Kartka 23

Jayden

Po ostatniej rozmowie z matką miałem dość wszystkich ludzi naokoło na najbliższe sto lat. Już zdołałem zapomnieć, jak bardzo potrafiła być wkurwiająca. Oczywiście wyszło, że jestem winny za całe zło świata.

Po wyjeździe matki przez najbliższe dwa dni chodziłem zły jak osa. Bianca chyba też nie była zbyt zadowolona z tych odwiedzin. Milczała przez większość czasu i wbijała spojrzenie w bliżej nieokreślony punkt. Najdziwniejsze były jednak wydarzenia we wtorek. Mieliśmy spokojnie wszyscy pogadać o sprawie życia i śmierci, a... dziewczyny się obraziły. Strzeliły takiego focha, że Piotrek stał się dla nich istnym powietrzem.

Nie wiedziałem o co chodzi, za bardzo nie miałem nawet na to ochoty. Przynajmniej nie gniewały się na mnie.

Pozostał tylko jeden problem. Mianowicie sam Piotrek. Zwalił się na moją głowę i zaczął udawać przyjaciela. Nie ma się z kim bujać po szkole, to się dopieprzył do kogoś, kto sieje postrach? Nieźle.

Do najbardziej nieudanych dni w roku mogłem spokojnie zaliczyć tą środę. Po zajęciach miałem ostatnie spotkanie z Bezimienną. Nie chciałem z nią gadać, jednocześnie pragnąc się odezwać choć słowem.

Jak zawsze przed wejściem na salę sprawdziłem, czy nie gra na tym starym gruchocie. Gdy teren okazał się czysty, wparowałem do środka.

- Oczywiście, że spóźniony – usłyszałem uwagę. Nie miałem zamiaru odpowiadać na te zaczepki. Pogłośniłem muzykę w słuchawkach i rzuciłem torbę na siedzenie. Brawa dla mnie, że w ogóle postanowiłem przyjść. Głupio przyznać, ale stwierdziłem, że to ostatnia okazja do zobaczenia jej w pełnej krasie.

Moje życie jest już dość przejebane. Nie będę psuł go innym. Zwłaszcza tym, którzy są zdolni by coś dla mnie poświęcić.

- Oh, rozumiem. Kolejne zmiany nastroju? Czyżby PMS? – spytała, kładąc ręce na biodrach. Jednak kiedy i na to nie zareagowałem, speszyła się nieco i zajęła miejsce obok. – Co się stało?

Całą swoją uwagę skupiłem na ekranie telefonu. Czemu było mi tak cholernie ciężko ignorować ją?

- Jay... mi możesz powiedzieć – mruknęła nieśmiało, dotykając lekko mojego nadgarstka. Odtrąciłem jej dłoń i ustawiłem głośność odtwarzacza na max. Teraz przynajmniej nie słyszałem co mówi.

Jednak nadal było mi ciężko. Tak kurewsko ciężko...

Przed oczami mignęła mi jej twarz wykrzywiona wkurzonym grymasem, kiedy wróciła na swoje miejsce. Podniosła ogromny brystol z napisem i spojrzała na mnie wyczekująco.

Bądź co bądź, musiałem jej pomóc. Ruszyłem się na zaplecze po drabinę i wróciłem, taskając to żelastwo.

Bezimienna stała w jednym miejscu, patrząc się ze smutkiem w pustkę.

Znów. Znów kurwa była tak bezbrzeżnie smutna. Znów topiła się we własnych łzach i opadała na dno oceanu. Znów kurwa.

Chwyciłem napis jedną ręką i wgramoliłem się na górę. Wyjąłem z kieszeni spodni pudełko szpilek i rozpocząłem mozolną pracę doprowadzania ostatnich poprawek.

Im szybciej skończę, tym szybciej wyjdę.

Tym szybciej ją opuszczę...

Czy tego chcę?

~***~

Bianca

Czułam się jak w jakimś chorym kryminale. Nagle każda z otaczających mnie osób stawał się wrogiem numer jeden. Wciąż miałam w głowie słowa Sophie i jej przerażoną minę. To wszystko stawało się coraz bardziej porąbane.

Na dodatek Aria. Czy możliwe, że osobą, która mi zagraża okazała się ona? Czy zrobiłaby coś okropnego, bądź co bądź przyjaciółce, jedynie przez zazdrość? Sama już nie byłam tego wszystkiego pewna.

W każdym razie postanowiłam zachowywać się w miarę normalnie. Nawet podzieliłam się z nią nowinką o rzekomej randce Alicji i Piotrka. Dziewczynę wręcz wmurowało. Chyba nieźle się zaskoczyła, że to nie mnie powinna się obawiać, a jej.

Najdziwniejsze i najbardziej przerażające było jednak wydarzenie na matmie. Siedziałam jak zwykle znużona, udając, że coś rozumiem. Potakiwałam pokornie głową i wpatrywałam się tępo w tablicę. Nauczycielce to chyba wystarczało, bo nie zwracała uwagi na moje nieróbstwo.

