Kartka 15

Minął jeden dzień, drugi i nagle zastał mnie czwartek.

W przeciągu tego czasu zaczęłam bardzo się martwić o Jaydena. Stał się dziwny, bardziej niż normalnie. Czasem omijał zupełnie pusty kawałek podłoża szerokim łukiem, łypiąc na niego ze zgrozą. Nieraz już odwracał się gwałtownie i rozglądał wkoło z uwagą, strasząc przy tym każdego w pobliżu. Ostatnio nawet mamrotał sam do siebie. Najczęściej to był zupełnie nieobecny umysłem. Patrzył niewidzącym wzrokiem w przestrzeń, a jeśli znajdował się duchem i ciałem w jednym miejscu, to łypał na każdego spode łba i stał się bardziej milczący niż zazwyczaj.

Z Arią i Piotrkiem sprawa nie posunęła się na przód. Ich zachowanie wróciło do wcześniejszego stanu. Teraz wytykałam sobie, jaka byłam głupia i ślepa. Nie zauważałam ich dziwnych zachowań, nie zwracałam uwagi na te spojrzenia... Głupia Bianca!

Naciągnęłam na głowę sweter i poprawiłam włosy splątane w luźnego koka. Noce robiły się coraz chłodniejsze. Teraz nawet w dzień za żadne skarby nie wskoczyłabym do morza. Jesień już zdążyła zawładnąć całą Polską.

Zerknęłam jeszcze na pogrążoną we śnie Arię i wymknęłam się z pokoju.

Korytarz o zmroku wydawał się taki pusty i cichy. Ciarki przebiegły mi po plecach na myśl, co może czaić się w cieniu. Mój oddech wydawał się zbyt głośny, a bicie spłoszonego serca niedługo zacznie toczyć się echem po całym internacie, w każdym razie miałam takie wrażenie.

Przemknęłam na palcach w stronę schodów, drżąc z zimna i strachu. Nieszczególnie podobało mi się to skrzypienie podłogi pod nogami, a tym bardziej skowyczenie wiatru za oknami.

Truchtem pokonałam drogę do pokoju chłopców i wparowałam do środka, jak zawsze bez pukania. Na szczęście nigdy się nie zamykali.

Jednak kiedy rzuciłam się na łóżko Jaydena, poczułam jakiś brak. Brak czego? Rozglądnęłam się wkoło ze zdziwieniem i przesunęłam dłonią po pościeli. Brak właściciela!

Poderwałam się w mig do pionu i z przerażeniem kręcąc głową na boki zaglądnęłam do łazienki. Pusto. Okna wszystkie zamknięte... brak kurtki, butów...

Swoją szamotaniną obudziłam Piotrka.

- Co ty tu robisz? – wydusił po chwili, przecierając oczy. Z zażenowaniem zauważyłam, że nie śpi w koszulce. Cholera.

- Gdzie jest Jayden? – spytałam szybko, odwracając wzrok.

- Śpi – mruknął i opadł na poduszki. Fagas, nawet nie zauważył, że mu współlokatora wcięło!

- No bez jaj – warknęłam, mocno już zdenerwowana. – To jakaś wasza gierka, czy tak? Poszedł na fajkę? Mówił ci coś?

- Kobieto, ogarnij się Jayden nigdzie nie... gdzie jest Jayden?

- Nie wiem! – burknęłam, załamując ręce. Zajrzałam nawet pod łóżko, chociaż panicznie bałam się dostrzec cokolwiek odbiegającego od normy. Zniknął.

- Może zaraz wróci – odparł Piotrek, wygrzebując się spod kołdry. Zerknęłam na niego i od razu odwróciłam wzrok. Mógłby przestać paradować roznegliżowany?

Usiadłam na łóżku brata i oparłam głowę o ścianę.

„Gdzie ty się podziałeś, Jay?”

~***~

Jayden

Biegłem.

Miałem wszystkiego dość. To wróciło, szaleństwo wróciło i już nie było odwrotu.

Chciałem wrzeszczeć, bić, zadać ból, nie czuć nic. Tymczasem byłem cholernym kłębkiem emocji. Plątaniną uczuć, słów, wspomnień. To, co gnieździło się we mnie z rykiem rozszarpywało wszystkie wnętrzności. Jednak nie czułem nic, tylko psychiczne ćmienie.

Chciałem cierpieć fizycznie.

Moje nogi bez trudu pokonywały kolejne metry, mierząc się z silnymi tchnieniami wiatru. Gdzie byłem? Czy to, co widzę jest realne, czy to tylko iluzja?

Niebo barwiło się na zielono, plącząc się z tęczowymi smugami. Jakie było wcześniej, gdy było normalnie?

Droga wydawała się bez przerwy wydłużać, oddalając mnie od celu. Celu? Dobre sobie! Moim celem była ucieczka. Przed głosami, przed halucynacjami, przed tą wszechogarniającą nieufnością do każdego istnienia.

Biec, biec, biec. Nie przestawać.

Uciec, zniknąć.

Umrzeć.

