Kartka 18

Jayden

Czułem się jak prześladowca.

Bezimienna wyszła ze szkoły i żwawym krokiem ruszyła w stronę przystanku autobusowego. Ostatnio mi mówiła, że nie mieszka w internacie, a z ojcem w miasteczku przy plaży. Jakimś cudem o tym nie zapomniałem...

W każdym razie podążałem tuż za nią, przy obrzeżach lasu. Czekałem na jakiś gest, czy ruch, który potwierdził by jej obawy, że ktoś za nią idzie. Jednak ani razu nie odwróciła głowy. Z jakiegoś powodu strasznie mnie to wkurzyło. Mogła by być bardziej uważna!

Dopiero kiedy usiadła na ławeczce przy przystanku i zaczęła szukać czegoś w torbie, postanowiłem się ujawnić. Jak gdyby nigdy nic wyszedłem spomiędzy tych chaszczy i dosiadłem się do niej.

Na początku zupełnie nie zwróciła na to uwagi. Dopiero po chwili uniosła głowę i widząc mnie, otworzyła szeroko oczy.

- Co ci się stało? – spytała z przerażeniem.

Co? Co mi się stało? Mi się nic nie stało... Zmarszczyłem tylko brwi, zastanawiając się o czym mówi. Widząc, że nie do końca załapałem, wyciągnęła dłoń i przesunęła palcem po moim policzku.

- Co ty robiłeś? – zdziwiła się. Odsunęła rękę i pokazała krew, która została na jej skórze. Przez chwilę przyglądałem się temu w zadumie, po czym przetarłem twarz.

- Nic takiego – burknąłem.

- Przestaniesz sobie wyrządzać krzywdę? – warknęła, zirytowana moją postawą. Jej ogromny smutek ustąpił miejsca złości i lekkiej niechęci.

- A ty przestaniesz?

Milczeliśmy dłuższy czas. W myślach bez przerwy zastanawiałem się, co tak właściwie odpierdalam. Siedzę tu z nią, pozwalam, by dotykała mojej twarzy... już dawno leżałaby na ziemi po ataku mojej wściekłości, gdyby oczywiście była kimś innym.

No właśnie, gdyby była kimś innym. Chyba tutaj tkwi cały ten problem.

- Musisz to wszystko przepłukać – mruknęła, dotykając mojego ramienia.

- Aktualnie nie mam jak – warknąłem. Bez przerwy zastanawiałem się nad tym, co chciałem powiedzieć jej od samego początku czekania. Jednak było to tak idiotyczne, tak absurdalne... zupełnie nie w moim stylu. Chociaż potrzebowałem tego, tak samo, jak jej rady.

- Nie wracasz do pokoju? – spytała.

- Może za parę dni. Słuchaj... – zawahałem się. Jedyne, co przemknęło mi przez głowę to, że jestem strasznym frajerem, skoro chcę to powiedzieć. – Nie masz tak czasem, że wszystko wkoło cię wkurza i doprowadza do szaleństwa? Chcesz uciec, zniknąć, albo nacisnąć „stop” w swoim życiu i po prostu zasnąć na dłuższy czas i odpocząć od tego całego gówna, w którym się taplasz? Nie chcesz czasem... no wiesz, powąchać kwiatków od spodu?

- Jayden... – zaczęła, ale nie pozwoliłem jej skończyć.

- Mam tego wszystkiego tak cholernie dość – warknąłem, ledwo to z siebie wymuszając. Zachowywałem się jak ciota! Prawdziwy mężczyzna nie wyżala się niedawno poznanej dziewczynie z problemami! Jednak ja chyba nie byłem mężczyzną..

- Posłuchaj mnie – ujęła moją dłoń i pomimo tego, że zrobiła to po raz enty, nawet jej nie odtrąciłem. – Nie ważne ile masz siły, a ile zapału, żeby walczyć.