W każdym razie nagle jej wzrok utkwił we mnie i słodkim głosem oznajmiła, że mnie słucha. Patrzyłam się na nią jak na jakieś rzadkie zjawisko i starałam się zrozumieć o co jej chodzi. Aria szturchnęła mnie w ramię, przywracając na ziemię do żywych. Albo połowicznie żywych.

- A... jakie było pytanie?

- Nie było pytania. To ty się zgłaszasz – powiedziała, lekko zdumiona moim zachowaniem. Patrzyłam na nią jak na idiotkę i dla pewności zerknęłam na swoje dłonie. Jedna uczynnie podpierała mi podbródek, a druga... stała na baczność, wyciągając palce w stronę sufitu. Jak to zobaczyłam, to niemal zachłysnęłam się ze zdziwienia własną śliną.

- Nie, to pomyłka, ja się nie zgłaszałam – wydukałam żałośnie, próbując schować rękę pod ławkę. Tyle że skubana nie chciała mnie słuchać. Nadal tkwiła uparcie w jednej pozycji, jakby śmiejąc się z mojej bezradności. Spróbowałam ściągnąć ją drugą, ale wyglądało to jak siłowanie się z samą sobą. W dodatku nieskuteczne, bo ręka okazała się silniejsza.

Musiałam wyglądać komicznie. Niekoniecznie mi było do śmiechu, chociaż cała klasa zaczęła się chichrać pod nosem z tej akcji, którą odstawiałam. Rzuciłam Arii błagalne spojrzenie, ale patrzyła na mnie zdezorientowana, nie bardzo wiedząc co się dzieje.

- W takim razie nie musisz się już zgłaszać, Easay – powiedziała zirytowana nauczycielka. Pewnie miała mi za złe przerwanie lekcji taką błahostką.

- A właściwie jest jedna sprawa. Mogę do toalety? – wypaliłam szybko, mocując się z upartą ręką.

- Idź – warknęła, wracając do pisania po tablicy. Chyba już się z nią nie polubię. Podniosłam się szybko i pośród śmiechów całej klasy wybiegłam z sali. W każdym razie miałam taki zamiar, ale potknęłam się przy jednej z ławek i zaryłam czołem o jej kant. Chłopak, który przy niej siedział, rzucił mi rozbawione spojrzenie i już wyciągał w moją stronę dłoń, ale szybko się pozbierałam.

Jak na skrzydłach wystrzeliłam z klasy, przy wyjściu zawadzając podniesioną ręką o strop drzwi.

Błagam, zabijcie mnie w tej chwili.

Upokorzona pognałam do dziewczęcej ubikacji i spojrzałam na siebie w lustrze. Dłuższą chwilę mocowałam się z ręką, a kiedy w końcu zdołałam ją opuścić, powróciło czucie. Znów mogłam nią poruszać, bez żadnych takich wpadek.

- Co to było? – mruknęłam, przepłukując twarz wodą. Moja dłoń automatycznie powędrowała do zagojonej rany. Od niedawna był to mój nowy nawyk.

Przesiedziałam w toalecie aż do upragnionego dzwonka. Bałam się też trochę reakcji klasy na to nietypowe widowisko, chyba jednak wolałam siedzieć w kabinie. Bądź co bądź jednak wyszłam i szybko odebrałam od Arii torbę.

- Co się stało? – spytała szybko, odciągając mnie na stronę. Jayden już szedł w naszym kierunku, a Piotrek stał niezdecydowany pośrodku korytarza, wpatrując się we mnie uważnie.

- Tak jakby nie mam pojęcia... nie miałam nad tym kontroli – mruknęłam. Niezadowolona zauważyłam szeroki uśmiech na twarzy brata, kiedy w końcu do nas podszedł.

- Nieźle siostra. Udało ci się ubarwić trochę lekcję – poklepał mnie po ramieniu i udał szczere zdziwienie, widzą moje nienawistne spojrzenie. – No co?

- Wiadro. To nie było zabawne!

- Było. Po prostu nie masz poczucia humoru.

- Też byś nie miał, gdybyś nie panował nad własnym ciałem – fuknęłam zezłoszczona. Aria wywróciła oczami i mrugnęła do mnie wesoło.

- Jayden, pozwól na chwilkę – pchnęła go przed siebie i cała w skowronkach zniknęła z nim za kolumną. Ze zdziwienia prawie mi szczęka opadła. Szybko jednak moja uwaga została zajęta przez coś innego. A raczej kogoś.

Tuż przede mną wyrósł chłopak o słodkim uśmiechu. Miał wysunięty podbródek i łagodne, niemalże dziewczęce rysy twarzy. Głowę zdobiły mu postawione na żel, krucze włosy. Wyglądał na jakiegoś bogatego snoba.

- Cześć – przywitał się, błyskając białymi zębami. Były tak wyszorowane, że chyba co przerwę chodził je szczotkować i pielęgnować. – Chyba zgubiłaś.

Wyciągnął rękę, w której trzymał małego, czarnego kolczyka. Szybko pomacałam uszy. Oczywiście, w jednym brakowało ozdoby.

- Dzięki – mruknęłam zestresowana. To w jego ławkę wyrżnęłam przy panicznej ewakuacji z klasy. Dość nieprzyjemna scena.

