Kwaśny Prolog!

Siedział Kwas pewnego pochmurnego dnia i patrzył w ekran komputera. Nie wydawał jej się zbytnio ciekawy, migały jakieś obrazki, jaskrawa jaskrawość zabijała wzrok, a bezsensowna bezsensowność aż wylewała się z otwartych kart przeglądarki.

Wtem Kwas zdała sobie sprawę, jak beznadziejnie marnuje swoje życie i aby je jeszcze bardziej zmarnować włączyła bloggera. Chwilę jej zajęło wczucie się w ustawienia i z zachwytu aż klasnęła się w czoło. 

- To jest to!- zawołała i z uśmiechem na pół twarzy zabrała się za pisanie pierwszego posta. Jednak, jak to Kwas, męczyła się i męczyła i nie do końca była pewna, czy chce, aby właśnie tak ten Kwaśny Prolog wyglądał. 

Może jest do dupy, ale kto na to zwróci uwagę!- pomyślała Kwas i z zadowoloną miną umieściła post na blogu. Nie minie chwila, a zacznie tego żałować...

No cóż, póki jest, patrzcie ludzie do czego ją natchnął ten Stephen King w książce "TO"! :D

Najśmieszniejsze jest to ( i tak się nie zaśmiejecie :/ ), że horror nie ma z tym nic wspólnego :c

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

       Jayden słuchał muzyki na cały regulator, raz po raz ją tylko pogłaśniając. Nie byłoby to jakoś szczególnie dziwne, gdyby tylko jej tekst nie był taki smutny.

       Siedziałam w pokoju obok i opierałam głowę o ścianę. Byliśmy bliźniakami, a różniliśmy się nie tylko w kwestii wyglądu, a charakteru i upodobań. Jednak z jedną sprawą udało nam się zgodzić. Nie chcieliśmy wyjeżdżać z Anglii. Niestety nikt nie słuchał narzekań dwójki szesnastolatków, z którymi cicho zgadzała się słodka, siedmioletnia dziewczynka. Najważniejsze było zdanie matki, która i tym razem zmuszała nas do przeprowadzki ze względu na nowego partnera.

       - Spodoba wam się tam! Jego dom to istny zwierzyniec - mama próbowała przekonywać nas najróżniejszymi argumentami. Tym akurat podbiła serce małej Sophie tak bardzo wyczuloną na najróżniejszą słodkość.

       Jayden jednak nawrzeszczał na nią za tak dziwkarskie podejście do związków. W normalnych okolicznościach dostałoby mu się po łbie, a mama zagroziłaby mu odesłaniem do ojca, jednak wtedy chyba to do niej trafiło, bo poszła płakać do łazienki. Mnie przypadło pocieszenie jej, chociaż sama miałam do niej niewypowiedziany żal.

       Jaydenowi uszło na sucho, ale przez resztę dnia nie wychodził ze swojego pokoju. Atmosferę panującą w domu można by było ciachać toporem.

     Jednak stało się i żadne kłótnie i wyzwiska nie mogły temu zapobiec, przeprowadzaliśmy się.

Z zamyślenia wyrwał mnie fakt, że muzyka ucichła, a drzwi od pokoju skrzypnęły przerażająco i na progu pojawiła się sylwetka bliźniaka.

       - Spakowałaś się?- rzucił na powitanie, a ja tylko pokręciłam głową. Zajął miejsce obok mnie na łóżku i tak samo oparł głowę o ścianę. Przyglądałam się naszym postaciom w lustrze i po raz kolejny uderzyła mnie nasza różnica w wyglądzie.

       On był przeraźliwie chudy i długi jak tyczka, a ja mniejsza i bardziej zaokrąglona. Miał ostre linie szczęki, ciemnego irokeza i długi, haczykowaty nos. Natomiast ja miałam łagodny wyraz twarzy, brązowe loki i zgrabny, zadarty w górę nosek obsypany raz po raz piegami. Jedynie oczy mieliśmy takie same, głęboka zieleń zmieszana z błękitem, jaki pojawiał się na bezchmurnym niebie w środek słonecznego dnia. No i to by było na tyle z podobieństw. Zwłaszcza charaktery nam się nie zgadzały i nikt, kto nas nie znał, nie wpadał na pomysł, że możemy być rodzeństwem.

       - Gdzie w ogóle jedziemy?

       - Do Polski- odparłam.

       - Co to za zadupie?- burknął niezadowolony.

       - No wiesz, taka dziura, brak internetu, zasięgu, telefonów, cywilizacji, samochodów, maców i koncertów metalowych- zażartowałam, dając mu kuksańca w bok, ale chyba tego nie pojął, bo skrzywił się okropnie.

       - Jak to brak koncertów? Co za chujnia- warknął.

       - Na żartach się nie znasz- stwierdziłam ponuro.- Hunter jest z Polski, cioto.

       - E tam!- machnął ręką, ucinając temat. Chwilę siedzieliśmy w milczeniu, aż nie dołączyła się do nas mała Sophie. Stanęła w drzwiach, trzymając w ręku swoją szmacianą-lalkę, jaką robiła z tatą w wieku pięciu lat i uśmiechnęła się do nas smutno.

       - Co jest, Phi?- spytałam, a ta pokonała dzielącą nas odległość w dwóch długich susach i rzuciła mi się na szyję.

       - Gdzie jest Martin?- jęknęła mi na ucho, przez co wymieniłam z Jaydanem znaczące spojrzenia. Mała Sophie nigdy nie mówiła do swojego ojca "tato", tylko zawsze zwracała się do niego po imieniu, wzorując się na naszej postawie. Jednak my nie byliśmy dziećmi Martina, tylko Nathana Easay, który zniknął tuż po naszych narodzinach. Sophie natomiast była jedynym dzieckiem Christiny i Martina Jobly, który zajmował się nami przez całe dziesięć lat. Nasza mama jednak nie nadawała się na związki. Nieraz z Jaydanem widzieliśmy, jak wymyka się nocami ubrana w sexowne stroje. Jak kusi spojrzeniami mężczyzn, nawet jeśli była tylko w sklepie na zakupach.

       To chore, ale po prostu taka była.

       - Martin jest u siebie- odpowiedziałam to, co mi wpadło pierwsze na myśl i pogładziłam siostrę po włosach. Może mieliśmy różnych ojców, ale nadal byliśmy od jedne matki, prawda? Ja, Jaydan, Sophie i noworodek Andrzej, dla którego opuszczaliśmy starą dobrą Anglię i wyruszaliśmy do Polski, by zamieszkać z ojcem malucha.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~Od Kwas, która opychała się przy tym tabliczką czekolady <3 

P.S. Kwas gotowa na wszelką konstruktywną krytykę, a także na jakąś - może? :c - pochwałę...

P.S.S. zapraszam na 1 część Kwaśnego Opowiadania :3