- Nie mam tego zapału – warknąłem, wstając raptownie. Ona też wstała, ale z zupełnie innego powodu. Autobus właśnie podjeżdżał do przystanku.

- Jedź ze mną – nakazała głosem nie znoszącym sprzeciwu. Wahałem się tylko chwilę, po czym tuż za nią wsiadłem do autobusu. Na pytanie kierowcy o bilet, machnąłem lekceważąco ręką. Chyba chciał zaprotestować, ale mój pokiereszowany wygląd skutecznie go uciszył.

Niecałe pół godziny później staliśmy na ganku, prowadzącym do jej domu. Bezimienna gmerała w torbie w poszukiwaniu kluczy i złorzeczyła na ich celowe chowanie się w dziwnych zakamarkach.

Rozglądałem się tymczasem dookoła, obdarzając mały budyneczek średnio przychylnym spojrzeniem. Pomalowany był na brudny beż i stał dość krzywo. Cały teren ogrodzono jakąś drucianą siatką wyglądającą dosyć nieporadnie.

- Zdejmij buty – upomniała mnie dziewczyna, wchodząc w końcu do domu. Zamknąłem za sobą drzwi i wedle jej poleceń, zacząłem mozolnie rozsznurowywać glany. W takich momentach przydałyby się trampki...

Kiedy zajmowałem się lewym sznurowadłem, Bezimienna uklękła i zaczęła rozwiązywać drugie. Wyprostowałem się i uśmiechnąłem cwaniacko. Wyglądała bardzo niewinnie w takiej pozie.

Podniosła wzrok i widząc mój wyraz twarzy naburmuszyła się lekko.

- No co? – mruknęła, wstając.

- Nic. Zupełnie nic – zapewniłem ją.

- Chodź, trzeba ci to oczyścić. Wyglądasz koszmarnie, wiedziałeś o tym?

- Ale ty kochana – zironizowałem. Zaprowadziła mnie do łazienki i wpierw postawiła przed lustrem. No dobra, miała rację. Wyglądałem jakby opierdoliła mnie ciężarówka do rowu, a potem wycofała i jeszcze raz zmiażdżyła wszystkie żebra.

Następnie siłą usadziła mnie na toalecie i zaczęła grzebać po szafkach.

Patrzyłem na jej krzątaninę bez większego zainteresowania, czekając, aż będę mógł wyjść. Tylko co wtedy? Co zrobię, jak już wyjdę z jej domu i stanę pośrodku ulicy. Będę wolny, czy nadal pozostanę więźniem? Niestety, na zawsze więzić mnie będzie własny umysł, jednak czy potrafię się temu przeciwstawić?

Ile jest we mnie siły?

„Nie ważne ile masz siły, a ile zapału, żeby walczyć.”

A może chodziło w tym wszystkim o coś zupełnie innego?

- Podnieś głowę – nakazała. Kiedy nie posłuchałem, chwyciła moją brodę w dwa palce i uniosła delikatnie. – Powiesz mi dokładnie, gdzie tak latałeś?

- Po drzewach – mruknąłem. – Bawiłem się w małpę.

- To nie jest śmieszne.

- Przecież się nie śmieję – odparłem, unosząc lekko kąciki warg. Jednak nie było mi już tak wesoło, kiedy przytknęła wacik do jednej z ran na policzku. Trochę zapiekło i głównie ze zdziwienia, prawie syknąłem z bólu.

Zamiast na pieczeniu, skupiłem się na jej twarzy. Miała duże, piwne oczy, które uważnie oglądały każdy skrawek mojej skóry. Zagryzała dolną wargę, przemywając rany, a na jej usta wstąpił leciutki uśmiech, kiedy przyuważyła mój wzrok. Jej smukła twarz wyglądała bardzo nieporadnie pośród tej burzy czarnych włosów, które bez przerwy odgarniała za uszy.

- Powinieneś bardziej uważać – fuknęła. – I przestać zachowywać się jak kretyn.

