Kartka 11

Pstryk. Kolejna fotka.

Gapiłam się w przestrzeń i praktycznie nic do mnie nie docierało. Moja partnerka już zdążyła wyjść z siebie, stanąć obok i nawrzeszczeć na mnie ileś tam razy za nie słuchanie jej. Wcale mnie to nie ruszało. Wciąż i wciąż byłam pogrążona we własnych myślach. To wszystko tak nagle na mnie spadło. I Jayden i Piotrek i te idiotyczne Cienie. Już nie mogłam iść do łóżka, by spokojnie zasnąć. Cały czas wydawało mi się, że ktoś śledzi każdy mój krok.

Pstryk. Książki są naprawdę ciekawe. Pstryk. Wyglądają jak małe księżniczki w różnorakich sukienkach, wybierające się w podróż po własnych opowieściach. Pstryk.

Spojrzałam na wyświetlacz aparatu i przyglądnęłam się wszystkim zdjęciom. Jeśli naprawdę chciałam liczyć na piątkę, musiałam jeszcze bardziej się postarać. Oświetlenie jest dobre... wszystko jest dobre, ale dlaczego tak macham tą łapą? Aparat chybocze się na boki i nie może złapać ostrości. Zdecydowanie mam zły dzień i to nawet czwarty z kolei!

Tak, była sobota, a ja tkwiłam w bibliotece razem z moją partnerką z zajęć. Mama zadzwoniła wczoraj rano i płacząc powiedziała mi, że nie przyjedzie. W kółko powtarzała, że Jayden bardzo ją zranił tym swoim kolejnym wybrykiem. Halo, ja też tu byłam, tak? Mnie to się już nie odwiedza? Wszyscy zwariowali. Kompletnie zwariowali.

Na dodatek cała ta afera z ogniskiem. Piotrek sobie wymyślił, że akurat tego dnia wszystko się odbędzie. Jak tylko zapadnie zmierzch pójdziemy całą piątką naruszyć regulamin. Tak, piątką. Alicja wybierała się z nami.

Aria już była nawtykać mu za głupie pomysły. Chyba nie poszło jej zbyt dobrze, wróciła po pół godzinie, a na jej policzkach widniały ślady łez. Nic mi nie powiedziała, jak zwykle bagatelizując sprawę. Byłabym w stanie siedzieć nad nią godzinami i męczyć pytaniami, ale wyjątkowo sobie odpuściłam. Chociaż od środka zżerała mnie ciekawość, siedziałam cicho, rzucając jej tylko wymowne spojrzenia.

- Masz w pokoju jakieś książki? – zagaiła moja partnerka, automatycznie sprowadzając mnie na ziemię. Zamrugałam szybko i uświadomiłam sobie, że nawet nie znam jej imienia.

- Mam, a co? – spytałam.

- Dużo? Bo wiesz. Zdjęcia z biblioteki nie są specjalnie... ciekawe. Myślałam nad innym otoczeniem, lepszym krajobrazem i takie tam. Mogłybyśmy nawet jakąś spalić, świetne zdjęcie by wyszło...

- Ej, ej! Nie zapędzaj się tak. Pal własne książki.

- Posłuchaj. Muszę dostać piątkę, a tobie się nic nie stanie, jeśli także ją uzyskasz. Ten kolaż jest ważny i na potrzebę zdjęć trzeba coś poświęcić...

- No to mówię – warknęłam, zirytowana jej upartością przy tak idiotycznej sprawie. – Pal własne książki.

- Jest taki problem, nie posiadam ich – burknęła. Już miałam coś odpowiedzieć, kiedy drzwi od biblioteki otworzyły się raptownie. Do środka wtargnęła czwórka nastolatków, a wraz z nimi porywisty wiatr.

Bibliotekarka poderwała się z miejsca i rzuciła w stronę drzwi, które Jayden zostawił otwarte. Już go miała zgromić za tak nieodpowiedzialne zachowanie, ale coś w jego oczach sprawiło, że zmieniła zdanie. Prychnęła tylko i wróciła na swoje miejsce.

- Super, więcej was nie mogło tu być? – warknęła moja partnerka, mierząc groźnym spojrzeniem kolejno Arię, Piotrka, Jaydena i Alicję, która nieśmiało mi się przyglądała. Pod wpływem jej spojrzenia odwróciłam szybko wzrok.

- Nie spinaj się tak, bo ci żyłka pęknie – burknął Jayden, znikając między regałami. Chwilę patrzyłam na miejsce, w którym zniknął mi z pola widzenia, a cisza pomiędzy naszą czwórką zaczęła się przedłużać.

