Kartka 10 cz 1

Nie wiem, co za frajer rozpuścił plotkę, ale miałem już wszystkiego dość. Mówiąc wszystkiego, chodziło mi o te chichoczące dziewczyny na korytarzach, posyłające mi kpiące uśmiechy, a także jakiegoś idiotę, który jak tylko mnie zobaczył to wyciągnął ręce do góry i wydarł się na cały korytarz:

- Nie dźgnij mnie nożem! Mam żonę i dzieci! – zrobił takie zamieszanie, że wszyscy zaczęli się nam przyglądać ciekawie. Poprawka, wszyscy zaczęli MI się przyglądać i oczywiście ci, którzy o całej sprawie dotychczas nie mieli pojęcia, zostali grzecznie poinformowani przez całą resztę.

Ten chłopak dopełnił wszystkiego. Cała złość, która przez te dni gotowała się we mnie bez przerwy, teraz zaczęła pienić się i wylewać na zewnątrz.

Powoli, jakbym się nie spieszył, zmieniłem kierunek drogi i podszedłem spokojnie do gościa. Patrzył na mnie z pewną dozą ciekawości, unosząc do góry brwi. Był pewny siebie. Ten frajer myślał, że nie odważę się mu czegoś zrobić. Zabawne.

- Na twoim miejscu bym lepiej uważał. Wychylanie się raczej nie jest dobrym pomysłem, żeby uniknąć... psychopaty – ostatnie słowo wypowiedziałem z kpiną. Frajer chyba się zmieszał, bo na jego czole przez chwilę ukazała się pojedyncza bruzda.

- Grozisz mi? – warknął. Zachowywał się jakbym był niższą warstwą społeczną od niego. Zmierzył mnie spojrzeniem i zadarł głowę, usilnie próbując wyglądać na wyższego. To głupie, koleś był niedojebany.

- Dopuszczam taką opcję – odparłem. Scyzoryk w mojej kieszeni spodni zaczął mi niebezpiecznie ciążyć. Nigdy się z nim nie rozstawałem, ot tak dla bezpieczeństwa. Nie chciałem powtarzać sytuacji sprzed paru lat. Przezorny zawsze ubezpieczony.

- Jeśli ze mną zadrzesz, rozpierdolę cię na kawałki – wycedził chłopak.

- Taak? A to ciekawe jak. Zaczniesz płakać, żebym tylko nie użył noża? – świetnie się bawiłem przy tej wymianie zdań. Pomimo wciąż narastającej frustracji ogarnął mnie stoicki spokój. Szczerze? Cisza przed burzą. Coraz mniejszą kontrolę miałem nad własnym umysłem i ciałem. Jednak nadal perfekcyjny refleks.

Frajer zamachnął się by strzelić mi z pięści. Uchyliłem głowy i zablokowałem jego rękę. Na moją twarz wstąpił kpiący uśmieszek. Chyba się zorientował, że jeśli teraz odpuści, zrobi z siebie kompletne pośmiewisko. W oczach błysnęło mu szaleństwo. Chrońcie ludzi głupich, nie wiedzą na co się porywają.

Wymierzył kolejny cios i tym razem musnął dolną część mojej szczęki. Ktoś zaczął mu dopingować, wokół nas zacieśniło się koło i rozgorzała wrzawa.

Postanowiłem się mu odpłacić. W środku mnie z głośnym rykiem obudziło się coś, nad czym nie miałem kontroli. To coś czuwało przez parę ładnych lat, a powrót do Polski był jak obudzenie uśpionego potwora. Było jego powrotem. Powrotem szaleństwa.

Moja pięść poszła w ruch i poczułem lekki ból, gdy z całą siłą naparła na łeb pyskatego frajera. Nie dając mu szansy na kiwnięcie choćby palcem wymierzyłem kolejny cios. Ktoś się dołączył i próbował mnie zajść od tyłu, ale kierując się intuicją, uchyliłem głowę w porę.

Rozgorzała walka i coraz więcej ludzi wkoło zaczęło się niepokoić. Może i wyglądało poważnie, ale dla mnie to był taniec. Ile razy wyobrażałem sobie, jak odpłacam się tym chłopcom. Ile razy moja pięść smagała worek treningowy, gdy przed oczami miałem ciemność, a w uszach rozbrzmiewał ich śmiech. Ile razy przychodziłem na boks tylko po to, by zaprawić się do walki na wszelki wypadek. No ile? Wystarczająco.

Ktoś odciągnął atakujących mnie od tyłu osobników. Frajer, który wywołał całą aferę pozbierał się w sobie i z impetem kopnął mnie w brzuch. Nie, już nie opadnę na posadzkę. Nie dam się pokonać. Nie, nie, nie.