Droga asfaltowa była zupełnie pusta o tej porze. Nie minąłem ani jednego samochodu, chociaż tak bardzo pragnąłem wpaść pod koła, wyłożyć się na ziemi i zasnąć. W ciszy.

Drzewa rosnące po obu stronach szosy wyciągały do mnie swoje gałęzie, trzeszcząc przy tym głośno. Wciąż powtarzałem sobie, że to iluzja. To tylko sztuczki. To się nie dzieje.

Nagle przystanąłem, choć nie czułem takiego zmęczenia, jakiego chciałbym doświadczyć. Obróciłem powoli głowę i ogarnąłem wzrokiem trasę, którą pokonałem. Większość tonęła w mroku, między drzewami, gdzie światło półkolistego księżyca nie sięgało.

Już nie biegniesz Jay?

Zmęczyłeś się?

Ej Jayden, nawet do tego się nie nadajesz! CIOTA! Hahaha.

Patrzymy na ciebie.

Widzimy cię.

A ty widzisz nas Jay?

Podejdziesz do nas?

- Spierdalać! – wydarłem się, chwytając głowę w obie dłonie. – Won z mojego umysłu!

Hahaha, głupiutki Jay.

Naiwny.

Niemądry.

Słaby.

Taki słaby.

Bezbronny Jay.

Otwórz oczy, przywitaj się z nami.

Otwórz oczy, Jay! Hahaha, nie chcesz się przywitać z kumplami?

Jay!

Frajerze! Hahaha, frajerze!

„Gdybym była motylkiem, to mogłabym latać? Wznosić się do nieba i jak biedronki przynosić kawałek chleba? Jay, jak biedronki przenoszą ten chleb?”

- KURWA! – wydarłem się, opadając na kolana i waląc rękami o chłodny asfalt. – Kurwa. Kurwa! Spierdalać!

Na rękach pojawiła się krew od otarć, ale nie zwracałem na to uwagi, nadal szorując nimi o chropowatą nawierzchnię.

Już tak się nie popisuj, Jaydenku.

„Opowiedz mi o sobie, a dowiesz się o mnie.”

Frajer! Skończona ciota!

Nadajesz się tylko na śmierć!

Nikomu na tobie nie zależy, rozumiesz?!

Nikomu!

Wszyscy cię nienawidzą!

Nienawidzą cię Jayden!

Lepiej będzie jak odejdziesz!

Jak znikniesz.

Zniknij.

Miałem wrażenie, że głowa zaraz eksploduje mi od nadmiaru głosów. Skronie pulsowały, a serce szybko tłoczyło krew rozpalając ogień w żyłach.

Oparłem czoło o drogę i zagryzłem usta do krwi.

Jesteś ciotą, Jaydenie.

Nie potrafisz zmierzyć się z samym sobą.

Hahahah, ciota!

- Spierdoliłem sobie życie – jęknąłem, wbijając paznokcie w kark. – Spierdoliłem je do końca.

Nie ruszyłem się nawet, kiedy na drodze pojawiły się długie snopy światła, osnuwające moją skuloną sylwetkę. Nie czekałem długo, aż rozległ się dźwięk klaksonu i krzyk przerażonego kierowcy.

Zacisnąłem oczy.

Tchórz.

Tchórz, Jayden.

- Do widzenia – szepnąłem, przygotowując się na ból.

~***~

Bianca

Minęła godzina, druga, trzecia. Nie wracał. Do oczu cisnęły mi się łzy, a warga drgała niebezpiecznie. Chciałam zadzwonić do matki, ale jak nic obsmarowałaby mnie za nieludzką godzinę. Poza tym, jeśli wróci, nie chciałabym mu robić awantury ze strony rodzicielki.

Na razie jednak go nie było, a wszystkie moje myśli sprowadzały się do jednej: „jeśli wróci”. Kołysałam się w przód i w tył, jakbym dostała choroby sierocej. Podświadomie czułam, że grozi mu niebezpieczeństwo.

Nie chciałam wracać do swojego pokoju. Wolałam zaczekać na Jaydena. Jednak tutaj był Piotrek, przy którym nie chciałam się rozpłakać. Wyszłoby, że jestem okropnym mazgajem. Przecież ostatnio też wylewałam łzy strumieniami. Słaba Bianca.

- Powiesz mi chociaż co się dzieje między tobą, a Arią? – spytałam cicho, nie przerywając kiwania. Chciałam zagłuszyć okropne myśli, które pałętały się po mojej głowie i szeptały do ucha nieprzyjemne wersje wydarzeń.

- Nie odpuścisz? – westchnął, przecierając ręką twarz. Siedział na swoim łóżku, nadal bez koszulki. Oczywiście nie mógł się ubrać, jak na człowieka cywilizowanego przystało. Postanowił mnie dodatkowo zdołować.

- Chcę po prostu wiedzieć.

- Jeśli ktoś ma ci o tym powiedzieć, to Aria – powiedział. Wypuściłam gwałtownie powietrze i spuściłam głowę. Czego się spodziewałam? Opowieści od A do Z pełnej śmiechu i radości, którą mogłabym zbagatelizować w swoim umyśle i zająć się innymi sprawami? Spodziewałam się w ogóle, że mi ją opowie? Bzdury! Jednak poczułam ostry ból, a pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.

