Kartka 10 cz 2

Dyrektorka zadzwoniła do moich starych i po wymierzeniu kary pół godziny słuchałem kazań matki. Na koniec się rozpłakała i stwierdziła, że mnie nie rozumie.

Przez cały ten czas siedziałem nieruchomo, wbijając wzrok w jeden punkt. Raz po raz podchodziła do mnie Bianca i obejmowała mnie od tyłu, chcąc chyba jakoś pocieszyć. Ta dziewczyna była... dobra. Tak, to raczej najlepsze słowo, jakim mógłbym ją określić. Pomimo tego, że ją odpychałem i nie potrafiłem zdobyć się na coś więcej, to wciąż przy mnie była. Zdawała się rozumieć.

W głębi duszy czułem, że to wszystko powraca, że to wszystko jest realne. Miałem straszne wrażenie, że w każdej chwili mnie zakneblują i odwiozą... tam. Do pokoju wyłożonego poduszkami. Założą kaftan i każą tam siedzieć. Tak się bałem.

Im dłużej przebywałem w Polsce, tym więcej do mnie wracało. Tym trudniej było mi zachować kontrolę. Tym bliżej mi było do zamknięcia w psychiatryku. Nie, błagam.

Tego dnia przemykałem korytarzami jak duch. Większość po prostu schodziła mi z drogi. Inni jeszcze coś szeptali między sobą, ale nikt nie zaryzykował głośniejszym wybrykiem. No cóż, myśleli, że jestem pojebany, ale przynajmniej miałem spokój. Dość duży plus. Raczej nie byłem zbyt przyjacielski.

Wszystkie lekcje wlekły się niemiłosiernie. Jak zawsze zajmowałem miejsce w ostatniej ławce przy oknie i uważnie obserwowałem klasę. Każde z uczniów było inne, a zarazem tak samo ograniczone. Chociaż może to dobrze? Może lepiej być ograniczonym? Może lepiej zastanawiać się nad tym czy nauczyciel dużo zada, co się zrobi po powrocie do pokoju, niż o czymś, co wybiega poza nasze ludzkie życie. Może lepiej, niż stale robić krok do przodu i zastanawiać się co będzie za te sto lat. Zastanawiać się, kiedy i w jaki sposób wyginie ludzkość. Zastanawiać się kto właśnie umiera, kto właśnie pierwszy raz otwiera oczy. Kto jest szczęśliwy, kto smutny.

Czemu nie mogę być ograniczony?

Czemu chcąc, nie chcąc, wyłapuję ulotne szczegóły w ludzkich zachowaniach, tak mało istotne dla innych? Czemu pierwsze o czym myślę spotykając nową osobę, to jak się czuje? Czemu mam tyle pytań, a zawsze milczę?

Każdy z mijanych na ulicy ludzi ma jakiś nawyk, jakiś swój... rytuał, jakiś porządek w swoim życiu. Tak mało wiemy o ludziach, których mijamy na co dzień. Tak mało znamy tych, którzy są nam tacy bliscy. Czemu nie potrafimy współczuć nieznajomemu, jeśli nigdy nie byliśmy w jego sytuacji? Czemu, czemu, czemu? Czemu nie wybiegamy dalej, poza obszar naszego własnego nosa? A może w tej chwili ktoś ginie, wołając o pomoc, której nie dostanie? Jednak, dlaczego mamy się tym przejmować. Mamy własne życie. Czyż nie?

~*~

Po lekcjach udałem się odbyć swoją cholerną karę. Wpakowałem się w niezłe gówno. Dyrektorka narzuciła mi pomoc w przygotowaniach do jakiegoś nędznego „występu talentów”. HAHA! Ubaw po pachy. Chciałbym już zobaczyć te wymalowane lalunie w króciutkich spódniczkach, wyjące do księżyca miłosne serenady. Najśmieszniejsze było to, że one uważały, że potrafią śpiewać, ponieważ chodzą do takiej szkoły. Dobre sobie.

Uchyliłem drzwi od sali teatralnej, w której odbywały się wszystkie zgromadzenia ludności szkolnej. Miałem ogromną nadzieję, że to cholerne pianino, co stało tu ostatnio, zniknęło. Jednak nie. Nadal bezczelnie paradowało na scenie. Na dodatek wokół niego kręciła się ta bezimienna dziewczyna i wyraźnie szykowała się do grania.

Kurwa mać. Ma ona wyczucie.