Chociaż z moich płuc wydostało się całe powietrze, wciąż potrafiłem trzeźwo myśleć. Rąbnąłem gościa glanem w czułe miejsce i doprawiłem wszystko ciosem wycelowanym w nos. Już podnosiłem by oddać kolejne uderzenie, kiedy czyjaś silna ręka chwyciła za mój nadgarstek i odwróciła w swoim kierunku.

Przede mną stał rozwścieczony nauczyciel wf-u. Jego twarz cała poczerwieniała, a na szyi widać było wyraźnie wszystkie żyły.

Już myślałem, że mnie walnie, raczej by mnie to nie zdziwiło. Zamiast tego wydarł się, rozrzucając dookoła kropelki śliny.

- Jesteś z siebie zadowolony ty mały skurwielu?! Na co się gapicie cholerne dzieciaki?! Ogłuchliście wszyscy?! Dzwonek był do kurwy, na lekcje wy małe, zasrane dziwolągi!

Ktoś się zaśmiał, inny rzucił jakiś tekst, ale większość po prostu zaczęła się rozchodzić. Tylko obolały frajer, który wkopał mnie w to gówno, jęczał z bólu, kuląc się na podłodze. Krew z nosa płynęła mu obficie po twarzy, ale obiema rękami obejmował się za krocze, stękając coś o skurwysynie. To pewnie o mnie.

Przez chwilę poczułem dziwną satysfakcję, patrząc na jego ból. Nagle uśmiech zszedł mi z twarzy, a w oczach mi pociemniało. Teraz leżałem tam siedmioletni ja, pobity przez paru starszych chłopców. Cały obolały, niezdolny do najmniejszego ruchu. To byłem ja, a za razem ten frajer. Ja i on. On i ja. To on, czy to ja?

Wszystko zlało się w jedność. Wspomnienia i teraźniejszość.

Mógłbym tak stać tam godzinami, patrząc z przerażeniem na zwijającego się z bólu chłopaka. Gdyby nie wkurzony wuefista. Pociągnął mnie przez korytarz, cały czas prawiąc głośne morały i co drugie słowo dorzucając jakiś wymyślny epitet.

Poczułem jak odpływam, jak pogrążam się w szaleństwie. Jak mogłem?! Co ja kurwa zrobiłem? Jestem teraz taki jak on? Co się ze mną dzieje. Kurwa mać!

Chciałem wrzeszczeć, szarpać się za włosy. Chciałem wziąć kij i rozwalić wszystko. Była tylko wszechogarniająca wściekłość. Tylko wściekłość i ogromny ból, jakby zamiast krwi w moich żyłach był płynny ogień. Powoli tłoczył się do serca, które pod jego wpływem przybierało czarną, smolistą barwę. Rozsypywało się powoli, boleśnie.

Jayden?

Jayden?

Wszystko będzie dobrze. Jayden?

Natłok głosów. Wciąż do mnie szeptały. Każdy był inny. Niektóre rozpoznawałem, innych nie. Zlewały się w jedno i szeptały, śmiały się, rozmawiały. I każdy rozbrzmiewał w mojej głowie jak w pustej, ogromnej sali.

Jayden?

Co ty zrobiłeś, Jayden?

Co się z tobą dzieje?

Idiota, idiota!

Jesteś taki sam jak oni, Jayden.

„Zostawcie mnie. Zostawcie! – wrzeszczałem w duchu, chcąc w końcu usłyszeć tą błogą ciszę, która mogłaby otulić mnie ramionami i zabrać już na zawsze. Tylko ciszę! – To mój umysł! Zostawcie mnie!”

No siemasz, artysto.

Jak ci się podoba twoja nagroda, frajerze?

Frajerze. Frajerze. Frajerze.

Hahaha. Frajerze.

- Co się stało? – jakby przez ogromną barierę doszły mnie dźwięki ze świata realnego. Realnego? Haha! A co tu jest realne? Może tamto, to wyobraźnia, a te, które szepczą nieustannie są prawdziwe? One na pewno są prawdziwe!

- Wywołał bójkę.

Bójkę? Jaką bójkę?

Nie! To oni wywołali bójkę!

To oni go bili!

Go? Kogo?

Tego skulonego chłopaka na podłodze z krwią na twarzy sączącą się z nosa!

To ty! To Jayden!

Nie! To oni! To przeszłość! Ona wraca!

„Zostawcie mnie!” – powtarzałem te słowa jak mantrę. Gdzieś w oddali usłyszałem śmiech Bianci. W zakątku mojej głowy, lub w realnym śmiecie, śmiała się dźwięcznie. Szczerze.

Bianca. Gdzie jesteś, Bianco?

Ten śmiech narastał mi w uszach i wypełniał całe ciało. Poczułem jak napięcie stopniowo znika, a głosy zaczynają cichnąć. Przypływ paniki zniknął, był tylko ten melodyjny dźwięk. Dźwięk mojej psychicznej wolności.