- Niewykonalne.

- Rozumiem, że nie chcesz niczyjej pomocy, ale mógłbyś też zauważyć, że jej bardzo potrzebujesz.

- Nie potrzebuję żadnej pomocy – warknąłem zniecierpliwiony. Czemu nie rozumiała, że świetnie sobie radzę?

Tak świetnie, że nawet chciałeś się zabić.

- Zamknij się – dodałem nienaumyślnie. Bezimienna zacisnęła wargi w wąską kreskę i wymieniła wacik na nowy, starając się nie patrzeć mi w oczy. Chciałem powiedzieć, że to nie było do niej, ale i tak pewnie by mi nie uwierzyła. Poza tym, dużo spraw byłoby wtedy do tłumaczenia i wyjaśniania. Zdecydowanie nie miałem na to ochoty.

- Jesteś cholernie uparty.

- Do usług – prychnąłem. Wyrzuciła waciki i chwyciła mnie za prawą rękę. Z niezadowoleniem oglądnęła obtarty od asfaltu nadgarstek i mruknęła coś pod nosem.

Brzmiało trochę jak „Imbecyl” i z pewnością było skierowane do mnie.

- Chyba jestem twoim aniołem stróżem – zaśmiała się cicho, obmywając i ręce. Tutaj piekło najbardziej i musiałem użyć silnej woli, byleby tylko nie pokazać, że jakkolwiek mnie to rusza.

- A kto jest twoim? – spytałem nieświadomie porywając się na niebezpieczny temat.

- Mój umarł lata temu – odpowiedziała, a po jej wyrazie twarzy poznałem, że miała zamiar zaraz się rozbeczeć. Błagam, tylko nie to! Nie chcę grać roli pocieszyciela!

- To chujowo – mruknąłem i już po chwili Bezimienna walnęła mnie z całej siły w ramię.

- Nie przeklinaj!

- Co? – warknąłem, myśląc, że się przesłyszałem. Czemu ją to tak nagle razi?

- Pstro. Tak nieładnie – burknęła. Kobiety... Weź tu spróbuj cokolwiek ogarnąć.

- Po co w ogóle żyjemy? – spytałem, wodząc wzrokiem po jej obojczykach. – Wstajesz rano, by iść do szkoły, przychodzisz, uczysz się i idziesz spać. Każdego ten sam schemat i znów i znów. Nie sądzisz, że to bezsensu? A po co się uczysz? Żeby uczyć się więcej, po to tylko, żeby później iść do pracy, która zniszczy wszystkie plany i marzenia. W której będziesz gnić do usranej śmierci. Będziesz marzyć o wolnym dniu, ale każdego powtórzysz ten sam schemat. Wstać, pracować, spać. Natomiast, co takiego zrobisz kiedy wrócisz do domu styrana, bo szef się na ciebie uwziął? Nic, kompletnie nic. Walniesz się na łóżko, czy przed telewizor i wlepisz swoje pierdolone gały w idiotyczne obrazki. Będziesz myślała o tym, co powinnaś zrobić. Kim powinnaś być. Jakie przygody powinnaś przeżyć. Co zrobisz kolejnego dnia. Jednak tego kurwa nie spełnisz! Ani jednej z tych rzeczy! Zostaną tylko gorzkie marzenia, do których realizacji zabraknie ci czasu i pieniędzy. Nie będzie się liczyć nic, tylko kasa, kasa, kasa! Kasa na dom, kasa na kredyt, kasa na żarcie, na ubranie i na śmierdzącego bobasa, który zużyje resztki twoich sił. A po co to wszystko? Wiesz, po co? Po to by umrzeć.

- Przestań – rzuciła kojącym głosem. Delikatnie pogładziła mnie po ramieniu, ale byłem zbyt sfrustrowany, żeby zwrócić na to uwagę. Wstałem raptownie i wyszedłem na korytarz. Oparłem się o ścianę i przysłoniłem twarz rękami.