O dziwo nie spanikowałem. Postanowiłem zaryzykować. Wetknąłem w uszy słuchawki i puściłem na cały regulator całą playlistę ulubionych piosenek. Ha! Teraz mi żadne sukinsyńskie pianinko nie podskoczy!

Wszedłem raźnie do środka i nie zaszczycając dziewczyny nawet spojrzeniem zająłem miejsce gdzieś na tyłach. Do umówionej godziny pozostało jeszcze z pięć minut luźnego czasu. Proszę, proszę. Sam siebie zaskakuję. Od kiedy to ja się nie spóźniam?

Rozparłem się wygodnie na fotelu, zakładając nogi na oparcie krzesła w niższym rzędzie. Cholera, ta sala wygląda trochę jak kino. Może jest zbyt jasna, a na dole jest scena, a nie ekran, ale siedzenia pną się w górę dokładnie tak samo. Są nawet podobnie wygodne.

Zamknąłem oczy i wsłuchałem się w muzykę. Nagle wszystko ucichło. Drgnąłem raptownie i spojrzałem na czarnowłosą dziewczynę przede mną. Ta idiotka zrzuciła mi słuchawki! Patrzyła na mnie wyczekującym wzrokiem, jakbym doskonale wiedział, co w takiej sytuacji mam powiedzieć. Zabawne. Przynajmniej nie grała na tym szajsie.

- Cześć – przywitała się. Nie odpowiedziałem, unosząc tylko brwi w górę, czekając na ciąg dalszy. – Mogę zagrać, czy znowu spanikujesz?

W jej głosie wyczułem kpinę, a lekki uśmiech błąkający się po jej twarzy tylko to potwierdził. Nadal biła od niej smutna aura, tak jak tamtego dnia, ale teraz wkradła się także pewność siebie. Nie bała się mnie...

- Lepiej nie ryzykuj – warknąłem. – Ludzie mają mnie wariata, kto wie, może jeszcze coś ci zrobię.

- Ja tak nie sądzę. A ludzie szufladkują po pozorach – odpowiedziała bez wahania. Uśmiechnąłem się lekko. Tym razem jednak trafili w sedno.

- Nie wykluczaj opcji, że mają rację.

Bezimienna na chwilę zamilkła, po czym opadła na miejsce koło mnie. Spojrzałem na nią, a moje brwi odruchowo wystrzeliły w górę.

- Ta... Bianca, jest twoją dziewczyną, czy tak?

Tutaj już nie mogłem się powstrzymać. Parsknąłem szczerym śmiechem i to moje szczęście trwało na tyle długo, że zdążył rozboleć mnie brzuch.

- Pojebało cię? – wykrztusiłem pomiędzy spazmami.

- Jest ładna – zmieszała się dziewczyna. Na jej policzki wkradły się wielkie rumieńce, chociaż patrzyła na mnie uparcie, nie odwracając wzroku.

- I co z tego! To moja siostra – potarłem ręką czoło i odetchnąłem głęboko. Dawno się nie śmiałem...

- Ah...

Jej towarzystwo zaczęło mi przeszkadzać. Wszystko zaczęło mi ciążyć. Nie powinienem wpadać w skrajne emocje, zbyt łatwo jestem wtedy podatny na szaleństwo. Zbyt łatwo. Wziąłem kilka oddechów, ale dziwne uczucie nie ustępowało. Musiałem zrobić coś... cokolwiek, byleby nad sobą zapanować.

Podniosłem się raptownie i zacząłem przechadzać pomiędzy rzędami krzeseł. Muszę się uspokoić. Muszę zapanować... muszę.

- Wszystko dobrze?

- Kurwa mać. Nie wtykaj swojego wielkiego nochala w nie swoje sprawy – warknąłem. Spuściłem głowę, wbijając wzrok w podłoże, po którym stąpałem. Moja twarz przypominała teraz zapisane kartki otwartej księgi. Wszystko można było z niej wyczytać.

Uspokoić się. Uspokoić.

Frajerze!

Poderwałem do góry głowę, strasząc przy tym stojącą za mną dziewczynę. Rozejrzałem się wkoło, ale nikogo prócz niej nie zauważyłem. Jednak to zdecydowanie nie był jej głos.

- Jesteś strasznie wulgarny.

- Taa? Nie zauważyłem – prychnąłem.

- Tak. Nietaktowny i niewychowany. Nie wiem jak twoja siostra z tobą wytrzymuje, ale ja nie zamierzam słuchać twojego niemiłego tonu i wytykania!