A później zapadła cisza i otworzyłem oczy. Kiedy je zamknąłem?

Znajdowałem się w gabinecie dyrektorki, a trzy spojrzenia wpatrywały się we mnie ze skupieniem. Kiedy tu się pojawiła psycholog? Patrzyła na mnie uważnie, śledząc najwyraźniej każdy mój ruch. Co zrobiłem? Czy pokazałem po sobie jakie piekło przeżywam wewnątrz? Czy chodzi tylko o sprawę tego chłopaka?

Odchrząknąłem, bo cisza zaczęła mi ciążyć. Tak, ta sama cisza, o którą przed chwilą błagałem w moim umyśle. A może mówiłem wtedy głośno? A może i oni słyszeli te dziwne dźwięki? Nie, nie wyglądali na przerażonych, czy chociażby zdziwionych.

- Easay, byłeś kiedyś u lekarza?

- Co? – wydukałem zdziwiony. Psycholog patrzyła na mnie uporczywie.

- Takiego... umysłowego lekarza.

O kurwa. Nie. Byłem i nie chcę więcej. Już nigdy. Nie chcę tam wracać. Nie chcę wracać do długich korytarzy. Nie chcę wracać do ludzi w białych kitlach. Nie chcę słyszeć w nocy czyjegoś zawodzenia. Nie chcę po raz kolejny patrzeć, jak przywiązują kogoś pasami do łóżka. Nie chcę czuć zastrzyków. Nie chcę patrzeć na te sztuczne uśmiechy. Nie chcę słyszeć diagnoz lekarza o rzekomym ozdrowieniu, gdy po głowie wciąż tłuką mi się głosy. Nie chcę znowu zostać ubrany w kaftan. Nie chcę znów trafić do tego pokoju obłożonego poduszkami. Nie chcę! Nie, nie, nie, nie! Nie pozwólcie mi tam wrócić! Nie pozwólcie! NIE!

- Ma to jakieś znaczenie? – powiedziałem spokojnym głosem. Na zewnątrz wciąż trwałem nieruchomo, odwzajemniając uporczywe spojrzenie psycholożki.

Ta wstrętna baba uparła się na mnie od tamtego feralnego wypadku pod salą teatralną. Minęły cztery, koszmarne dni, podczas których znosiłem dogryzania i chichoty. Znosiłem ciągłe, czujne spojrzenia psycholożki na korytarzach. Nic mi nie jest. Nic nie wraca, spokojnie. To tylko stres minionymi dniami. Tak! Tak sądzę.

- Przecież jestem normalny – dodałem jeszcze, a w moich oczach pojawił się złowrogi błysk. JESTEM normalny, nie patrz tak na mnie.

- Panie Easay, normalni ludzie nie rzucają się na kolegów na korytarzu z pięściami. Pan Trzynak jest pod obserwacją pielęgniarki, ale ma złamany nos i obolałe... narządy – włączyła się do rozmowy dyrektorka. Patrzyła na mnie chłodnym wzrokiem, siedząc w swoim ogromnym fotelu, który był z dwa razy od niej większy. Była to kobieta, która wyglądem nie mogłaby zyskać respektu, jednak jej ostry charakter gasił nawet największego rozrabiakę. Biła od niej aura władzy i spokoju, jakby panowała nad każdą, najmniejszą sytuacją. Nie była pobłażliwa, nie ona, chociaż łasa na kasę. Widać to było na pierwszy rzut oka. Szczyciła się markowymi ubraniami, które w żadnym wypadku nie mogły być kupione w jakiejś sieciówce. Na szyi zwisał jej naszyjnik wykładany najpewniej drogocennymi kamieniami. W każdym razie świecił się jakoś tak... bogato.

- To on zaczął – warknąłem, czując się dziecinnie wypowiadając te słowa. Tym razem jednak powstrzymałem falę wspomnień, które już cisnęły się do mojego umysłu. Wiedziałem co tam zobaczę. Siebie, całego usmarowanego czekoladą i Biancę w lodach porzeczkowych, oboje stojących naprzeciwko matki i wrzeszczących co sił, że to wina tego drugiego. Wieczór, tuż przed pobiciem.

- Nie obchodzi mnie kto zaczął, Easay, ale kto miał w tym największy udział – powiedziała spokojnie kobieta. – Mogłabym cię za to wyrzucić.

O tak! Poproszę!

- Jednak nie zrobię tego.

Kurwa mać!

~~~~~~~~***~~~~~~~~

A Jayden jak zawsze w tarapatach...

W końcu odkryłam takie coś jak udostępnianie internetu z telefonu do komputera ;-;

Kolejna kartka jeszcze w tym tygodniu i niestety(?) znów z perspektywy Jaydena ;D

Indżoj c: