Kartka 9

       Dla Jaydena najbliższy czas nie zapowiadał się przyjemnie. Rozeszła się plotka o jego chwilowej słabości psychicznej. Gdyby to była sama prawda... jednak ktoś mocno tu dopowiedział. Jay dostał świra i warczał na wszystkich wkoło gorzej niż normalnie.
        Aż nie mogłam się doczekać, kiedy to wszystko minie.
        Właśnie trwała nudna, teoretyczna lekcja fotografii. Wpatrywałam się uporczywie w okno, a moje myśli błądziły od najniższych kondygnacji budynku, aż po internat, w którym najprawdopodobniej siedział teraz Jayden.
        Piotrek uwziął się na rozwiązanie zagadki Cieni, które z kolei uczepiły się mnie. Dodatkowo zdecydowałam, że jeśli już mamy robić coś z tą sprawą, to działamy razem. Tu koło się zamykało. Wplątaliśmy się w niezłe bagno.
        O ile dobrze to wszystko sobie poukładałam w głowie,  to zostało mi niewiele życia. Za pewien czas po prostu rozedrą mnie na strzępy. Dość ciekawa perspektywa: jeśli rozrzucą moje szczątki po całym świecie, to w końcu będę mogła go zwiedzić! A ja głupia obawiałam się, że nie zdążę tego zrobić przed śmiercią! Tymczasem to właśnie ona rozwiązuje sprawę. Zabawne.
         Z tych jakże optymistycznych rozmyślań wyrwało mnie gwałtowne szturchnięcie w ramię. Zdezorientowana poderwałam głowę w górę i zerknęłam na osobę, która wzbudziła mnie z transu.
        - Pracujemy razem - rzuciła dziewczyna. Miała długie, czarne włosy starannie splecione w kłosa i smukłą twarz pokrytą ostrym makijażem. Na dodatek w tak chłodny dzień założyła kusy top, ściśle przylegający do jej piersi i krótkie spodenki nałożone na leginsy. Już mi się cisnęły na usta niecenzuralne epitety, jednak szybko się upomniałam. Od wytykania i ubliżania był Jayden, nie ja.
        - Co? - wydusiłam z siebie, bo nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Zerknęłam na Piotrka siedzącego w drugiej ławce od ściany. Trafił na piękną Alicję, która uśmiechała się bez przerwy i wykonywała przydzielone jej zadania bez mrugnięcia okiem. Trafiła tu przez stypendium. Wymieniłam z nią kilka zdań i wtedy nawet przypadła mi do gustu. Tylko, że teraz była zołzą. Nawet wyglądała na zołzę, gdy tak się szczerzyła do Piotrka...
        Nawet nie zauważyłam, kiedy zacisnęłam rękę na długopisie. Szczęknął cicho, zwracając na siebie moją uwagę.
        - Boczek nas przydzielił. Halo, może zaczęłabyś uważać?  - warknęła władczym tonem, machając mi ręką przed oczami.
        - Przecież uważam. Zabierz tą łapę sprzed mojej twarzy! - zaatakowałam. Jednak nadal nie patrzyłam na partnerkę. Wlepiałam spojrzenie w Alicję, na którą miałam widok ponad ramieniem czarnowłosej. Co za suka. Brzydka, gruba i głupia. A on? On jest ślepy. Czemu wpatruje się w nią jak w obrazek?
        - Czy mi się wydaje, czy jesteś tak samo porąbana, jak twój brat? - prychnęła dziewczyna.
        - Skończ z tym. To co robimy?
        - Kolaż.
        - Kolaż?
        - Jesteś głucha, czy upośledzona? - warknęła. - Tak, kolaż, a ściślej mówiąc o książkach. Mamy wprowadzić tą zasadę z lekcji.
        Już nie chciałam pytać o jaką regułę chodzi. Wyszłabym na idiotkę, jednak nie miałam najmniejszego pojęcia o czym była miniona lekcja. Jeszcze raz zerknęłam na Piotrka, który ucinał sobie wesołą pogawędkę z Alicją. Wypuściłam głośno powietrze z płuc.
        - A do kiedy? - spytałam mimowolnie, wciąż patrząc na parkę.
        - Cholera, czy ja mam ci wszystko tłumaczyć? Na za tydzień. W weekend musimy jechać do biblioteki, żeby zrobić cholerne zdjęcia. W razie komplikacji skontaktuj się ze mną, jak już odzyskasz kontakt z rzeczywistością - wkurzyła się i wstała. Zauważyłam, że większość uczestników lekcji zdążyła już wyjść.
        Nie chciałam czekać, aż Piotrek skończy pogawędkę. Mdliło mnie od tych uśmiechów, które sobie posyłali. Konwersacja pochłonęła ich do reszty, a w klasie nie został nikt prócz nas i krzątającego się Boczka. Chwilę obserwowałam poczynania tego tęgiego mężczyzny o twarzy dziecka, po czym bez słowa podniosłam się i wyszłam.
        Mimo nalegań Piotrka na unikanie samotnych przechadzek, nie byłam w stanie na niego czekać, patrząc przy tym na ich roześmiane twarze.
        "Nie bądź zazdrosna, Bianco. Naiwna!" - śmiał się ze mnie mój własny umysł.
       - Nie jestem - burknęłam niezadowolona. Brawo, Bianco, konwersacja z samą sobą?
        Byłam już przy internacie, kiedy usłyszałam za sobą krzyk:
        - Bianca! Miałaś zaczekać!
        - Zapomniałam - mruknęłam niechętnie, kiedy Piotrek w końcu się ze mną zrównał.
        - Pewnie. Wszystko w porządku?
        - W jak najlepszym - odparłam niezupełnie zgodnie z prawdą. Musiałam pogadać z Arią i to natychmiast.
        Byliśmy już pod moim pokojem, kiedy Piotrek przerwał zalęgłą ciszę.
        - Może wybrałabyś się z nami w sobotę do miasta? - spytał. Podniosłam na niego wzrok i uśmiechnęłam się lekko.
        - Nami?
        - Mną i Alicją - uśmiech natychmiast zrzedł, a ja pokręciłam głową.
        - Mam plany - cholerna Alicja! - Sophie przyjeżdża.
        - W takim razie za tydzień?
        - Może - mruknęłam, szukając w głowie jakiejś konkretnej wymówki.
        - Powinniśmy całą czwórką zrobić ognisko. Co ty na to?

        - Dobry pomysł - w moim głosie pojawiło się odrobinę więcej entuzjazmu. Wymieniliśmy uśmiechy i otworzyłam drzwi od pokoju.

        Zatrzasnęły się za mną z hukiem. Rzuciłam torbę na łóżko i opadłam na nie bezwładnie.
        - Stało się coś? - spytała zdziwiona Aria.
        - Cholerna Alicja.


*********

Kolejny rozdział opowiada Jayden.
Najprawdopodobniej 6 stycznia, bo nie mam internetu i korzystam z telefonu ;-;