Kartka 30

Jayden

Zupełnie nie odbierałem bodźców z otoczenia. Coś się wokół mnie szamotało. Jakieś kolorowe plamy biegały w te i nazad. Chyba mnie przenosili.

Myślami byłem gdzie indziej. Napływ wspomnień był wręcz nie do zniesienia. Poddałem się mu. Pozwoliłem, by porwał mnie ze sobą i ukazał wszystko po kolei.

Miesiąc po pobiciu wróciłem do normalnego trybu życia. Mimo tego, że na zajęcia z pianina już nie chodziłem. Wciąż wypytywali mnie kto mi to zrobił, ale nie puściłem pary z ust. To wiadome, że gdybym to zrobił, oni odnaleźliby mnie i znów zaczęli katować. Nie chciałem!

Każdej nocy przychodziłem do pokoju Bianci i chowałem się do niej pod kołdrę. Nie potrafiłem leżeć spokojnie z myślą, że za chwilę z mroku mogą wychynąć ci chłopcy. Sprawa zaczęła piąć się pod górkę, kiedy pewnego dnia mama zaczęła grać na pianinie. Zacząłem się tak bać, że nie potrafiłem wysiedzieć w miejscu.

Uciekłem.

Nogi zagnały mnie do pobliskiego lasku, gdzie mogłem się przejść i wypocząć. Czułem spokój, jak nigdy wcześniej. Mimo późnej pory i wszechogarniającej ciemności nie pozwalałem swoim zmorom przejąć nade mną kontroli.

Bawiłem się. Śpiewałem wyliczanki, które tylko przychodziły mi do głowy. Latałem pomiędzy drzewami, aż w końcu nie natrafiłem na ogromnego dęba. Okrążyłem go, śmiejąc się bez powodu.

Gdy odwróciłem głowę w tył, słysząc jakieś dziwne szelesty, natychmiast znieruchomiałem. Tuż za mną stał jeden z chłopców uczestniczących w pobiciu.

- Przez ciebie przegrałem, frajerze!

- Ja nie chciałem! – zarzekłem się, kręcąc wolno głową. – Nie chciałem!

Chłopiec rozpłynął się tak szybko, jak się pojawił, a nade mną przejęło władzę bezgraniczne zdziwienie. Rozejrzałem się wkoło, szukając łobuza, ale nie zauważyłem nikogo.

- Halo? – zawołałem, cofając się w stronę dziury w drzewie. Jeden nieopatrzny krok i chwilę później wylądowałem w środku. Ledwo zdołałem usiąść, a gdzieś w zakątku mojej głowy odezwał się cichy głosik. Przestał mnie już dziwić. Od dwóch tygodni pojawiał się coraz częściej i mówił mi do ucha dziwne rzeczy. Powiedziałem o tym koledze, ale stwierdził że jestem nienormalny. Dlatego postanowiłem, by nie mówić o tym nikomu więcej.

Jednak głosik nie dawał mi spokoju. Odzywał się w najmniej sprzyjających sytuacjach i strasznie mnie denerwował.

Odwróć się! – szeptał, a przez mój kręgosłup co rusz przechodziły dreszcze strachu. Dopiero po dłuższej chwili zdecydowałem się obrócić głowę i zerknąć niepewnie za siebie.

W korze drzewa był wyryty napis jakąś niesprawną ręką. Po paru chwilach zauważyłem w pochyłych, ostro ciosanych literkach swoje własne pismo. Podczołgałem się bliżej i z uwagą przesunąłem dłonią po wgłębieniach.

- Potrzebujemy wyzwolenia – przeczytałem, a kiedy dźwięk mojego głosu ucichł, poczułem jak coś rozsadza moją czaszkę od tyłu. Złapałem się za kark, próbując powstrzymać konwulsyjne drganie głowy i krzyknąłem z bólu.

Bezradność, strach, smutek i przerażenie. Wszystkie te uczucia zaczęły pomału napływać do rany i wraz z nią wydostawać się na powietrze. Czułem jak wszystko ze mnie uchodzi, ale jednocześnie nie znika. Nadal się bałem, tak cholernie się bałem.

