Kartka 19

Ps. Edytowałam playlistę. Słucham tych utworów jak piszę i naprawdę polecam!

Bianca

Siedziałam na swoim łóżku, usilnie przeszukując internet. Starałam się znaleźć jakieś informacje, cokolwiek na temat Cieni. Same bujdy. Jakieś bajeczki, opowiadania, żadnych konkretów. Znalazłam jedynie to, co Piotrek mi kiedyś pokazał. Tamten dzień wydawał się tak odległy, że aż zupełnie nieprawdopodobny.

Jednak nawet i to wydawało mi się jakieś nieprawdziwe. Nie potrafiłam tego wytłumaczyć, po prostu było złe...

Westchnęłam i odgarnęłam włosy za ucho. Poderwałam jednak głowę, kiedy skrzypnęła podłoga. Przeszukałam wzrokiem cały pokój, a nie znajdując niczego niepokojącego, zagryzłam wargę.

Odłożyłam ostrożnie laptopa na łóżko i podkuliłam nogi. Wolałam, żeby nie znajdowały się jak na wyciągnięcie ręki dla docelowych potworów. Obrzuciłam każdy kąt nerwowym spojrzeniem i zacisnęłam ręce w pięści.

- Aria? – syknęłam, kiedy po raz kolejny rozległo się skrzypnięcie, a mnie wydało się, że słyszę czyjeś kroki. Włoski na karku zjeżyły mi się, kiedy podmuch wiatru wydął firankę. Zrobiło się zimno. Chłód otulał każdą część mojego ciała. Patrzyłam raz w jeden, raz w drugi kąt pokoju. Wydawało mi się, że bicie mojego serca słychać w całym internacie.

Było tak nienaturalnie cicho, a każdy odgłos toczył się echem. Jakby nie istniało nic, poza tymi czterema ścianami, w których tkwiłam.

Trzask dobiegający z łazienki poderwał mnie do pionu. Zimny pot momentalnie oblał mnie całą, a dreszcz przebiegł wzdłuż kręgosłupa. Zacisnęłam jeszcze bardziej ręce, wbijając paznokcie w wewnętrzną część dłoni.

Starałam się uspokoić, wmawiając sobie, że to tylko wyobraźnia. To wszystko nie powinno się wydarzyć. Przykucnęłam znów na łóżku i już miałam wrócić do pracy, gdy światło w łazience się zapaliło.

Patrzyłam otępiała na sączący się przez szybkę żółtawy blask. Otworzyłam usta i po chwili je zamknęłam. Wiatr trzasnął okiennicą, wywołując u mnie ciarki. Zawył przeraźliwie, a budynek zatrzeszczał pod jego naporem.

Nie byłam w stanie wykonać jakiegokolwiek ruchu, zbyt sparaliżowana strachem.

- Ario, jeśli to ty, to przestaje być to zabawne – szepnęłam. W tym momencie w łazience ktoś uruchomił prysznic. Słyszałam jak krople wody uderzają o brodzik i rozpryskują się wkoło. Charakterystyczne syczenie wody i jakieś bulgoczące dźwięki z kanalizacji doprowadziły mnie do skraju wytrzymałości.

Z sercem na ramieniu postawiłam nogi na dywanie. W tym momencie coś pod łóżkiem zachrobotało i warknęło gardłowo. Pospiesznie poderwałam nogi do góry i znów skuliłam się w rogu łóżka, oparta o ścianę.

Do szumu wody dołączyło miarowe sapanie pode mną. Czułam, jak moje ciało napręża się ze zdenerwowania. Wydawało mi się, że jestem świadoma każdej komórki mojego ciała, która drży z niepokoju. Adrenalina uderzyła mi do mózgu. Byłam tak nierealna, zarazem doskonale zdając sobie sprawę z mojego położenia.

Przegryzłam ze zdenerwowania język, kiedy skrzypnęły drzwi łazienki. Zaczęły pomału się otwierać, przy akompaniamencie głośnych trzasków.

Sapanie pod łóżkiem gwałtownie się nasiliło, a ja miałam wrażenie, że odpływam. Stwór pode mną powoli się przemieszczał do wyjścia.

Odwróciłam wzrok w stronę łazienki. W smudze światła, która wpadała do pokoju ziała czarna dziura. Dosłownie. Ciemna plama pochłaniała światło i wszystko, co powinno znajdować się za nią. Na dodatek się poruszała. Drżała lekko, rozmazując przy tym swoje kontury.

Patrzyłam na to przez chwilę, a kiedy zbliżyła się o krok, zaczęłam się drzeć. Mimo tego, że na początku krzyk wcale nie chciał przejść przez moje gardło, po chwili wydałam jakiś cienki odgłos.

W tym momencie nastąpiło parę rzeczy naraz. Spod łóżka wystrzeliła kolejna ciemna smuga i zatkała mi usta. Druga chwyciła mnie za rękę, a trzecia za nogę. Ta dziwna siła zaczęła mnie do siebie przyciągać. Pomału zsuwałam się z łóżka, dążąc do upadku z niego.

