Kartka 21

Bianca

Pielęgniarka przyniosła mi jakieś tabletki na wzmocnienie. Nafaszerowała mnie wszystkimi możliwymi lekami i załamała ręce. Psycholog stwierdziła, że to wina przepracowania i wynik stresu. Obie zwolniły mnie z poniedziałkowych lekcji i kazały leżeć w łóżku i się uspokoić.

Ja jednak wiedziałam swoje. A tak właściwie zupełnie nic nie wiedziałam.

Jak urzeczona wpatrywałam się w Jaydena, który nadszedł znikąd i pomógł mi z niczego. To było dziwne.

W momencie w którym nawiązał ze mną kontakt wzrokowy i kiedy zacisnął rękę na mojej, poczułam przypływ energii. Jakby ktoś wstrzyknął mi płynną siłę. Podbudował mnie, chociaż wyglądałam i czułam się jak wrak.

Aria tuż po wyjściu kobiet wpadła w panikę i zaczęła mnie przytulać, wrzeszcząc, że bez przerwy ją straszę i ona zaraz wyjdzie z siebie, stanie obok i kopnie mnie między oczy.

Czułam się zbyt otępiała. Każda część ciała mnie dziwiła, nie mogłam się przekonać do tego, że jest moja. Nogi i ręce miałam jak z ołowiu. Mogłam tylko leżeć, oddychać i trochę mówić. Jednak zdecydowanie czułam się lepiej.

- Co się tak właściwie stało? – spytał Jayden, wciąż nie puszczając mojej dłoni.

- Chcieli mnie zabić – stwierdziłam. Z niemałym trudem usiadłam na łóżku i podwinęłam koszulkę do góry.

- Spierdalaj, Piotrek – warknął Jay, zasłaniając mnie własnym ciałem. Chłopak uniósł ręce w górę i rzucając mi ukradkowe spojrzenia ruszył w stronę drzwi.

- Nie, czekaj. Widzicie to? – spytałam, przykładając palec do rany. Aria patrzyła raz na mnie, raz na wskazane miejsce i zrezygnowana pokręciła głową. Piotrek także skrzywił się tylko i podobnie jak ona, machnął łbem.

- Ja widzę – powiedział cicho Jayden. Trzy pary oczu utkwiły w nim, czekając na dalsze relacje ze zniecierpliwieniem.

- Czemu ty? Czemu tylko ty? To Piotrek był ze mną w piwnicy... – zdziwiłam się.

W pokoju zaległa przeraźliwa cisza. Nikt nic nie mówił, wszyscy wpatrywali się w jakiś punkt. Zagryzłam wargę i już miałam opuścić koszulkę, kiedy Jayden przyłożył dłoń do rany.

Poczułam ostry ból, jakby przeszywało mnie na wskroś milion sztyletów. Ciepło rozeszło się po całym kręgosłupie, a ja przymknęłam oczy, starając się nie krzyczeć. Nagle wszystko ustało. Odważyłam się zerknąć w dół i z tego wszystkiego zapomniałam oddychać.

Po ranie nie było śladu.

- Jak?

- Nie mam pojęcia – syknął, przyciskając pięści do skroni. Zgarbił się i zacisnął powieki, rozmyślając nad czymś usilnie.

Wymieniłam zdziwione spojrzenia z Piotrkiem i Arią, po czym znów opadłam na poduszki. Podciągnęłam kołdrę aż pod brodę i westchnęłam z rezygnacją.

- Trzeba znowu tam zejść – oznajmił Piotrek, siadając na skraju mojego łóżka. Przyznałam mu w duchu rację i już chciałam coś powiedzieć, kiedy Jayden zerwał się na równe nogi.

- Nie ma mowy – pokręcił gwałtownie głową. – Nie pójdzie tam żadne z was.

- Czemu? – spytała Aria.

- Czemu? – warknął. – Bo to wystawianie się na talerzu głodnemu tyranozaurowi!

Wszyscy zamilkli na chwilę, a ja ledwo co powstrzymywałam śmiech. Jayden zauważył moje wysiłki i nachmurzył się nieco.

- Czemu akurat tyranozaur? – spytałam, parskając.

- Bo pierwszy wpadł mi do głowy – zmarszczył brwi.

- Ta sprawa jest tak beznadziejna, że aż zabawna – pufnęłam, przykładając dłonie do oczu.

- Jakoś mnie nie bawi fakt, że byłaś na granicy śmierci – warknął Jay. Westchnął po raz kolejny i wstał. – Śpij. Musisz zregenerować siły.

- Kiedy mi się nie chce – udałam nachmurzone dziecko, zakładając ręce na klatkę piersiową.

- Weźcie ją do tego zmuście. Ja idę, też muszę się położyć. Jutro poważnie przegadamy sprawę – powiedział i uśmiechnął się do mnie lekko. Chcąc nie chcąc, wykrzywiłam w górę wargi i odprowadziłam go spojrzeniem.

- Idź stąd, Piotrek. Bianca musi spać – Aria pchnęła bosą stopą plecak leżący na podłodze i nie patrząc na nas schowała się w łazience.

Chłopak rzucił mi zatroskane spojrzenie i przysiadł się bliżej.

- Przez chwilę myślałem, że nie żyjesz – przyznał, błądząc spojrzeniem po mojej twarzy. Czułam jak policzki palą mnie z zażenowania.

- No ale żyję – bąknęłam. Ostatnio nieszczególnie przepadałam za siedzeniem z nim sam na sam...

