Kartka 1

       Żegnaj Londynie, królowo Anglii, tak trudno mi było Cię opuścić...

       Jechaliśmy właśnie samochodem nowego ojczyma, kiedy ten zdecydował się w końcu do nas odezwać.

       - Co tak siedzicie cicho, dzieciaki? - spytał wesołym tonem, przyglądając nam się bacznie w lusterku. Jayden nawet nie odwrócił głowy na jego słowa, zajęty ostentacyjnym ignorowaniem. Sophie, której głowa spoczywała na moim ramieniu, mruknęła coś niewyraźnie, ziewnęła i wróciła do zasypiania. Przez chwilę jechaliśmy w ciszy, aż dostrzegłam ostrzegawczy wzrok mamy. Usadowiłam się wygodniej, starając się bardzo, by nie rozbudzić siostry i zerknęłam szybko na siedzącego przede mną Jaydena. Wydawał się nasłuchiwać.

       - Zmęczyliśmy się lotem - odparłam, na nasze usprawiedliwienie i w tym momencie poczułam na sobie gniewne spojrzenie brata.

       - A jak tam Andrzejek? Spał, czy dawał wam w kość? - zagaił mężczyzna.

       - Spał jak kamień.

       Na następne pół godziny zapadła cisza w mini vanie.

       - Cieszycie się, że wracacie do Polski? Dawno was tu nie było, jakieś...

       - Trzy lata - dokończyłam i spojrzałam na Jaydena. Wbijał we mnie zły wzrok. Zazwyczaj żartowaliśmy, że nigdy tutaj nie byliśmy i że nigdy nie znaliśmy Polskiego, co oczywiście mijało się z prawdą. Mieszkaliśmy tutaj razem z mamą i Martinem przez 7 lat, po czym przenieśliśmy się z powrotem do Anglii.

       - Mama już wam mówiła, do jakiej szkoły was posyłamy? - spytał.

       Zerknęłam szybko na Christinę, unikała mojego wzroku, przez co zmarszczyłam brwi i ku zdziwieniu Adriana odpowiedziałam przecząco.

       - No cóż... to szkoła z internatem niedaleko Kołobrzegu. Mieści się w staromodnym dworku i ma bardzo wysoki poziom. Sądzę, że sobie w niej genialnie poradzisz, Bianco - chyba próbował mi się podlizać. Machnęłam ręką lekko zaczerwieniona i spojrzałam na bliźniaka.

       - A Jayden gdzie pójdzie? - zapytałam, przez co znowu spotkałam się ze zdziwionym spojrzeniem ojczyma.

       - Też tam, czemu pytasz?

       - No bo on nie jest jakoś specjalnie... wybitny.

       Coś w spojrzeniu Jaydena było, że zaczęłam się nagle cieszyć, że siedzi tak daleko ode mnie. Gdybyśmy byli w tym samym rzędzie foteli, to chybaby mnie zdzielił. No cóż, prawda często kole w oczy. Nie był on nawet przeciętnym uczniem. Jeśli przychodził na zajęcia, to było to jakieś święto. Miał wszystko i wszystkich w dupie i to dość dziwne, że zawsze zdawał.

       - Ah, do tej szkoły chodzą ci ze stypendiami i ci, których opłacają rodzice...

       - Czyli szkoła dla snobistycznych idiotów - stwierdził Jayden. Matka syknęła karcąco, na co nawet nie zwrócił uwagi. Znów zamilkł i zapatrzył się w okno, a wokół zapanowała względna cisza przerywana szumem autostrady i cicho nastawionym radiem.

~***~

       Usiadłam na swoim nowym łóżku i zdziwiona wciąż nie mogłam przywyknąć do wyglądu pokoju. Wyglądało na to, że Adrian się postarał w przyjęciu nas do siebie. Mój pokój wyglądał wręcz obłędnie w tym beżowym kolorze. Błękitne, podwójne łóżko znajdowało się na podeście tuż pod dużym oknem. Na przeciwko mieściła się biała, rozsuwana szafa, a na całej powierzchni jej drzwi rozciągało się lustro. W rogu pokoju stało duże biurko, obok którego w ścianę wbudowane zostały półki na książki.

       Poklepałam narzutę obok miejsca, w którym siedziałam i przez chwilę wydawało mi się, że jestem w domu. Ta chwila ciągnęła się nawet wtedy, gdy drzwi od pokoju stanęły otworem i na progu pojawił się Jayden.

       - Dzięki za trzymanie dobrej strony - sarknął na powitanie. Rozejrzał się po pokoju i uniósł brew w górę, a na jego twarzy pojawił się charakterystyczny, kpiący uśmiech.

       - Po prostu byłam miła w przeciwieństwie do ciebie - burknęłam.

       - Nie słyszałaś idiotko? On chce nas wysłać do szkoły dla ułomów! Chce się nas pozbyć, dlatego posyła nas do szkoły z internatem! Ciekawe co zrobi z Sophie, ona nawet nie umie Polskiego! - wkurzał się. 

Machnęłam ręką by zamknął drzwi. Zatrzasnął je, aż się zatrzęsły szyby w oknach i szybkim krokiem do mnie podszedł.

       - Cholerny sukinsyn - mruczał pod nosem.

       - Oj daj spokój. Będzie fajnie, uwolnimy się od niego i nawet nie będziemy musieli z nim gadać, to takie złe?

       - Nie byłoby złe, gdybyśmy nie szli do szkoły dla durniów.

       - Może nie wszyscy to durnie, Jayden. W publicznych jest większa patologia i dobrze o tym wiesz.

       - Ale przynajmniej nie ma zadufanych w sobie ciot - warknął.

       - Wszędzie są - zbagatelizowałam, na co sapnął ze złością.

       - Ale nie takie stężenie.

       - Po prostu się zachowuj - odparłam. - Szybko znajdziesz szacunek.

       - Gówno mnie szacunek obchodzi.

       - Przestań, nawet nie wiesz, co to będzie teraz za bajka. Wszystko będzie uchodzić nam na sucho - rzuciłam mu zdenerwowane spojrzenie. W przeciwieństwie do mnie zawsze dostrzegał tylko te "złe strony".

       - BIANCAAAAAA! - przerwał nam radosny wrzask Sophie. Rozniósł się echem po domu i trafił do naszych uszu z taką samą, ogromną ilością decybeli.

       Wymieniłam z Jaydenem szybkie spojrzenia i wyszłam z pokoju. Wychyliłam się przy schodach przez balustradę i spojrzałam na Sophie siedzącą na pierwszym schodku. Uśmiechała się do mnie szeroko i siłą utrzymywała coś na swoich kolanach. To "coś" kręciło się wkoło, popiskując co jakiś czas, z ogromną zażartością chcąc wyrwać się dziewczynce z objęć.

       - Patrz, Bianca! Mamy pieska! - krzyknęła, podnosząc biszkoptowego labradora w górę. 

Pierwsze, co przemknęło mi przez głowę to, to że pies nie będzie miał łatwego życia...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cześć, tu Kwas :3 ale chyba nikogo to nie dziwi, skoro to mój blog.. :/

Ten słodki piesek tak mi przypomina mojego psa, że ooooomg *w*

Tylko, że mój jest starszy... i gruby... i nawet jak jest taki silny wiatr, to tłuszcz go trzyma przy ziemi... i nie jest już taki słodki... i śmierdzi... i mogę tak długo wymieniać, że zaczniecie ziewać, ale tego nie zrobię! 

No cóż, mimo to i tak go kocham <3

I to był Kwas... cóż za zakończenie!

Ta drama!