? A co takiego jej we mnie nie gra?

- Ej Piotrek...

- Czy do ciebie nie dociera, że chcę tylko chwili spokoju? – warknął, podnosząc się z łóżka, najwyraźniej gotów do wyjścia.

- Dociera – fuknęłam, obracając w rękach dziennik przyjaciółki. – Wiesz, że Bianca nas... podejrzewa?

- Co? – prychnął, a kiedy jego wzrok padł na trzymany w moich dłoniach przedmiot, zamilkł nagle i bez słowa usiadł obok.

- To jej pamiętnik? – spytał, na co skinęłam głową. Wziął go ode mnie i otworzył na ostatniej stronie.

- Zaczekaj. Chyba nie powinniśmy tego czytać – zbuntowałam się.

- Tak? A co zrobiłaś przed chwilą?

- Chciałam tylko sprawdzić co to jest! – wyrwałam mu z rąk zeszyt i schowałam za plecami. – To naruszanie czyjejś prywatności!

- A tak właściwie, to gdzie jest Bianca? – urwał nagle, a ja zamilkłam.

- Widziałam jak z kimś gada przez telefon po lekcjach – mruknęłam, obracając w dłoniach dziennik. W końcu zdecydowałam i otworzyłam na ostatniej stronie. Widniało tam jedno, jedyne zdanie, które mówiło więcej niż takich miliard.

„To już.”

Piotrek zerwał się z łóżka i przewróciwszy szafkę nocną, wypadł z pokoju. Ręce trzęsły mi się, jakbym dostała drgawek, a serce, które przed chwilą stanęło, nagle przyspieszyło tempa. Odrzuciłam zeszyt na łóżko i wstałam.

Już? Jak to już?

~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~

35 dni. Tik, tak, tik, tak. A jeszcze tyle nauki! ;'c

Szczerze mówiąc bardzo nie chce mi się go sprawdzać dzisiaj ;/ Był sprawdzony wcześniej, ale na ostatnią chwilę i tak wyłapuję zawsze najwięcej błędów.

Ahh, a ten posiedzi tu wyjątkowo długo, bo kartka 29 zostanie dodana dopiero za tydzień!

I mam złą wiadomość - wybrałam kolejne opowiadanie do publikacji, więc niedługo z pewnością wstawię prolog. Adres podam Wam w swoim czasie :>

Mam nadzieję, że ktoś skomentuje... ;p

Indżoj!