- Cieszy mnie to. Nawet nie wiesz jak bardzo – uśmiechnął się niepewnie. Podciągnęłam kołdrę jeszcze wyżej tak, że było widać teraz tylko moje oczy i czoło. Mruknęłam coś niezrozumiałego. Piotrek nie zniechęcony moją chłodną postawą nachylił się i pocałował mnie w czoło. Znów uderzyła mnie woń cynamonu, a ciepło, które od niego biło, zawładnęło całym moim ciałem.

Wstał i wciąż się uśmiechając, mrugnął do mnie, po czym wyszedł. Nie widziałam siebie, ale miałam stuprocentową pewność, że właśnie spaliłam buraka.

Przykryłam całą głowę kołdrą i skuliłam się w kłębek.

A weźcie mi dajcie wszyscy święty spokój!

~***~

Jayden

Kiedy tylko drzwi się za mną zamknęły, podparłem się ściany. Nie miałem zamiaru się przyznawać przy Biance, ale cholernie mnie to całe przekazywanie energii osłabiło. Teraz ja ledwo się trzymałem na nogach. Kręciło mi się w głowie, a cały świat wyglądał, jakbym wsiadł na wyjątkowo szybką karuzelę.

Odetchnąłem głęboko raz, drugi. Zamknąłem oczy i przetarłem dłonią czoło. Było gorące i wilgotne, zarówno od deszczu jak i potu. Swoją drogą wolałem nie wiedzieć w jakim stanie jest teraz mój irokez.

Skierowałem się w stronę pokoju, szurając butami po podłodze. Czułem, że zaraz zwymiotuję, chociaż najpewniej nie miałbym czym.

Mijani mieszkańcy internatu, przypatrywali mi się z niemałym zdziwieniem. Ktoś rzucił cicho kąśliwą uwagę, którą bardziej zdołałem wyczuć, niż usłyszeć. Wyczuć, dokładnie. Jak czyjaś aura zmienia się na chwilę w bardzo nieprzyjemną, po czym wraca do normy. Cholera, czuję się jak jakiś idiota.

Wyglądałem z pewnością jak zmelanżowany gimbus.

- Pomóc ci? – spytała jakaś dziewczyna. Uniosłem wzrok i zauważyłem blondynkę z kręconymi włosami, wpatrującą się we mnie uważnie. Była dość zaniepokojona, ale to chyba nie przeze mnie. Mięła rękami kawałek bluzki ze zdenerwowania.

- My się w ogóle znamy? Spierdalaj ode mnie – warknąłem. Starałem się wyprostować i ruszyć przed siebie o własnych siłach, jednak ich mi brakło.

- Jestem Natalia.

- A chuj mnie obchodzi kim ty jesteś – prychnąłem, przecierając ręką twarz. Mimo że kolana się pode mną uginały, nadal dzielnie stałem, lekko przytrzymując się ściany.

Próbowałem wyminąć dziewczynę, ale uparcie zastępowała mi drogę, jeszcze bardziej mnie wpieniając.

- Ruszy paniusia dupę, jeśli łaska? – sarknąłem.

- Jesteś strasznie prymitywny. Słuchaj, jestem siostrą Eweliny i nie pozwolę, żeby jakiś arogancki dupek pustoszył jej życie – burknęła. Momentalnie oprzytomniałem. Znów wbiłem w nią uważne spojrzenie. Wyglądała na złą i zirytowaną.

- A ten arogancki dupek to niby ja? Nieszczególnie pcham się do niej, więc sobie daruj.

- Nie, to ty sobie daruj. Zostaw ją, bo pożałujesz, jeśli tkniesz ją chociaż palcem u nogi. Przestań mącić jej w głowie! Wiem jaki jesteś, znam takich jak ty. Jesteście dupkami i idiotami, którzy chcą się zabawić, a później zostawić.

Dobra, przyznam, w tym momencie zgubiłem wątek. Zupełnie nie rozumiałem, o co jej tak właściwie chodzi.

- Popierdoliło cię? – to było jedyne, co zdołałem wykrztusić. Usłyszałem kroki za sobą, a Natalia obrzuciła przybysza nieprzychylnym spojrzeniem.

- Powiem w skrócie, bo taki bezmózg jak ty mógł trochę nie skojarzyć. Odwal się od Eweliny i całej mojej rodziny! Masz na nią zły wpływ, frajerze – odwróciła się na pięcie i zadzierając głowę w górę ruszyła korytarzem, znikając po chwili za zakrętem.

- Co kurwa? – burknąłem.

- Nieźle się wkopałeś – oznajmił Piotrek, klepiąc mnie po ramieniu. Kolana ugięły mi się jeszcze bardziej i gdyby mnie nie przytrzymał, wyłożyłbym się na ziemi jak długi.

- Nie kręć się w pobliżu osób z nadwrażliwym rodzeństwem – skwitowałem, wciąż wbijając wzrok w zakręt, za którym znikła Natalia. „Masz na nią zły wpływ”? Jaki wpływ...

- Zapamiętam – mruknął Piotrek i podprowadził mnie pod pokój. Padłem bezwładnie na łóżko i westchnąłem.

Co tu się kurwa tak właściwie dzieje?

~~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~~~

Oglądam bajki Disneja... mózg mi uciekł i nie mogę go znaleźć :C

Help.

Co te nudy ze mną robią. :C

Indżoj... choć troszkę ;c