Każde z uczuć automatycznie przybierało na sile, jakby starało się wygrać w tym dzikim pościgu po mojej głowie. Czułem, jak wzrasta ich moc, jak niemal przybierają jakiś mi bliżej nieznany kształt. Jak kształtują się, uosabiają.

Witaj, Jaydenie.

Ból ustał, a wszystkie emocje opanowały się i przestały biegać. Ucisk w sercu, który jeszcze przed chwilą z niesamowitą prędkością narastał, teraz zelżał, prawie znikł.

Odważyłem się otworzyć oczy i zerknąć na to, co jawiło się zielonymi skrami tuż przede mną. A był to cień. Mój cień, który od tamtej pory nie opuszczał mnie ani na krok. Cień - uosobienie wszystkich tych skrajnych emocji, wszystkich moich lęków, żalów i przyczyn niesamowitego bólu.

- Witaj – szepnąłem, zbyt przerażony, by wykrztusić z siebie coś więcej.

Zabawne, że ledwie miesiąc później mój własny cień doprowadził mnie do takiego stanu, że nie potrafiłem jeść, ani pić. Straciłem kontakt ze światem realnym i zanurzyłem się we własną chorobę, którą później zdiagnozowano jako schizofrenię paranoidalną. Ogarniało mnie coraz większe szaleństwo. Chowałem się po kątach i zamykając oczy widziałem dosłownie wszystko, co chciałem. Cień bez przerwy mi towarzyszył. Wcale nie wydawał się być zmorą, kiedy bawił się ze mną w zupełnie innym świecie. Ale był.

W końcu doszło już do takich dziwnych sytuacji, że zacząłem zwierzać się z nich małej Sophie. Bałem się reakcji matki i nie chciałem aby Bianca wiedziała, co w mojej głowie się wyprawia. Byłem niemal pewien, że Sophie nic z tego co mówię ani nie zapamięta, ani szczególnie nie zrozumie.

Nawet kiedy zamknęli mnie w zakładzie psychiatrycznym i zaczęli wpajać, że mówię głupoty. Nawet wtedy opowiadałem Sophie co cienie mi mówią. Ich obietnice i uczynki niekiedy bardzo mnie przerażały. Ich? Z moich żalów i lęków powstała jedna, konkretna zmora, która niedługo później zaczęła dwoić się i troić. Coraz bardziej bałem się cienia, a mój strach jedynie go sycił i zadowalał. Stwarzałem swoje kolejne lęki, które wzmacniały tę nieludzką istotę.

Można by powiedzieć, że wyszedłem z tego cało, kiedy wypuścili mnie z psychiatryka. Czułem się lepiej. Tak jakby. Mój cień wciąż mnie nie opuszczał. Został dopiero kiedy wyjechaliśmy z Polski, uwalniając mnie chociaż na trochę od lęków. Nie zrobił jednak tego z uprzejmości, czy bezsilności. Przeciwnie, szykował siły, aby powrócić i uderzyć w momencie, w którym nigdy bym się nie spodziewał. I w osobę, w którą bym się nie spodziewał.

Znalazł sposób, aby omamić mnie całego. Spowodować, żeby żaden zakład psychiatryczny nie był w stanie mnie z tego chociaż trochę uwolnić. Chciał bym poddał mu się całkowicie i karmił go swoimi emocjami.

Osiągnął to poprzez Biancę, wysługując się nią. Zabierając ją tak, aby utknęła pomiędzy rzeczywistością, a śmiercią. Aby utknęła w cieniu, gdzie wszystko jest iluzją, gdzie każdy mały szczegół uzależnia. Tkwiłem tam dniami i tygodniami i nie potrafiłem przestać, a teraz ona nie miała wyboru.

I już wiedziałem, że jedynym sposobem na uwolnienie jej z tego całego koszmaru jest uśmiercenie mnie. Wtedy cień również rozpłynie się w niebyt, nie pozostawiając po sobie nawet ciemnej smugi.

Wziąłem głęboki oddech i wybudziłem się z transu. Cień sięgał i po mnie, nie potrafiłem temu zaprzeczyć, ani choćby mu się sprzeciwić.

