Kartka 4 cz 2

No cóż... wstawiam. Starałam się, ale angina mnie zżera i raczej jest kiepsko :/

Patrzcie, fani Dramione, jakie cudeńko znalazłam *o*

P.S. mile widziana pomoc w znalezieniu błędów w tekście!

~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~

       Kiedy opowiedziałam o zdarzeniach z piwnicy Arii, ta wybuchła gromkim śmiechem.

       - Co ćpałaś, idiotko? - spytała targana konwulsjami radości. Opierała się o moje ramie, usilnie starając się nie wywrócić. Stałyśmy na placyku przed internatem, a mijające nas raz po raz osoby, przyglądały nam się podejrzliwie. Aria dopiero wysiadła z samochodu, a jej ojciec i brat właśnie wypakowywali bagaże.

       - Nie wierzysz mi?

       - Oszalałaś? Może powiedz mi jeszcze, że w tej szkole straszy, a po klasach wałęsają się duchy. W kanalizacji natomiast prześlizguje się bazyliszek i gada z nim bliznowaty chłopak. Ty... to może to jakieś wariatkowo? Albo przez omyłkę trafiłyśmy do Hogwartu... - dziewczyna postukała palcem po brodzie, udając głębokie zamyślenie. 

       - Możesz przestać? - sapnęłam zirytowana jej zachowaniem. - Chcesz przekonać się na własnej skórze?

       - Kusząca propozycja, ale nie.

       - Boisz się? To jednak mi wierzysz? - dałam jej kuksańca w bok. Niestety, nie było to przemyślane. Aria wciąż trzymała się na nogach tylko i wyłącznie dzięki podpieraniu się na moim ramieniu, a takie zaburzenie jej równowagi, oznaczało również i moje wywalenie się. 

       Nie, nie zrobiłyśmy z siebie idiotek, zrobiłyśmy z siebie psychiczne wariatki, gdy tak śmiejąc się i piszcząc, wylądowałyśmy na ziemi. Chwilę nam zajęło zebranie się w sobie i postawienie na nogi. 

       - Niezdary - prychnął głos nad nami. Uniosłam wzrok i napotkałam ciemne oczy chłopaka o potarganych, włosach.

      

       - Odezwał się koordynator ruchowy - odszczekała się Aria, poprawiając ramiączko bluzki. Piotrek uśmiechnął się tylko lekko i spojrzał na mnie.

       - Pewnie to ty jesteś tą słynną Biancą - odezwał się.

       - Słynną?

       - Arka śpiewa o tobie całymi dniami. Nie wiedziałem, że znalezienie nowej koleżanki jest takie ekscytujące...

       - Nie jestem Arka - burknęła Aria.

       - Wiesz, co... - zwróciłam się do przyjaciółki - on by się z Jaydenem dogadał.

       Wybuchłyśmy zgodnym śmiechem i zignorowawszy pytające spojrzenie Piotrka, ruszyłyśmy do internatu.

~~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~~~

       Pierwsze dni w nowej szkole okazały się dość mętne. Jayden miał rację, co do uczniów, większość z nich była nadętymi snobami. Można było to poznać z samego wyglądu. Markowe ubrania, idealnie ułożone włosy i władczość w spojrzeniu nad niższą klasą w hierarchii. 

       Irytujące. Jednak jeszcze bardziej wkurzające były zaczepki Jaydena.

        - Mówiłem, że tak będzie - powtarzał to za każdym razem, doprowadzając mnie do szału.

        - No mówiłeś i CO Z TEGO?! - wydarłam się na niego pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy w czwórkę w moim i Arii pokoju. Tak się stało, że zadawaliśmy się głównie sami ze sobą, chociaż nie zawsze, bo Jayden przeważnie nie szukał towarzystwa. Potrzebna mu była druga osoba tylko po to, by mógł ponarzekać.

        - To, że miałem pieprzoną rację wy cholerne kretynki - warknął. Siedział bezczelnie na moim łóżku, brudząc pościel ubłoconymi glanami. Wczoraj zerwał się deszcz i przemykanie pomiędzy budynkami stało się koszmarem. 