- Gdzie jest mój brat? – szepnęłam łapiącym się głosem. Otuliłam ramionami nogi i oparłam na nich podbródek.

Co za beznadziejna bezsilność! Nienawidzę tego! Nienawidzę być mazgajem, nie chcę nim być. Jednak jak panować nad skrajnymi emocjami?

Piotrek dosiadł się do mnie i objął ramieniem przyciskając do siebie. Znów przemknęło mi na myśl, że powinien się ubrać, jednak odpędziłam ją szybko od siebie.

- Nie jest głupi – zaczął. Gdybym była w nastroju przerwałabym mu śmiechem. Właśnie o to chodzi, że jest. – Poradzi sobie, cokolwiek ma zamiar zrobić.

No nie. Bardziej dobijających słów nie mógł wymyślić?! Specem od pocieszania to raczej nie jest! Przynajmniej ma urodę, bez niej zero szans!

Ma zamiar się utopić. Ma zamiar zostać psychopatą. Ma zamiar być kleptomanem na większą skalę. Ma zamiar się udusić. Ma zamiar nie wrócić. Ma zamiar mnie zostawić.

Żal ścisnął mi gardło i nie pozwolił wykrztusić ani słowa. Nieporadnie zaczęłam wycierać łzy, które obmyły całe moje policzki.

Piotrek ujął moją brodę w dwa palce i uniósł ją lekko. Mogłabym się teraz spalić ze wstydu. Wyglądałam jak rozmazany burak z tymi napuchniętymi oczami i mokrą twarzą.

- Nie martw się – szepnął. Mógłby dodać do tego jeszcze „wszystko będzie dobrze”. Genialny tekst, naprawdę. Po nim zawsze wszystko układa się w niesamowicie banalną bajkę, a książę i księżniczka odjeżdżają na białym rumaku w stronę zachodzącego słońca i żyją długo i szczęśliwie. BZDURY!

Otarł kciukiem mój policzek i uśmiechnął się pocieszająco. Jego oczy wydawały się niesamowicie błyszczące, a płynąca z nich dobroć i wsparcie wręcz mnie podbudowały. Patrzyłam na niego jak na obrazek i trochę mnie to przerażało. Badałam wzrokiem jego rysy szczęki, nos, brwi, policzki i lekko rozchylone usta. Nie wiem, czy zauważył, ale na całym moim ciele pojawiła się gęsia skórka, a przyjemny dreszczyk przebiegł po plecach. Zadrżałam z emocji i zupełnie nie panując nad sobą przybliżyłam do niego twarz.

Uśmiechnęłam się lekko ze zdenerwowania, bez przerwy zmniejszając odległość. Przez moją głowę przeszedł nagły wrzask, żebym przestała i się opanowała, jednak za późno. Nasze usta złączyły się, a ja poczułam wszechogarniające ciepło. Zamroczyło mi mózg i ukoiło skołatane nerwy.

Byłam jednocześnie wysoko w górze i opadałam niczym kamień na dno oceanu uczuć. Przestanę sama sobie stwarzać te cholerne problemy? Czy to już będzie śledzić mnie do końca życia?

Pogłaskałam palcami policzek Piotrka, kiedy oddał pocałunek i wplątałam dłoń w jego włosy. Przyciągnął mnie bliżej siebie i objął w pasie, a jego nagi tors muskał moją rozpaloną żywym ogniem skórę.

Unosiłam się i opadałam. I nie powiem, że wszystko nagle przestało mieć znaczenie, bo zeszło jedynie na drugi plan, a w mojej głowie kotłowała się jedna myśl: „co dalej?”.

Odsunęliśmy się od siebie. Spuściłam wzrok, byleby nie widzieć jego miny i wbiłam go w swoje ręce.

- Przepraszam – mruknęłam i zsunęłam się z jego kolan, na których jakimś cudem wylądowałam.

- Cześć. Przeszkodziłam? – w drzwiach stała Aria. Miała na sobie luźną bluzę i spodnie od pidżamy. Patrzyła na nas badawczym wzrokiem, przerzucając je z jednego na drugie. Nie wiem czemu, ale pod wpływem jej obecności poczułam się cholernie winna.

- Nie – odparł Piotrek wstając i podchodząc do szafy.

- To dlatego tak zawsze znikasz w nocy? – spytała dziewczyna.

- Co? Nie! – jęknęłam, kręcąc gwałtownie głową.

- Nie kłam – burknęła zimno Aria. Serce podeszło mi do gardła słysząc ten ton. Tak bardzo winna.

- Nie czepiaj jej się. Przychodzi do Jaydena – powiedział Piotrek, wkładając koszulkę i rzucając Arii karcące spojrzenie.

- Jakoś go tu nie widzę – prychnęła.

- No i w tym sęk. Zniknął.

~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~

Zdecydowanie NIE lubię tego rozdziału.

Zna ktoś film/książkę podobną do "Charlie"? c;

Zamroczenia umysłowe, narkotyki, śmierć. Coś w tym stylu ;D