Kartka 12

W momencie, w którym przestaliśmy się zasmucać, ognisko znów nabrało sensu. Wydawało się jednak odległym snem, jakimś marzeniem, czy nadpobudliwą wyobraźnią. Jak dla mnie było idealnie.

Po paru kieliszkach zaczęłam wyczyniać z Arią jakieś dziwne wygibasy. Troski zniknęły, liczyła się tylko chwila. Tańczyłyśmy, same nie wiedząc do czego, dla czego i po co. Piotrek po chwili wahania dołączył się do nas, a Jaydena wciągnęliśmy siłą. Śmiejąc się i piszcząc z uciechy stworzyliśmy czteroosobowe koło. Kręciliśmy się dookoła, starając się nie wpaść do ogniska. Jak ognia unikałam glanów Jaydena, z taką parą uderzał nimi w ziemię, jakby tańczył pogo, a nie przyjacielskie harce.

Nie czułam uciekającego czasu, jedynie coraz większą radość i swoisty spokój. Gdybym miała powiedzieć, jakie wydarzenie sprawiło, że staliśmy się sobie naprawdę bliscy, to bez wahania wskazałabym tamten wieczór.

Po zwinięciu manatków i wygaszeniu ogniska, czekała nas długa droga przez las. Każdy z nas był trochę zdenerwowany, zwłaszcza Jayden, który przyświecał drogę latarką, zaciskając rękę na nożu. Bagatelizowaliśmy jednak sprawę, docinając sobie, śmiejąc się i zagadując. Najgłupsze posunięcie przez Piotrka, było wystraszenie mnie i Arii dziwnymi odgłosami w połowie drogi.

Jednak dotrwaliśmy i zostało chyba najtrudniejsze zadanie, mianowicie przemknięcie na teren ośrodka niezauważenie. Kiedy szarpnęłam za bramkę, a ta nie ustąpiła, coś w mojej głowie kliknęło i zdałam sobie sprawę, że to nie będzie takie łatwe.

- Co teraz? – spytałam, nadal bezsensownie mocując się z klamką.

- Górą – podsunął Jayden, zadzierając głowę. Iście debilny pomysł. Nie wiem, ile dokładnie mógł mieć ten płot, ale co najmniej dwa razy ja. Do bramki także dobudowano jakieś zabezpieczenia. Jak już chronić to na całego, tak?

- Nie damy rady – zauważyła bystro Aria. Stalibyśmy tam może i całą noc, wpatrując się w odległą krawędź płotu, gdyby nie Piotrek.

- Alicja mi mówiła o przejściu, którym wymykają się uczniowie. Ta szkoła niby taka chroniona i dobra, a właściwie popuszcza pasa – prychnął, rozglądając się wkoło.

- Za czasów pasa jedz, pij i popuszczaj sasa! – zmarszczyłam brwi, dopiero po chwili orientując się, że coś pokręciłam.

- Oj siostra, a niby piątka z historii? – zakpił Jayden.

- Nie śmieszne – mruknęłam.

- Chodźcie.

Ruszyliśmy wzdłuż płotu, starając się zachowywać jak najciszej. Niestety, zadanie a wykonalne.

- Aż takie przeginanie pały! – szeptała Aria piskliwym głosem. Chichotałam w rękaw bluzy, starając się nie narobić zbyt dużego hałasu. Piotrek od czasu do czasu rzucał nam ostrzegawcze spojrzenie. Najprawdopodobniej w okolicy przechadzał się Doberman. Był to ochroniarz, wysoki i postawny, zawsze patrzący z góry. Jeśli miałeś kasę, to cię przepuszczał i życzył dobrej zabawy. Jednak jeśli nie, to stawał się niemiły i wlekł za ucho do dyrektorki. My aktualnie byliśmy spłukani, więc musieliśmy za wszelką cenę go uniknąć.

Najtrudniej zachować kamienną twarz w sytuacjach, które tego wymagają.

- Jak go spotkamy – wydusiła Aria, chichocząc pod nosem – to mu powiem: ej! Doberman, pała ci się przegina.

Zaczęłam się śmiać głośno, zupełnie tego nie kontrolując. Gdybym była całkowicie trzeźwa, raczej by mnie to tak nie poruszyło.

- Bianca! – syknął Jayden.

- Opanuj się – parsknęła Aria, chociaż i ona dusiła się ze śmiechu.

- Trzeba było mnie nie rozśmieszać!

- Weźcie stulcie mordy, bo Doberman przylezie i będzie po zawodach.

- To jej wina!

- Nie moja! To wina Alicji.

- Przestańcie ją o wszystko obwiniać, co ona wam zrobiła?

- Narusza naszą stałą, egzystując w obraźliwy sposób – odpowiedziałam całkowicie poważnie. Dopiero widząc ich miny parsknęłam śmiechem. – Nie mam pojęcia, co powiedziałam...

- Zamknijcie się...

- Jeszcze pomyślę, że jesteście obydwie zazdrosne.

- MY?! Nie! – krzyknęłyśmy równocześnie.

- Zamknijcie mordy, japierdole!

- Kto tam jest?!

Znieruchomieliśmy i momentalnie przestało nam być do śmiechu. Chwilę tak trwaliśmy, wsłuchując się w kroki zbliżającego się ochroniarza. Dopiero gdy zaczął nam błyskać po oczach latarką, oprzytomnieliśmy.

- Spierdalamy! – zarządził szeptem Jayden. Każdy pchał się na każdego i prawie wylądowaliśmy całą czwórką na ziemi. Jednak kolejne nawoływania Dobermana postawiły nas i nasze umysły na nogi. Nie było dużo czasu, staliśmy na odsłoniętym terenie.