Widziałem grupę ludzi, szamoczących się wkoło. Ktoś coś przestawiał, poprawiał. Ktoś nachylał się nade mną, trzymając w ręce jakieś papiery.

- Spokojnie, nie wierć się – powiedział czyiś ciepły głos. Zamrugałem i pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to te blade, smutne ściany pomalowane na biało. Białe fartuchy, biała pościel. – Będziesz musiał ładnie przeprosić mężczyznę, w którego rzucałeś szkłem. W końcu to dzięki niemu teraz żyjesz. Ironia, prawda? Nie kręć się...

- Co kurwa? Wypuść mnie. Japierdole, czemu mnie związaliście? – przestraszyłem się, próbując wyszarpnąć ręce z lin, którymi przymocowali mnie do łóżka. – Ej kurwa, uwolnij mnie! Kurwa muszę uratować siostrę!

- Nic jej nie grozi, nie martw się – lekarz na chwile zniknął z mojego pola widzenia, przez co jeszcze bardziej się sfrustrowałem i próbowałem wyrwać.

Wrzeszczałem, żeby mnie uwolnili, ale nie słuchali. Krzyczałem, że to wszystko prawda, że zabrali ją i zrujnowali mój świat. Zabrali ją. Zabrali!

Przywiązali pasami do łóżka i szykowali narkozę. Lekarz sterylizował strzykawkę i zupełnie nie obchodziło go, co przeżywałem.

- Musisz mi uwierzyć! – wrzasnąłem, kiedy zaczął się zbliżać. – Oni ją zabrali! Zabrali!

- Gdzie ją zabrali? – spytał spokojnie lekarz.

- Do mnie! Zabrali ją do mnie! Nie uwolnią jej! Musisz mnie zabić! Musisz to zrobić, żeby przeżyła! – wrzeszczałem, szarpiąc się na wszystkie strony. Łzy spływały mi po policzkach, a głosy w głowie cicho szeptały, że i tak wszystko na marne, że nie ma się o co starać.

- Kogo?

- MOJĄ SIOSTRĘ TY OŚLE! – zawyłem, wyginając ciało w łuk. – Zabij mnie zanim wszystko będzie stracone!

- Ćśś, nie szarp się tak.

- Słyszysz mnie kurwa?! Zabij! Japierdole ile jeszcze mam powtarzać! Ona zginie! Starci świadomość! Jest w miejscu, w którym nie ma zasad.

- Gdzie jest? – spytał z grzeczności lekarz, zakładając białe rękawiczki. Ledwo widziałem przez ten potok emocji wylewający mi się z oczu. Błagam, uwierz mi.

- W świecie bez zasad. W mojej głowie. W moim umyśle.

- To nie zaboli, poczujesz jedynie ukłucie komara.

- Zabiłem ją! – wrzasnąłem ostatkiem sił, kiedy przytknął zimną igłę do mojego ramienia. – Zabiłem! Wiedziałem, że to się stanie! Nic nie zrobiłem! Zabiłem własną siostrę!

- Uspokój się.

- Zabiłem – powtarzałem to słowo jak mantrę, zaciskając mocno powieki.

Jestem tu, znów w szpitalu, znów przy lekarzach. Jestem tu, znów słyszę głosy. Jestem tu, znów sam. Jestem tu, znów bez ciebie. Znów wszystko moja wina.

- Błagam, pomóżcie – szepnąłem.

A później odpłynąłem. Po moim ciele rozeszło się kojące ciepło. Jednak wolałem cierpieć, czułem się tak źle, będąc tu, gdy ona umierała w moim umyśle. Czułem się tak źle, bo umierała przeze mnie.

Czułem się tak bardzo źle.

~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~

Przypominam tylko o moim drugim blogu, TUTAJ i dziękuję serdecznie wszystkim, którzy na niego weszli i skomentowali. Jesteście wielcy! :>

Przepraszam, jeśli liczył ktoś na wielką walkę :<

O i po dodaniu epilogu biorę się za poprawianie historii, bo zdaję sobie sprawę, że na początku za bardzo się pisaniem nie popisałam :P

Indżoj C;