- Wszystko jest tak kurewsko trudne – warknąłem, dobitnie akcentując trzy ostatnie słowa. Bezimienna stała w progu, patrząc na mnie ze smutkiem. – Tak kurewsko niesprawiedliwe.

- Każdy, prędzej czy później, przechodzi przez własne piekło, tutaj na ziemi – powiedziała po chwili, uśmiechając się lekko.

- Ale moje trwa! – wydarłem się, stając pośrodku korytarzyku. – Moje nie jest prędzej, czy później, ono jest zawsze! Ono jest tutaj kurwa od samego początku! – walnąłem się mocno w pierś i zacisnąłem dłonie w pięści.

W tym samym momencie ktoś zapukał w drzwi.

- Ew, jesteś w domu? – krzyknął jakiś męski głos za drzwiami. – Ew, otwórz. Zgubiłem klucze!

Bezimienna spojrzała na mnie z przerażeniem i przytknęła rękę do ust. Podbiegła szybko do drzwi i zgarniając moje buty, prawie się wywaliła na dywanie. Patrzyłem na to wszystko ze zdziwieniem.

- Chodź! – syknęła do mnie, ciągnąc za obtarty nadgarstek. – Szybko!

Ruszyłem niepewnie za nią, oglądając się na drzwi frontowe, w które ktoś niecierpliwie walił.

- Już idę! – krzyknęła, wrzucając mnie do jakiegoś pokoju. Podała mi szybko buty w dłonie i wskazała na okno. – Czekaj na mnie na lewym rogu ulicy. I nie daj się zauważyć!

Zanim zdążyłem zadać jakiekolwiek pytanie, zatrzasnęła mi drzwi przed nosem i pobiegła do łomocącego mężczyzny. Wpuściła go naprędce i już po chwili w całym domu słychać było wrzask.

- Kurwa! Ile mam cię wołać, japierdole! Ogłuchłaś suko?! Miałaś mi kurwa otworzyć, a co w tym czasie robiłaś? SŁUCHAM? – wydarł się. Znieruchomiałem zdziwiony. Stałem pośrodku pokoju z glanami w rękach, patrząc nieprzytomnym wzrokiem w stronę dochodzących mnie głosów. Że co przepraszam?

- Skazę musiałam przywiązać. Ostatnio zrobił się drażliwy, on... kurde – wymsknęło jej się, nieco ciszej niż reszta zdania.

- CO POWIEDZIAŁAŚ?! – ryknął mężczyzna. – Jak śmiesz przy mnie rzucać wulgaryzmami?!

Chwilę później usłyszałem głośne plaśnięcie. Ten... czy ten facet właśnie ją uderzył? Aż się we mnie zagotowało. Czułem, że cały odpływam, że budzę się na nowo. Że budzę się jako spragnione krwi zwierzę.

Już miałem ruszyć w stronę drzwi, kiedy usłyszałem gardłowe warczenie. Odwróciłem powoli głowę w lewo. W kącie pokoju stał ogromny wilczur, cały sprężony do ataku. Obnażył kły i zjeżył się na całym ciele. Wlepiał we mnie spojrzenie swoich upiornych, żółtych oczu i marszczył kufę, warcząc przeciągle.

Momentalnie zalała mnie fala gorąca. Raczej nie chciał się do mnie przytulić.

Rzuciłem szybkie spojrzenie w stronę okna, chwilę później przenosząc je na drzwi. Szybka decyzja.

Chyba znalazłem Skazę.

- Nawet obiadu nie przygotowałaś! Czy ciebie już do reszty popierdoliło? – kolejne uderzenie. Tym razem nie miałem czasu na zastanawianie się. Otworzyłem drzwi i znalazłem się na korytarzu. Z lewej strony zauważyłem pomieszczenie, w którym oboje się znajdowali. Mężczyzna przeszukiwał z łomotem szafki, a zapłakana Bezimienna stała przy jednej z nich.