Nasza grupowa ucieczka zupełnie nam nie wyszła. Trochę nie kontaktowałam, gdzie się wszyscy rozpierzchli. Wydawało mi się, że widzę gdzieś między drzewami czerwonego irokeza.

Pognałam w tamtą stronę, chcąc jak najszybciej dotrzeć do linii lasu i zejść w końcu z widoku.

- Ej! Ej ty! – wrzasnął Doberman. Byłam niemal pewna, że chodziło o mnie. Nigdy nie byłam zbyt szybka, czy wysportowana. – Wracaj tu natychmiast!

„ Co to za banały? – pomyślałam.- On serio sądzi, że podejdę do niego posłusznie, jak wyćwiczony piesek?”

Tymczasem zniknęłam pomiędzy drzewami, wypatrując w mroku brata.

- Jay? – szepnęłam, rozglądając się wkoło. Przed chwilą go widziałam, a teraz jakby rozpłynął się w powietrzu.

- Chodź dalej, Bianco, tutaj nas dogoni – usłyszałam głos brata gdzieś po lewej stronie.

- Okej.

Starałam się wypatrzeć go w ciemnościach, ale szło mi opornie. Od czasu do czasu wydawało mi się, że miga mi przed oczami jego twarz. Zawsze wtedy podbiegałam do tego miejsca, starając się go złapać. Jednak pozostawał nieuchwytny.

Dziwne.

- Jayden?

- Dalej, Bianco.

Szłam jeszcze przez chwilę przed siebie, coraz bardziej się niepokojąc. Ciemność, która zalegała wkoło, była wręcz nie do zniesienia, tak samo jak nienaturalna cisza przerywana trzaskiem gałązek pod moimi stopami.

Nagle zatrzymałam się. Jayden przecież boi się ciemności.

- Jay?

Odpowiedziała mi cisza. Gdzieś w oddali zahukała sowa, a w koronach drzew zaszeleściły liście. Mroźny wiaterek przeszył całe moje ciało, aż zaszczękałam zębami z zimna.

- Nie rób sobie ze mnie żartów! – skarciłam brata, nie mając pojęcia czy mnie słyszy. Wyginałam szyję we wszystkie strony. – Jayden!

Mój krzyk zniknął w czeluściach nocy, a jedynym odzewem był wzmożony wiatr. Przestąpiłam z nogi na nogę, owijając się szczelniej lekką bluzą, którą miałam na sobie. Ostatnie resztki nietrzeźwości uciekły wraz z kolejnym podmuchem.

- To nie jest śmieszne!

- Wiem, nie chciałem – niemalże podskoczyłam w miejscu, zdziwiona odpowiedzią. Oglądnęłam się szybko przez ramię i pomiędzy drzewami dostrzegłam Jaydena. Uśmiechał się lekko, patrząc prosto na mnie.

Dziwne. Nie słyszałam, żeby się zbliżał, a jak parę sekund temu się oglądałam to nikogo nie zauważyłam.

- Gdzie Aria i Piotrek? – spytałam niepewnie, zbliżając się do brata parę kroków. Wzruszył tylko ramionami.

- Możliwe, że już w internacie.

- Zostawiliby nas?

- A czemu nie. Chodź – wyciągnął ku mnie rękę, na którą spojrzałam z pewnym ociąganiem. Nie mam pojęcia czemu, ale chciałam stąd jak najszybciej zwiewać. To pewnie przez tego cholernego Dobermana.

Podeszłam jeszcze parę kroków i przystanęłam nagle. Przekrzywiłam lekko głowę, wpatrując się w jego twarz z uporem. Coś mi nie grało.

- Co? – spytał marszcząc zabawnie brwi.

- Wszystko gra?

- A u ciebie? Jesteś strasznie nerwowa. Rusz się, musimy dotrzeć do internatu – pomachał ręką, którą wyciągnął w moim kierunku. Chwyciłam ją i westchnęłam.

- Dziwnie mi – przyznałam.

- Dziwnie? – zainteresował się. Przeskoczyliśmy przez jakieś zawalone drzewo. Hmm, na pewno tędy wcześniej przechodziłam?

- Idziemy w dobrym kierunku?

- W jak najwłaściwszym, siostra.

Nie. Musiało mu się coś pomylić. Nie przypominałam sobie tego miejsca. Poza tym, wyglądało strasznie upiornie. Doszliśmy do rozłożystego drzewa, którego pień był ogromny, a u jego podstawy ziała dziura.

- Zgubiliśmy się, prawda?

- Nie, wcale. To już tu. Chodź, wejdziemy do tego drzewa.

Wejdziemy do drzewa? Do drzewa? Co?

- Porąbało cię? A po co mielibyśmy włazić do jakiegoś drzewa? – prychnęłam, odsuwając się trochę od niego. Dziwnie, bardzo dziwnie. Nienaturalnie.

- Bianco, po prostu wejdź do tego drzewa.

- Ale po co? Nie widzę w tym sensu – wypierałam się. Patrzyłam z uwagą w jego oczy, które w tym momencie wydawały mi się strasznie obce. To było chore. Co się tak właściwie dzieje?

- Wejdź do tego drzewa! – warknął, a żyły na jego szyi stały się widoczne, kiedy wysunął głowę w moją stronę. Wyglądał okropnie.

- Posrało cię? Nie chcę.

- WŁAŹ POWIEDZIAŁEM!

Już miałam pokornie wsunąć się w ciemność, kiedy coś kliknęło mi w głowie.

To nie był Jayden. To nie był wściekły Jayden. Nie zawładnięty przez potwora.

To nie był on.

Więc kto?

~~~~~~~~~***~~~~~~~~~

Alo, wyszło trochę weird. c:

Kolejny w środę/czwartek ;-;

Wiem, że trochę się spóźniłam, ale mój internet wszczął bunt :/

Indżoj!