Kartka 25

Jayden

Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Wszystko skakało, wirowało, tańczyło i szeptało. Kolory zlewały się w jedno, a głosy w mojej głowie i z zewnętrznego świata jedynie powodowały moje otępienie.

Nie miałem pojęcia, czy Bezimienna stojąca przede mną jest prawdziwa, czy też chłopiec płaczący przy drzewie jest bardziej od niej realny. To wszystko było przerażające. Jakbym zgubił się w sobie i nie mógł znaleźć wyjścia.

Labirynt życia mieszał wszystkie ścieżki i zupełnie znienacka zagradzał przejścia ciężkimi kamieniami. Starałem się wydostać, chciałem wyjść, walczyć! Tymczasem dusiłem się zamknięty wewnątrz własnego ciała. Wołałem o pomoc, która nie nadeszła. Chyba, że była gdzieś, ale jej nie dostrzegałem.

Wszystko wirowało. Wirowało i wirowało. A ja wirowałem razem ze wszystkim. I wirowaliśmy w oceanie wirowania, tonąc w wirującej wodzie. Wirowało...

- Jayden, proszę! – usłyszałem, jakby z odległego wymiaru. Odwróciłem głowę w prawo, a wszystkie kolory zlały się ze sobą tworząc najprawdziwszy huragan, niszczący słowa wiszące na nici wystających z nieba. Chciałem podejść i je dotknąć, ale chyba się wywaliłem. Upadanie było śmiesznie długie, a cały obraz kręcił się wkoło. Czyżbym stracił wzrok? Nie rozpoznawałem kształtów, jedynie jakieś kolorowe plamy, którymi upstrzony był cały świat.

- ... dostrzegła pająka i uciekła z bekiem – wybełkotałem, zanosząc się wesołym śmiechem. Kiedyś dla zabawy wziąłem z kolegami LSD. Było mniej strasznie niż teraz. Wszystko zdawało się mnie dosięgać. Długie ręce starych drzew wyciągały ku mnie swe palce i dotykały skóry, pozostawiając za sobą ogniste pasy.

- Jay? Jay, wróć! Hej, świat żywych wita! Proszę, nie podniosę cię, Jaydenie! – ktoś mną stanowczo potrząsał, co jeszcze bardziej zmusiło mnie do śmiechu. Płakałem i wydzierałem się na całe gardło, rechocząc z wirującego świata. – Jak nie chcesz mi pomóc, to chociaż się przymknij!

O dziwo posłuchałem. Nie miałem już ochoty na szczerzenie zębów. Zamknąłem oczy i starałem się wyrównać oddech. Może Bezimienna była prawdziwa? Może wszystko co mówiła to prawda? Oby nie. Oby ostatnie zdanie nie było prawdziwe.

Znów się zaśmiałem, ale szybko odzyskałem kontrolę. Czułem jak ktoś kojąco głaszcze mnie po policzku i odgarnia włosy z czoła. Cała obecność wpływała na mnie jak balsam na ranę. Oddychałem coraz wolniej, a szumiące myśli i głosy zaczęły się uspokajać. Opadałem i opadałem, chociaż ktoś z pewnością trzymał mnie w ramionach.

Teraz słyszałem jeden głos, który przegonił wszystkie inne. Słyszałem głos, który ujarzmił cały ten koszmar.

- ... ściąć irokeza... – kiedy sens tych słów w końcu do mnie dotarł, otworzyłem szeroko oczy. – Wiedziałam, że na to zareagujesz.

Wszystko wydawało się być normalne. Nic się nie kręciło wokół własnej osi.

- Czemu ściąć?

- Nie myśl, że uważam go za koszmar! Po prostu za bardzo jesteś w nim rozpoznawalny. Policja będzie cię szukać, Jayden – powiedziała smutno, gładząc mój policzek.

Podniosłem się powoli do pionu i pomogłem wstać Bezimiennej.

- Będzie?

- Ten facet ją wzywał. Chodź, zaprowadzę cię do internatu – pociągnęła mnie lekko i ruszyliśmy. Gdzie? Każdy kierunek wydawał się być taki sam.

- Bardzo świrowałem – stwierdziłem, czując jak moja głowa robi się strasznie ciężka, a oczy coraz bardziej senne.

- Tak trochę...

- Nie mówiłem wszystkiego na serio – powiedziałem cicho.

- A ja tak.

Świetnie. Z dołka w dołek, tylko większy. Nie mogłem jej się podobać! Nie było nic we mnie, co przyciągałoby kogokolwiek. Sam żal, ból i wariactwo.

Najwyraźniej nie znajdowaliśmy się tak daleko, bo już chwilę później byliśmy w internacie. Na moje nieszczęście, w pokoju do którego zaprowadziła mnie Bezimienna, była już Bianca i cała zgraja.

- Co mu się sta... rany, Jayden! Krwawisz! – machnąłem tylko ręką i wlazłem do łazienki. Chciałem się przemyć, ale zamiast tego znów dopadła mnie chwila słabości. Miałem wrażenie, że prysznic się do mnie zbliża, a za taflą szkła przemieszczają się jakieś kształty. Nagle coś huknęło, a na osłonce pojawiły się ślady zakrwawionych dłoni.

Wrzasnąłem z przerażenia, ale obraz się rozmył.

- Co jest? – do pomieszczenia zaglądnął Piotrek, a widząc że stoję bezradnie pośrodku łazienki, wpatrując się w jeden punkt przed siebie, podszedł do mnie i klepnął w ramię. – Ewelina nam wszystko powiedziała.