- Nie ma sprawy. Jakbyś jeszcze się chciała obtłuc, to wiesz gdzie siedzę – zaśmiał się wesoło i klasnął w dłonie. – To widzimy się na lekcji!

Odprowadziłam go spojrzeniem, ściskając w ręce odzyskaną zgubę. Kątem oka zauważyłam wpatrującego się we mnie Piotrka. Nie chcąc doprowadzić do jakiejkolwiek rozmowy, ruszyłam w stronę łazienki. Znowu.

- Pogadamy później? – czemu miałoby mi się udać przejść koło niego niepostrzeżenie? Przecież nie ma takiej opcji! Zatarasował mi przejście i uśmiechnął się lekko, czym zmiękczył mi serce. W ciągu chwili przestałam się na niego gniewać.

- Po lekcjach – przytaknęłam, karcąc się w duchu za swoją uległość. On tylko mrugnie, a ja już biegnę.

Na angielskim poinformowałam szeptem Arię o mojej zbliżającej się rozmowie. Bądź co bądź wolałam, żeby wiedziała, a nie posądzała o zdradę przyjaźni. Czy cokolwiek innego...

Zmarszczyła brwi i rzuciła w stronę Piotrka uważne spojrzenie. Pech chciał, żeby akurat się nam przyglądał.

- Może ma jakiś pomysł o co chodziło z tą ręką na matmie – zaproponowała, odwracając od niego wzrok. Rozejrzałam się po klasie, która wciąż przyglądała mi się jakbym miała zaraz coś odwalić. Zaraz, moment, a...

- Gdzie Jayden? – spytałam szeptem, zerkając w stronę tłumaczącej coś nauczycielki.

- Nie wiem. Odciągnęłam go na moment, bo ten chłopak ci się tak przyglądał... – zachichotała i rzuciła szybkie spojrzenie na lśniąco-zębnego. – Polazł gdzieś, bo Ewelina do nas podeszła.

- Tylko dlatego? – zdziwiłam się. Wciąż zastanawiałam się nad słowami Sophie. Nie dawały mi spokoju. Jakie okropne rzeczy mógł opowiadać siostrze? Powinnam o nie spytać? Nie, lepiej nie. Phi mówiła, że tego nie pamięta.

- Nie mam pojęcia – Aria podparła głowę ręką i wlepiła spojrzenie w okno, udając że słucha wykładu po angielsku.

Do końca dnia Jayden się nie pojawił i zaczęłam się trochę niepokoić. Zbyt dobrze go znałam, głupie pomysły czasem wstrzelały się mu do głowy. Nie powinnam go nawet z oka spuszczać po ostatniej ucieczce z internatu. Swoją drogą naprawdę zrobił się dziwny.

- Więc? Może mi w końcu powiesz, czemu jesteście na mnie takie obrażone? – zaproponował Piotrek, uśmiechając się lekko. Usiedliśmy na ławeczce tuż przy dróżce łączącej budynki. Zimny wiatr dął i wzniecał do tańca masę kolorowych liści. Niebo natomiast wyglądało tak ponuro, jakby miało zamiar zaraz się popłakać.

- Chodzi o Alicję – powiedziałam prosto z mostu, nagle niezwykle zainteresowana guzikiem w kurtce.

- A co ona ma do tego wszystkiego? – spytał zdziwiony.

- To, że się z nią umawiasz. Dobrze wiesz, że jej nie lubimy.

- Umawiam się z nią? Od kiedy? – parsknął śmiechem i przejechał dłonią po krótkich włosach. Odważyłam się na niego spojrzeć, by zobaczyć czy nie kłamie.

- Czyli nie?

- Żartujesz? Jedyna osoba, z którą chciałbym się umówić, siedzi ze mną na ławce – wyszczerzył zęby, a mnie momentalnie zrobiło się gorąco. Mogłam być pewna, że w tym momencie na moich policzkach wykwitł dorodny rumieniec. Spuściłam wzrok i wbiłam go w niesamowicie fascynującego guzika.

- Ah tak – mruknęłam niewyraźnie, kątem oka obserwując, czy przypadkiem nigdzie w zasięgu wzroku nie stoi Aria.

- Tak cię denerwuje Alicja... hmm, czyżbyś była zazdrosna? – droczył się ze mną, przez co wręcz spurpurowiałam. Zabierzcie mnie od niego. Zaraz będę mienić się w kolorach tęczy!

- Tak jasne – prychnęłam tylko, obskrobując guzika z jego czarnej farby.

- Wiem, że jesteś – odparł wesoło. Nagle spoważniał i położył swoją dłoń na mojej ręce. – Nie przejmuj się Arią.

- To nie tak... – jęknęłam.

- Nie pozwól zniszczyć czegoś przez jej sentymenty.

~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~

Ale patologia.. co ja tu piszę? ;o

Nie za dużo jak dla was? ;)

Moje postacie żyją własnym życiem. Pół godziny na Jaydena wrzeszczałam, żeby NIE gadał z Eweliną. Stwierdził cwaniaczek, że z chęcią by sobie z nią pokonwersował. W ogóle się mnie nie słucha... zdrajca! :C

Indżoj!