- Może... lepiej pójdę kupić jakieś chipsy na wieczór – mruknęła Aria i zaczęła się wycofywać z towarzystwa.

- Pójść z tobą? – spytałam szybko, pragnąc się czym prędzej wymknąć z tej napiętej atmosfery.

- A nasz projekt? – przypomniała o sobie moja partnerka. Obrzuciłam ją nieprzychylnym spojrzeniem.

- Mamy zdjęcia. Jutro porobię jeszcze tych moich.

- Zrobisz to źle – warknęła po raz tysięczny. Ja naprawdę nie musiałam tego słuchać! Ta nadęta dziewczyna bez przerwy upominała mnie i dawała rzekome porady jak się stać lepszą w robieniu zdjęć. Nie, dziękuję, takie wciskanie kitu to komu innemu. Ogarnij się, bo cię poszczuję Jaydenem i się skończy!

W mojej głowie pojawił się na swój sposób przyjemny obraz o torturach tego koszmarnego pustaka. Ah, życie jest piękne.

- Ale raczej nie aż tak źle, jak twoi rodzice, gdy się o ciebie starali – zaszczebiotałam. Całodniowe działanie mi na nerwy przyniosło swoje skutki. Zza regału wychynęła głowa Jaydena, który szczerzył wesoło zębiska. Błysnął do mnie okiem.

- Jak ty śmiesz...!

- Idziemy? – zagaiłam szybko, już w wyśmienitym nastroju. Nawet ta idiotka, Alicja nie potrafiła teraz zepsuć mojej radości. Wytarabaniliśmy się z biblioteki całą piątką, pozostawiając moją partnerkę na pastwę rozwścieczonej bibliotekarki.

- Kto ma kasę na... wszystko? – spytała w pewnym momencie Alicja. Przystanęliśmy dwie przecznice dalej, patrząc na siebie wyczekująco.

- A komu kasa potrzebna – odparł Jayden, patrząc na nią z kpiącym uśmieszkiem. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem.

- Chyba nie zamierzasz...

- I tak już łamiemy zasady – prychnął, zakładając obie słuchawki.

- Przestań, Jaydenie, wpakujesz nas w kłopoty – powiedziała spokojnie Alicja. Aria tylko wyszczerzyła zęby i klepnęła Jaya w ramię.

- Idę z tobą.

- Chyba za bardzo wyróżniasz się kolorem włosów – podsunęłam. Powinnam im przemówić do rozumu, to zdecydowanie dobry pomysł, jednak go nie wykonałam. Aria założyła na głowę kaptur i zasunęła bluzę, ukrywając pod nią różowe ombre.

- Gotowa do akcji – zameldowała, z wesołą miną. Jayden chyba trochę się do niej przekonał za tę odwagę. Skinął jej głową i ruszyli do najbliższego sklepu.

- To trochę ryzykowne – powiedziałam w końcu. Alicja opadła na najbliższą ławeczkę przy przystanku autobusowym i patrzyła, jak nasi przyszli zbrodniarze się oddalają. – Pewnie ich złapią. No to mama już nas nie odwiedzi.

Oklapłam koło mojego wroga i spojrzałam niepewnie na Piotrka. Uśmiechał się lekko, śledząc moje poczynania. Chyba stwierdził, że panikowałam. Jednak ja nie panikowałam! Po prostu nie zrobiłam nic, żeby zatrzymać mojego braciszka. Obiecałam Sophie, że będę go pilnować. Nie przypilnowałam, głupia ja!

- Nie denerwuj się tak – odparł spokojnie Piotrek. – Nie ma do tego powodu.

„Nie ma do tego powodu”? Jak to nie ma do tego powodu! Jest powodów i to od groma i ciut.

- Jestem spokojna – odparłam cicho.

Czekaliśmy w milczeniu, zerkając raz po raz w stronę sklepu. Kiedy już stwierdziłam, że ich złapali i teraz dopiero nam się obojgu dostanie, to drzwi otworzyły się i ze środka wyszedł Jayden, a tuż po nim Aria. Zdziwił mnie ich spokój i opanowanie. Jakby nie mieli w zanadrzu zrobienia niczego złego.

- Co tam, leszcze? – uśmiechnęła się Aria.

- A tam, kleptomani?

Jayden podszedł do nas leniwym krokiem i uśmiechając się kpiarsko w stronę Alicji, uchylił bluzę.

- Wódka? – syknął Piotrek, wlepiając ze zdziwieniem oczy w szklaną butelkę.

- Spoko, opyliłam chipsy, żeby nie było podejrzanie – odparła spokojnie Aria.