Obróciłem się na pięcie i pochyliłem nad nią. Była co najmniej o głowę ode mnie niższa. Odchyliła szyję, zakładając ręce na piersi i ciskając we mnie gromami w spojrzeniu.

- Nikt ci nie karze mnie słuchać – uśmiechnąłem się triumfalnie.

- Nie? A pomyśl, że jednak tak. Podlegasz mi tutaj i będziemy pracować razem nad udekorowaniem tej sali jak należy. Teraz tworzymy zespół i będę skazana na twoje cholerne towarzystwo, więc mógłbyś chociaż na chwilę nie zadzierać nosa i ze mną porozmawiać, a nie stroić fochy i nabzdyczać się z byle gówna!

Zaskoczył mnie jej ostry ton. Cała jej postawa zmieniła się w ciągu kilku chwil. Od niewyobrażalnie smutnej dziewczyny szybko przeszła w nie znoszący sprzeciwu autorytet.

- Nie znasz mnie – warknąłem, niezadowolony jej dyktaturą.

- Ależ znam! Lepiej niż myślisz! Nienawidzę takiego typu facetów! Jesteście kompletnymi idiotami! – z każdym zdaniem dźgała mnie palcem w pierś, ale byłem zbyt zdziwiony, by zareagować.

- Tak? A myślisz, że lubię małe, wredne, rządzące się na prawo i lewo dziwolągi?!

- Nie obchodzi mnie co ty lubisz! Jesteś napuszonym, egoistycznym snobem! Jesteś idiotą i nie potrafisz tego dostrzec! Może czas, żebyś przejrzał na oczy, Jaydenie Easay i wziął się za siebie?! – wrzasnęła mi prosto w twarz, wyraźnie wytrącona z równowagi.

Znów wprowadziła mnie w skrajność. Potwór we mnie zaczął się przeciągać z lubością węsząc nową aferę. A ja już nad sobą nie panowałem. Pchnąłem ją na ścianę i przytrzymałem za ręce.

- Odszczekaj to suko! – warknąłem, zniżając niebezpiecznie głos. Nie dałem się nabrać na sztuczkę kopania w krocze. Przechwyciłem nogami jej kolano i przytrzymałem, wpatrując się w jej oczy z nienawiścią.

- Za nic – prychnęła. – Nic mi nie zrobisz.

- Tak? Tak sądzisz? A jak myślisz, czemu tak o mnie mówią? Gdzie byłaś, gdy upiększyłem trochę Trzynaka? Widziałaś, jak celowałem w ciebie nożem. Nie boisz się? Nadal? Mam go przy sobie. Wystarczy jeden ruch, żeby podciąć twoje pierdolone żyły! Jeden kurwa ruch, żebyś nie pisnęła o mnie już żadnego niemiłego słowa, suko!

- Nie odważysz się – powiedziała. W jej głos wkradło się przerażenie. Nie wierzyła w własne słowa. Uśmiechnąłem się drwiąco, znów czując od niej ten bezbrzeżny smutek i ani grama pewności siebie.

- Chcesz się przekonać? – spytałem, cedząc każde słowo. Spuściła wzrok i już wiedziałem, że wygrałem. Jednak czym był ten chwilowy triumf, gdy do mojej głowy wkradło się szaleństwo. Zawładnęło całym mną. Mogłem jej coś zrobić. CHCIAŁEM jej coś zrobić. Tak mnie kusi... jeden ruch, jedno drgnienie mięśni, a nie będzie już mi zawadzać.

- Puść mnie – szepnęła, ledwo słyszalnie.

Zebrałem się w sobie i rozluźniłem uścisk. Gdyby była przy mnie jeszcze chwilę, z pewnością bym jej coś zrobił.

- Czemu próbujesz wszystkich przekonać do tego, że jesteś chory umysłowo? – spytała, kiedy odeszła już na bezpieczną odległość. Patrzyła na mnie oczami pełnymi urazy, a jej głos był przesączony rozczarowaniem.

- Nie próbuję... – warknąłem.

- Ja w to nie wierzę – powiedziała, wtrącając się w moje słowa. – Jesteś po prostu zagubiony, nie psychiczny. 

~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~

Kto polubił bezimienną? c:

Ciekawa jestem czy ktoś ma jakieś koncepcje do czego to wszystko zmierza :D

A jeśli tak, to mogłybyście się podzielić, zachłannice, chętnie je poznam ;>

Następny w niedzielę/poniedziałek. c;