Widząc mnie, na jej twarz wstąpiło przerażenie. Zaczęła kręcić gwałtownie głową i zerkać na ojca. Machnęła na mnie ręką, ale jej nie słuchałem. Wyciągnąłem natomiast swoją i przygotowałem się do ciosu. Już wymierzałem w tył głowy mężczyzny, kiedy pomiędzy nas wbiegła dziewczyna. Nie zdążyłem wyhamować ręki i oberwała prosto w policzek.

Przez chwilę stałem przerażony, patrząc jak jej głowa odskakuje w bok. Mężczyzna tym czasem zupełnie mnie nie zauważając, dalej przeszukiwał kuchnię, tłukąc się niemiłosiernie.

Tylko, że nie to się teraz liczyło. Nic się nie liczyło. Opuściłem dłoń i wyciągnąłem drugą, chcąc jej jakoś pomóc, chociaż nie bardzo miałem pojęcia, jak. Serce tłukło mi się w piersi, jakbym miał zaraz dostać zawału. Byłem nikim. Byłem nikim, bo uderzyłem dziewczynę. Byłem śmieciem, byłem idiotą. Cholernym idiotą. Ciotą, frajerem. Byłem i już miałem zostać, bo to uczucie z pewnością już nie odejdzie.

Bezimienna spojrzała na mnie ze smutkiem i pchnęła w stronę korytarzyku. Chwyciła szybko swoje buty i nadal ciągnąc mnie za sobą otworzyła drzwi frontowe.

- Będę rano! – rzuciła przez ramię.

- Jakie mi kurwa rano! Kurwa mać!

- Natalia dzisiaj robi obiad, jadę na wycieczkę z klasą – skłamała szybko. Zatrzasnęła za sobą drzwi i nawet nie odwracając głowy, puściła się biegiem, wciąż trzymając mnie za rękę.

Potykając się i uderzając o odsłonięte stopy, dotrzymywałem jej kroku, wciąż czując na ręce dotyk jej delikatnej skóry. KURWA!

Przystanęliśmy dopiero na plaży. Rzuciła buty na piasek i opadła tuż koło nich, wlepiając spojrzenie w morze.

- Czemu mi nie powiedziałaś? – spytałem z wyrzutem.

- A ty? A ty nigdy mi nic nie mówisz – prychnęła.

- To co innego! Jak możesz mieszkać z tym skurwysynem! – wrzasnąłem, ciskając glanami o piach. Nie odpowiedziała mi, usilnie patrząc w dal.

Złapałem głowę w obie dłonie i zacząłem ją z całej siły szarpać. Chcę zniknąć! Chcę tylko zniknąć! Rozpłynąć się, przestać czuć. Zniknąć, zamilknąć. Zamknąć oczy.

Przestać być idiotą! Przestać być tym, kim jestem.

- Kurwa! – opadłem obok niej i wyłożyłem się na plecach.

- Wiesz, w pewien sposób mi go przypominasz – powiedziała cicho.

- To chyba nie był komplement – burknąłem, wykręcając szyję tak, by na nią spojrzeć. Uśmiechnęła się smutno i pokręciła lekko głową.

- Chyba nie.

- Przepraszam.

- Słucham? – zdziwiła się, patrząc na mnie z niedowierzaniem.

- Za ten cios. Niechcąco.

- Ahh. Nie ma sprawy. Bywało gorzej – machnęła ręką, dając mi do zrozumienia, że to koniec tematu.

Jednak to wcale nie był koniec, to był dopiero początek.

~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~

No dobra, ten jest trochę *za*długi. Miał być jeszcze dłuższy, ale stwierdziłam, że przeniosę akcję na inny rozdział ;__;

Trochę tu brak Bianci, ale w najbliższym rozdziale się pojawi.

A sam rozdział we wtorek/środę.

Czytasz = skomentuj, będzie miło :D