- Zwariowaliście? – szepnęła Alicja.

- Fakt. To kto idzie po popitę?

~***~

W internacie powinniśmy być już ponad dwadzieścia minut temu. Tymczasem znajdowaliśmy się niecałe trzy kilometry dalej na polance. Sami, w czwórkę, otoczeni lasem.

Siedziałam wciśnięta między Piotrka, a Arię, czując się dzięki temu jako-tako bezpiecznie. Jednak bez przerwy oglądałam się przez ramię. To już mi weszło w nawyk. Ostatnie wydarzenia niestety odcisnęły na mnie takie piętno. Oj, już nie narzekam. Dobrze się bawiłam, naprawdę. Na dodatek Alicja stchórzyła. Stwierdziła, że nie ma ochoty na „aż takie przeginanie pały” jak to określiła.

Siedziałam z Arią na trawie, już od pół godziny przedrzeźniając jej słowa. Śmiałyśmy się przy tym, jakby nie było lepszego żartu na świecie. Chłopcy patrzyli na nas trochę jak na idiotki, ale co to kogo obchodziło! Oni wciągnęli się w swoją rozmowę, my w swoją.

Wszystko było takie... na miejscu. Jakby od zawsze to było planowane, jakbyśmy poznali się tylko dla tego jednego wieczoru. Wymienialiśmy nieznaczne uśmiechy, które tak naprawdę zacieśniały nasze kontakty. Rozmawialiśmy, wygłupialiśmy i wspólnie wsłuchiwaliśmy się w ciszę, która od czasu do czasu wkradała się w dialog.

Patrzyłam z radością, jak Jayden odnajduje kontakt z Piotrkiem, jak na chwilę przestaje być niemiły, rzucając mi lekkie uśmiechy. Wiedziałam, że szybko to minie, ale świadomość tego, że się starał nawiązać rozmowę z kimkolwiek, wprawiała mnie w dumę. On nigdy nie miał przyjaciół, nawet zwykłych kolegów. Po prostu samotnik. A teraz? A teraz wydawał się czuć to co ja. Nieskończoność.

I nagle wszystko się ściemniło i pozostało tylko przerażenie i dławiący strach. Chyba wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy... przecież gdy umrę, znikną i takie chwile. Takie bezgranicznego szczęścia, wesołego uśmiechu i rwącego się serca w swój własny rytm. Rytm życia, który miał mi być odebrany przez zwykłą ciekawość.

Czasami ciekawość jest zła...

Moje serce raptownie przyspieszyło, a po plecach przebiegł dreszczyk. Cienie? Czemu tak długo się nie ukazywały? Czemu mnie nie straszyły?

Rozejrzałam się niespokojnie, wbijając spojrzenie w ścianę lasu. Nagle poczułam się niepewnie.

- Nie chcę umierać – wymsknęło mi się. Cała trójka patrzyła na mnie uważnie. Gryzący dym wkradł się do moich oczu, kiedy wiatr skierował się w moją stronę.

- Nie martw się, zrobimy coś z tym – powiedziała Aria, kładąc mi dłoń na ramieniu i uśmiechając się pocieszająco. Ogarnęła spojrzeniem chłopców, szukając u nich wsparcia. Piotrek zaczął rzucać jakieś propozycje unicestwienia Cieni. Podobno dużo na ten temat czytał. Ta troska z jego strony trochę mnie podbudowała. Chyba należy mi się choć odrobina ciepła od kogoś...?

Nie skupiałam się jednak na jego słowach. Moje spojrzenie utkwiło w Jaydenie. Patrzył na mnie, ze zmarszczonymi brwiami, a jego bystre oczy wydawały się mnie świdrować na wskroś. Na chwilę pojawiło się w nich przerażenie i zrozumienie, ale szybko znikło. Jak nigdy chciałabym się dowiedzieć, o czym w tej chwili myślał.

- Będzie dobrze – Aria oparła głowę na moim ramieniu, a ja poczułam coś w rodzaju wielkiej pustki. Dobrze? Oszalałaś, dziewczyno? Mam zginąć, a ty mówisz mi, że będzie dobrze...

Skinęłam jednak głową. Musiałam w to wierzyć, prawda? Co innego mi zostało.

„Będzie dobrze”.

~***~

Trochę tu dużo rozmyślań Bianci ;_;

Jednak rozdział ważny, w szczególności dla Jaya ;>

Jak tak patrzę na kolejne rozdziały, to one trochę mieszają w tej historii.

Kolejna kartka w czwartek.

Dziękuję wszystkim czytającym i komentującym.

Wszystko to mobilizuje mnie do dalszej pracy!