Kartka 22

Bianca

- To tylko przemęczenie mamo – zapewniłam po raz tysięczny. Oczywiście musiała przyjechać ni w kitę ni w oko, a na czas, który miałam grzecznie przeleżeć w łóżku. Od razu zaalarmowana ściągnęła Jaydena z łóżka i urządziła sobie rodzinną pogadankę.

Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Jay także nie wyglądał kolorowo. Chyba jedynie Sophie cieszyła się z tego spotkania.

- Teraz przemęczenie, a później omdlenia, pogotowie, szpital i wysokie rachunki!

- O rany – mruknęłam, wywracając oczami.

- Daj jej spokój – warknął Jayden. Siedział na moim łóżku, oparty plecami o ścianę i z nieprzeniknionym wyrazem twarzy wpatrywał się w sufit.

- A ty... z tobą jeszcze pogadam! – pogroziła mu palcem.

- Już się boję – prychnął.

- Andrew mówi już mama – oznajmiła nam Sophie, wielce z siebie zadowolona. – A ja chodzę do szkoły.

- Umiesz coś po polsku? – spytałam, przyciągając małą do siebie. Zachichotała i zaczęła dukać pojedyncze słówka.

- Ale jak ktoś mówi, to zrozumiem – powiedziała.

- Zajmiesz się Sophie? Ja muszę porozmawiać trochę z Jaydenem – zaszczebiotała mama nagle przecudnie miłym głosikiem. Wymusiłam krzywy uśmiech i kiwnęłam głową.

Brat rzucił mi zirytowane spojrzenie i głośno narzekając, wyszedł razem z rodzicielką z pokoju.

- Pokażesz mi salę teatralną? – spytała szeptem Sophie, przykładając swoje małe usteczka do mojego ucha. – Proszę?

- Podobno nie mogę wychodzić z łóżka... – zaczęłam, ale widząc jej słodkie oczy, prychnęłam i wstałam. – Dobra, zrobimy wyjątek. Czuję się już lepiej.

To było jedno wielkie kłamstwo. Czułam się koszmarnie, ale przecież nie powiem tego małej dziewczynce, która liczy na atrakcje.

Ubrałam się szybko i wyszłyśmy na dwór. Dzisiejsza pogoda była dokładnym przeciwieństwem wczorajszej. Słońce świeciło wysoko na bezchmurnym niebie, a wiatr ledwo muskał liście drzew.

Spacerkiem pokonałyśmy drogę dzielącą nas od budynku. Starałam się nie myśleć o tym, że będziemy zmuszone do przejścia obok piwnicy. Mimo tego, że skupiałam swoje myśli na czym innym, z każdym krokiem coraz bardziej się bałam. Zaczęłam nawet drżeć niekontrolowanie, co przyciągnęło uwagę Sophie.

- Zimno ci? – spytała ze skruchą.

- Uhm. Ale już wchodzimy – pocieszyłam ją, otwierając jedno skrzydło drzwi. Teraz dosłownie trzęsłam się jak galaretka. Trzeba tylko minąć te przeklęte drzwi. Po prostu je minąć i problem z głowy.

- A tam co jest? – szarpnęła moją rękę Sophie. Odwróciłam lekko głowę i zauważyłam, że wpatruje się jak zahipnotyzowana w drzwi.

- Nic – powiedziałam szybko, ciągnąć małą. Ta jednak nie ustępowała i zaparła się nogami w podłogę.

- Wiem, że coś jest. Tam zawsze są fajne rzeczy! Proszę, możemy wejść? Proszę, proszę, proszę! – zaczęła patrzeć na mnie tymi swoimi dużymi oczkami, licząc na to, że zmięknę. Pokręciłam głową, za wszelką cenę unikając jej wzroku. Dobrze wiedziała, że nie potrafię jej się postawić. Gdybym była jej matką, to rozpieszczałabym ją bez umiaru.

- Nic tam nie ma. Tylko trochę zombie i parę potworków – zażartowałam, chcąc ją trochę przestraszyć. – Chodź, Phi, sala jest na górze.

Dziewczynka jednak się uparła. Wyrwała dłoń z mojego uścisku i sama ruszyła w stronę piwnicy. Nie żeby takie jej zachowanie szczególnie mnie dziwiło. To dziecko było zbyt słodkie na zwyczajne „nie”. Poza tym miała dar przekonywania i była niezwykle ciekawska. Chyba jestem w stanie ją za to przekląć.

- Wracaj tu! Tam nie wolno! – syknęłam. Za nic w świecie nie miałam ochoty na wchodzenie do piwnicy szkolnej. No błagam, to jest idiotyzm! Pchanie się potworom, które chcą cię zabić, prosto w łapy. Jednak z drugiej strony nie pozwolę na skrzywdzenie Phi. Nie mogą się na nią uwziąć!

- Mogłam pójść z Jaydenem. On by tam wszedł! – nastroszyła się mała, tupiąc nóżką w miejscu. Na górze trzasnęły drzwi od jednej z sal. Zastanawiałam się kto taki może teraz wędrować po budynku „talentów”, skoro jest poniedziałek przed obiadem i wszystkie zajęcia odbywają się w głównej szkole.

- On by tam nie wszedł – prychnęłam, chwytając małą wpół i ciągnąc ją do góry. Sophie warknęła coś pod nosem i się uspokoiła. Odwróciłam się i stanęłam oko w oko z... Alicją.