        - Zluzuj, Jay, nie musisz się o wszystko wkurzać - odparł Piotrek. Mylne miałam wrażenie, że chłopcy się dogadają. Nie doszli do porozumienia, tylko rzucili się na siebie z mordami i zaczęli drzeć, bo to - bo tamto. 

        Cóż, rok zapowiadał się niezwykle ciekawie.

        - Wybieramy się gdzieś w ten weekend? - spytała Aria. 

        - Ja tam bym popływał w morzu - oświadczył Piotrek - tak bardzo zimno, to jeszcze nie jest.

        - Mówcie sobie co chcecie, ale ja mam pieprzony teatr w cholerną sobotę - burkną Jayden. Jak jeden mąż huknęliśmy wesołym śmiechem. Poklepałam skrzywionego bliźniaka po ramieniu, próbując opanować tą wesołość.

        - Czyli pierwsze zajęcia talentu udane, co Jay? - spytałam, na co machnął tylko ręką.

        - Wy przynajmniej możecie zabrać ze sobą aparat do pieprzonego miasta, ale ja teatru nie wyniosę.

        - Nie bałeś się, Jay, mieć próby wieczorem? - spytała nagle Aria, rzucając mi złowrogi uśmieszek. Zmarszczyłam brwi, próbując dociec, o co jej chodzi.

        - Co w tym niby takiego strasznego?

        - No wiesz... Bianca sądzi, że budynek z zajęciami jest nawiedzony - odparła dziewczyna, bawiąc się końcówką swoich różowych włosów. 

        - Nawiedzony? Od kiedy wierzysz w duchy? - rzucił wielce zdziwiony Jayden.

        - Nie mówiłam, że nawiedzony - burknęłam, szukając choć w jeden twarzy wsparcia. Nie znalazłam. Wszystkie uśmiechały się kpiąco i przypatrywały mi z uwagą, jakbym była jakimś okazem w zoo.

        - Upiorne zielone światło i tajemnicze postacie chuchające na kark. Łoooo, zgroza! - Aria zarzuciła na głowę jedną ze swoich zielonych bluzek i wyciągnęła ręce do przodu, tworząc tym samym rzekomą imitację ducha. - Chrońcie dzieci i kobiety, pożrę wasze głoooowy! 

        W tym momencie drzwi od pokoju otworzyły się gwałtownie i do środka wkroczyły dwie blondynki. Chichotały w najlepsze, wyraźnie nie zdając sobie sprawy z tego, że wchodzą do czyjegoś pokoju bez pukania. 

        - Och - zreflektowała się jedna z nich - wybaczcie. Myślałyśmy, że to nasz pokój, ale żenada aż unosi się w powietrzu - skrzywiła się i zatkała nos, patrząc przy tym na wygłupiającą się Arię. 

        - Sorry, laski. To ja - odparł Jayden, kładą rękę na brzuchu. - Czasem tak jest, jak zjem za dużo.

        Dziewczyny skrzywiły się jeszcze bardziej. Obrzuciły całe towarzystwo władczym wzrokiem i wyszły, nawet nie zamykając za sobą drzwi.

        - Księżniczki - skwitowałam i przez całe dziesięć minut zanosiliśmy się wesołym śmiechem. Aria w końcu zdjęła z głowy bluzkę i przetarła łzy radości. Zamknęłam drzwi i poklepałam Jaydena po plecach, bo wyraźnie zaczął się krztusić z nadmiaru emocji.

        - Ktoś wie, kto to był? - spytałam, ale wszyscy pokręcili głowami. Piotrek otarł zaczerwienione policzki ręką i posłał mi cwaniacki uśmieszek.

        - Więc, co to były za potworki? Może czegoś się nażarłaś, albo popadasz w schizofrenie, co?

        - Dajcie mi z tym spokój - naburmuszyłam się. Nikt mnie nie zrozumiał. Chociaż, czy gdyby to Aria przyszła do mnie z taką rewelacją, to bym jej uwierzyła? Nie, raczej nie.

        - I gdzie to było? - spytał Piotrek. 

       - W budynku z zajęciami z talentów.

        - Pokażesz mi? - wstał.