- Wszystko? – jęknąłem, obmywając pod zimną wodą ręce. Wciąż rzucałem zaniepokojone spojrzenia na prysznic.

- Od deski do deski – dodał.

- Genialnie. Bianca mnie zabije.

- Nie jestem aż takim potworem – stwierdziła moja bliźniaczka, opierając się o framugę. Zmierzyła mnie zimnym spojrzeniem i obejrzała się na Ewelinę. – Ale z tego co słyszę, to twojego irokeza trzeba się pozbyć. To chyba będzie wystarczająca kara...

- Nie chcę go ścinać – fuknąłem niezadowolony. Zdawałem sobie sprawę z tego, że zachowuję się trochę jak małe dziecko, ale przecież to mój irokez! To mój skarb... – Będę wyglądać jak jebany Skin!

- Marudzisz – stwierdziła Ewelina i wzięła od ubawionego Piotrka maszynkę do golenia. Nawet Aria wsunęła się do łazienki, by napatrzeć się na tą jedyną w swoim rodzaju scenę.

Piotrek natomiast stanął za Biancą i szepnął jej coś do ucha. Zaśmiała się, ale szybko rzuciła Arii uważne spojrzenie i opanowała emocje. Coś mi tu nie grało.

- Siadaj – zostałem bezceremonialnie pchnięty na klapę od kibla. Usiadłem niechętnie i wtuliłem twarz w dłonie, woląc nie widzieć jak to wszystko będzie wyglądało po zabiegu. Będę łysy! O cholera, łysy jak kolano! Jak Skin! Zgroza...

Nie minęła chwila, a było już po wszystkim. Pomacałem głowę i miałem ochotę zacząć wrzeszczeć. Łysa! Nie ma nic gorszego niż Punk wyglądający jak Skin!

- Było tak strasznie? – spytała Bianca z lekkim uśmiechem.

- Tak – wybełkotałem, podchodząc do lustra. – No to teraz nie ma we mnie nic przystojnego – zaśmiałem się, patrząc z obrzydzeniem w swoje odbicie.

- Mów co chcesz, ale ten irokez i tak przystojny nie był – parsknęła Aria i poklepała mnie po ramieniu. Pomału łazienka zaczęła się wyludniać. Nie zauważyłem momentu w którym zostałem sam.

Zerknąłem na zdradliwą maszynę do golenia i ukradkiem zaglądnąłem do prysznica. Nic tam nie było. To dobrze, przynajmniej nie zszedłem na zawał.

- Gdzie Bez... Ewelina? – spytałem wychodząc z łazienki. Piotrek i Aria grali w jakieś kosmiczne szachy, zupełnie nie trzymając się zasad, a Bianca układała piramidę z kart.

- Poszła do domu – odparła siostra, a kiedy budowla się rozpadła, bluzgnęła pod nosem, rzucając mi nieprzyjemne spojrzenie. – Musimy pogadać.

Powiało grozą. Wciągnąłem glany na nogi, nie zadając sobie trudu sznurowaniem ich i porwałem bluzę z wieszaka.

- Potem – rzuciłem przez ramię i jak poparzony wypadłem z pokoju. Po raz pierwszy biegłem za dziewczyną, żeby z nią pogadać. Cholera, ale kompromitacja.

Dogoniłem ją dopiero przed bramą. Rzuciła mi zdziwione spojrzenie i zatrzymała się wpół kroku.

- To ważne. Czemu Natalia mówiła, że mam się od ciebie odpieprzyć? I co znaczy to, że mam na ciebie zły wpływ? – wyrzuciłem z siebie, ciekaw odpowiedzi. Bezimienna zawahała się, po czym podeszła do mnie i spuściła głowę.

- Nie słuchaj jej. Jest trochę nadwrażliwa – powiedziała nieśmiało.

- Trochę, to małe niedopowiedzenie.

Uśmiechnęła się i podeszła jeszcze bliżej. Mimowolnie cofnąłem się o krok, co dodatkowo ją speszyło.

- Ona twierdzi, że ty mnie... – wydukała, wyginając ze zdenerwowania palce. – Ale tak nie jest. Nie wie o tym, więc lepiej...

- Co? – wtrąciłem się, niewiele rozumiejąc z tego, co mówiła. – Ja cię co?

- Nieważne – machnęła ręką i zamilkła ze spuszczoną głową. No bez jaj. I jak tu się dogadać? – Po prostu nie zna prawdy i twierdzi, że to ty mnie...

- Bijesz? – spytałem, na co kiwnęła lekko głową, po czym nią szybko pokręciła.

- Po części.

- Więc co jeszcze? – naciskałem, co chyba było błędem. Zgarbiła się i pozwoliła by włosy opadły jej na twarz. Znałem tą pozycję, zawsze tak robiła, kiedy łzy zaczynały jej płynąć po policzkach.

Stałem bezczynnie, wpatrując się w to uosobienie smutku tuż przede mną. Nie wiedziałem co robić. Tym bardziej co powiedzieć. A w cholerę z tymi wszystkimi dziewczynami! I tak się ich nie zrozumie.

- Powiesz mi?

- Nie – powiedziała i cofnęła się. – Wybacz.

Chciałem ją jakoś zatrzymać, coś powiedzieć, ale stałem tylko i patrzyłem jak odchodzi. Odwróciła się dopiero na przystanku, gdzie nie widziałem jej twarzy.

Oparłem dłonie o bramę i przyłożyłem do czoło zimnych prętów.

Kurwa.

~~~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak bardzo moje urodzinki! :3

Ale sama kartka trochę... hm, smutna.

W każdym razie tak - koniec zbliża się wielkimi krokami.

Indżoj c;