- Cześć! – przywitała się wesoło. No nie. Tylko jej mi tu było brak.

- Hej – burknęłam bez przekonania.

- Mam nadzieję, że się nie pogniewasz – powiedziała, odgarniając włosy z twarzy i uśmiechając się słodko.

- Nie pogniewam za co? – spytałam trochę zbita z tropu.

- Oj no wiesz. Za Piotrka. Mam zamiar się z nim umówić...

- Przepraszam, że co? – warknęłam, nie panując za bardzo nad emocjami.

- Chcę tylko postawić sprawę jasno. Ja i Piotrek się spotykamy, więc mam nadzieję, że nie zaczniesz się nagle wtrącać – mówiła dalej, wciąż tym przecukrzonym głosem.

- Nie mam pojęcia kim jest to twoje źródło informacji, ale się myli. Nic nie mam do Piotrka – burknęłam, ściskając trochę za mocno rączkę Sophie. Mała w ramach rekompensaty kopnęła mnie w kostkę.

- Oh. W takim razie przepraszam. Chciałam po prostu nie mieć niejasności – zaszczebiotała i poszła.

- Z nią jest coś nie tak – szepnęła Sophie, oglądając się przez ramię na drzwi do piwnicy. – Z tą szkołą też.

- No co ty nie powiesz – mruknęłam niemiło, odprowadzając dziewczynę wzrokiem.

- Mówię serio, Bianco. Za nami coś stoi.

Odwróciłam szybko głowę. Prawie dostałam palpitacji przez jej słowa. Jednak za nami była pustka. Nawet drzwi nie ruszyły się o milimetr.

- Co ty pleciesz, Phi. Nic tu nie ma.

- Jest, ale tego nie widzisz – powiedziała mała, wyciągając wolną rękę przed siebie. Mimo wszystko szybko ją odciągnęłam w tył.

- Nie bujasz mnie, co? – syknęłam, rozglądając się uważnie na boki.

- Nie. Tylko wiesz, to jest tak praktycznie cały czas przy tobie. Wtedy w pokoju też to widziałam, stało koło twojego łóżka. Tylko na dworze znikło – powiedziała Sophie cicho. Nie mam pojęcia jak zdołała zachować taki stoicki spokój. Nie wydawało mi się żeby kłamała. Sophie nie kłamie...

- Jak to wygląda?

- To jest umm... to nie ma kształtu – stwierdziła, opuszczając w końcu dłoń. – Jak się nazywasz?

Chyba zwariowałam. Albo ona zwariowała. Albo obie na raz. Wpatrywałam się w młodszą siostrę z ogromnym zdziwieniem. Ta wciąż wbijała wzrok w jeden punkt i jeśli się przyjrzałam, w jej tęczówkach odbijała się czarna plama. Czułam, że słabnę.

- Mówi, że nie ma imienia.

- TO umie mówić? – jęknęłam. – Widziałaś już takie coś wcześniej?

- Często. Jayden mi o tym opowiadał.

- Jayden ci opowiadał?

- Jak był w szpitalu.

- Byłaś za mała! Nie możesz tego pamiętać... Jak? – potarłam nerwowo ręką czoło. Nagle Sophie zaczęła płakać, a łzy obficie leciały spod jej półprzymkniętych powiek. Spojrzała na mnie ze smutkiem i jeszcze raz zerknęła na... hm, „coś”.

- Chodź na dwór. On chce ci coś zrobić! – wyjęczała. Na wpół przytomna ze zdenerwowania, wyciągnęłam czym prędzej siostrę na zewnątrz. Zajęłyśmy najbliższą ławkę, a kiedy Sophie na niej usiadła, uklękłam tuż przed nią i uważnie przyjrzałam się jej twarzyczce.

- Musisz mi powiedzieć wszystko – powiedziałam wolno. Ta tylko pokręciła głową i zagryzła wargę.

- Nie wiem więcej. TO mówiło, że go widzę dlatego, że mam nieskalane spojrzenie. Jayden opowiadał straszne rzeczy – głos Sophie się załamał. – Bardzo straszne rzeczy.

- Jakie? – naciskałam, widząc ból w jej lśniących od łez oczkach.

- On nie pamięta. A ja nie mogę – pokręciła mocno głową. – Nie mogę. Ktoś kto cię dobrze zna, chce ci zrobić krzywdę.

- Kto?

- Nie wiem! – rozłożyła bezradnie ręce. – Gdybym wiedziała, to bym ci powiedziała. Ktoś bliski.

Zmarszczyłam czoło i zaczęłam przyglądać się swoim dłoniom. Kto bliski?

Z niewiadomych przyczyn do głowy jako pierwsza wpadła mi Aria. Szybko jednak odegnałam tą myśl. Kto bliski? Nikt z rodziny, to na pewno. Piotrek? Nieee... Rany, jak się zastanowić, to otaczam się samymi osobami, którym na mnie nie zależy, albo w jakiś sposób to ukrywają, sprawiając mi tylko ból.

Westchnęłam i poklepałam małą po policzku.

- Nie martw się Phi – zmusiłam się jeszcze do uśmiechu, starając się równocześnie brzmieć wiarygodnie.

Znów na myśl nasunęła mi się Aria.

~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~

I oto on. c;

Jakieś sugestie?