Serce wygrywało mi marsz pogrzebowy, a w mózgu szumiało od nadmiaru wydarzeń. Nim się obejrzałam, już znajdowałam się na podłodze. Patrzyłam szeroko otwartymi oczami w ciemność pod łóżkiem, która ciągnęła mnie do siebie. Wtem z mroku wyłoniły się czerwone tęczówki i łypnęły na mnie radośnie.

Zacisnęłam powieki, modląc się o szybki koniec. Nie nastąpił on jednak, więc zdziwiona otworzyłam jedno oko.

Ból, który poczułam, był zbliżony do rozszarpywania klatki piersiowej nożem. Nie mogłam wrzasnąć, skutecznie kneblowana przez cień. Nie mogłam się ruszyć. Zastygłam w bezruchu z przerażenia i bólu, który targnął całym moim ciałem.

Zerknęłam w dół, na tyle mogłam się jeszcze zdobyć. Zobaczyłam kolejną mackę cienia, która tym razem mierzyła w moje serce. Wydawało mi się, że na jej końcu znajdują się szpony, które pomału wtapiały się w moją skórę.

Widziałam krew, która przesiąka przez bluzkę i wolno skapuje na podłogę.

Słyszałam szum wody i skrzypienie podłogi.

Czułam przerażający ból i marzyłam o końcu.

Zamknęłam oczy i czekałam.

~***~

Jayden

Poczułem coś na kształt radości. Coś jak błogie uniesienie, które oblało falą całe moje ciało. Zamknąłem oczy i rozkoszowałem się przez moment tą dziwną władzą.

Wróciłem jednak na ziemię, kiedy kropla wody spłynęła po mojej twarzy. Spojrzałem z niezadowoleniem na ciemne niebo i zgromiłem je spojrzeniem za deszcz, który na mnie zsyłał.

Siedziałem właśnie pod jednym z drzew na terenie ośrodka szkolnego i opierając się o jego korzeń, wpatrywałem się w trawę. Ani mi się widzi stąd ruszać! Niech ten deszcz spieprza. Nie będzie się mną jakaś tam natura rządzić.

Nadal siedziałem uparcie na ziemi, pomimo ciężkich kropli. Nie wiem ile czasu minęło. Układałem sobie wszystko w głowie, bojąc się końcowego efektu. Jednak im dłużej segregowałem chronologicznie wspomnienia, tym bardziej wydawało mi się, że mam cholerną rację. Ten jeden pierdolony raz chciałbym, żeby było inaczej.

Nie miałem całkowitej pewności, wciąż brakowało mi trzech lat z życia w szpitalu. Za nic nie mogłem ich sobie przypomnieć. Za każdym razem, gdy pojawiał mi się w głowie jakiś ich przebłysk, zaraz szybko znikał.

Czy to ja? Czy to byłem ja? Czy to ja tak działam?

Zmarszczyłem brwi i przesunąłem ręką po mokrej trawie.

A może to jednak ja?

- Chory będziesz – wybudził mnie z transu dziewczęcy głos. Powoli przeniosłem spojrzenie na stojącą obok mnie Bezimienną, opatuloną w kurtkę przeciwdeszczową, po której spływały krople wody.

- Na mózg już jestem – skwitowałem tylko i dalej uparcie zajmowałem swoje miejsce. Dziewczyna po chwili wahania usiadła obok. – Przeziębisz się.

- Ee tam – machnęła ręką i uśmiechnęła się lekko. Z przykrością zauważyłem ledwo widocznego siniaka na policzku po moim uderzeniu. Ukrywała go pod masą dziewczęcych kosmetyków, których nazw nigdy nie zdołałem spamiętać. Widząc mój wzrok, odwróciła szybko twarz i skryła ją pod kurtyną mokrych włosów. Nadal jednak zacięcie wpatrywałem się w tamto miejsce, a moje myśli przybrały raptowny obrót.

Chciałem jej coś powiedzieć, ale nagle zdałem sobie sprawę z bardzo banalnej rzeczy. Nawet nie znałem jej imienia, chociaż z pewnością wiedziałem o niej więcej niż większość osób. To dziwne uczucie. Wiedzieć, że ktoś zna cię bardziej niż ktokolwiek inny, a ty tymczasem także wiesz o nim niemało... ciekawe.

- To jak ci na imię? – spytałem. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem, myśląc, że żartuję. Uśmiechnąłem się wesoło, widząc jej zdezorientowanie.

- Ewelina...

~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~

Coś nie mam przekonania do tego rozdziału... ;/

Wydaje mi się taki jakiś dziwny.. na dodatek wcale mi się nie podoba.

No ale mówi się trudno.

Innndżoj evribadi *dobry ingliszing, to trzeba się popisać \o/*